Eli en Delvin - A Queen and her drunk guard dog

Hij was de avond begonnen met glazen, maar enkele tijd was inmiddels verstreken en hij was overgeschakeld op flessen. Hij had al zo veel slokken drank achter de kiezen dat hij zich niet eens meer kon herinneren waarom hij ooit was begonnen. Had Alexander hem in de val gepraat? Of had hij op eigen initiatief naar de fles gegrepen? Hij kon zich alleen nog maar de drank herinneren, de drank en het feit dat de zon inmiddels onder was. Hij zat al het overgrote deel van de avond op dezelfde balustrade, maar hij kon zich niet herinneren wanneer de zon onder was gegaan. Het enige licht in de omgeving, waren de lichten die flikkerden in de gebouwen. De huizen van burgers voorbij de muren van het paleis, licht dat door de ramen scheen van het paleis.
Het was een warme dag, broeierig. Die middag had hij gezien hoe grote groepen mensen in de baai hadden gebaad. Het liefst had hij zelf ook af willen koelen, maar nog niet genoeg om er zelf achterna te springen. Normaal bracht de avond een zekere koelte met zich mee, maar de temperatuur leek niet veel veranderd te zijn. Hemzelf kennende zou hij toch niet kunnen slapen in deze hitte. Natuurlijk doezelde je een beetje in door warmte, maar soms was warmte te oncomfortabel om in te slapen. De drank hielp echter wel. Ondanks de slechte reputatie die alcohol had gekregen, was het op sommige momenten een grote hulp. Het hielp hem om in slaap te komen, om bepaalde dingen te vergeten, om een excuus te hebben om iets niet te doen of om niet in staat zijn om het te doen en hoewel hij er geen baat bij had, vonden vele mannen dat drank het uiterlijk van hun vrouw een stuk verdraagzamer maakte. Hij wist niet hoe hij deze informatie had gekregen, hij sprak niet met veel mannen buiten het paleis, al hoorde hij soms de wildste conversaties wanneer hij slechts door de stad reed. Hij had echter het geluk dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken. De enige vrouw die hem ooit had geïnteresseerd was beeldschoon geweest, en lag inmiddels in de aarde. Bij deze gedachte bracht zijn lichaam automatisch de fles drank weer naar zijn mond, maar tot zijn verdriet ontdekte hij dat de fles na enkele slokken leeg was. Misschien moest hij maar naar bed gaan, of een nieuwe fles halen. Hij kon niet bepaald kiezen, waardoor hij geen van beide deed. In plaats daarvan viel hij in slaap op de balustrade. Het begon toen zijn ogen dichtvielen, ook al poogde hij ze open te houden. Het voelde echter zo veel aangenamer wanneer ze gesloten waren, alsof een niet bestaande jeuk aan zijn ogen verdween wanneer hij ze sloot. Hij hield de lengte van de perioden waarin hij zijn ogen had gesloten niet bij, al leken ze langer en langer te worden. Het duurde echter niet lang voor hij letterlijk wegviel. Zijn lichaam rolde van de balustrade en hij voelde zich alsof hij valde, een gevoel dat voor hem vrij bekend was, hij kreeg dit gevoel wel eens vaker wanneer hij in slaap viel. Nu was het echter de werkelijkheid en schrok hij pas wakker toen het te laat was. Met een klap raakte hij de vloer van het balkon onder het balkon waar hij had gezeten. Door de schrik van de plotselinge klap, wist hij echter niet wat hij uitbracht. Het was nu niet bepaald een zachte kreun of luide schreeuw, hij kon er echter ook geen woord uithalen. Het leek een mix van de drie, een mix die behoorlijk pijnlijk klonk, en nog pijnlijker voelde. Hij voelde een stekende pijn in zijn borstkas, een pijn scherp genoeg om hem praktisch ineen te laten krimpen. Hij was dan wel gewend aan messteken of sneeën van zwaarden, maar meestal voelde hij die niet door alle adrenaline. Een val van een balkon zorgde echter niet voor genoeg van dit stofje om hem tijdelijk te verdoven.

Er waren vaak nachten dat ze niet kon slapen. Dat ze hopeloos naar het plafond bleef staren, hopend dat de slaap haar op een of andere manier zou grijpen. Helaas gebeurde dit nooit. Het was niet dat het paleis koud of kil was, integendeel, het was niet het koude kasteel wat je zou verwachten. Maar er was iets in haar, iets wat ervoor zorgde dat ze bleef piekeren, als een vlieg die steeds om je hoofd heen zoemt en je wakker maakt wanneer je bijna dreigt weg te vallen in een diepe slaap. Ze werd er gek van. De bediendes keken vaak raar naar de vele afgebrande kaarsstompjes, welke er puur kwamen doordat ze iedere nacht minstens drie of vier keer de kaars opnieuw aanstak. Slapeloosheid was een kwelling die niemand te boven kon komen. Ook nu, had ze de kaars opnieuw aangestoken en haar benen over de rand van het bed gegooid. Haar rode haren hingen los over haar schouder, een dunne nachtjapon bedekte de rest van haar lichaam. Voorzichtig stond ze op, de kou van de vloer bijtend aan haar voeten, om haar ochtendjas om haar schouders heen te slaan. Ondanks dat het paleis normaal een aangenaam klimaat had, was ze toch altijd koud als ze midden in de nacht de warmte van het bed verliet. Ze wilde net de kaars pakken om deze te verplaatsen naar haar bureau, toen ze een doffe klap hoorde. Een harde, doffe, klap, onmiddellijk gevolgd door een pijnlijke kreun of schreeuw. Ze schrok van dit plotselinge geluid, waardoor ze bijna de kaars van het kastje afstoot. Ze kon nog net de wankelende houder terugschuiven op het kastje, mogelijk een vuurzee van vlammen voorkomend. Desondanks lag er nog steeds iets – of iemand – op het balkon. Dus vervolgens pakte ze de houder alsnog op om met een snelle pas naar de deuren richting het balkon te lopen en deze open te slaan. Het was geen heldere nacht, waardoor ze amper het lichaam kon zien welke op haar balkon lag. Voorzichtig liep ze naar voren, om vervolgens neer te knielen en de kaars bij het gezicht te houden. Delvin. Ze had niet verwacht dat Alex zijn halfbroer, en commandor van the kingsguard, hier op zijn rug op haar balkon zou liggen. Zijn ademhaling klonk enigszins piepend en rochelend, alsof iets zijn longen indrukte. “Sir Delvin, are you alright?” Ze legde haar hand voorzichtig op zijn wang, waarom wist ze eigenlijk zelf ook niet. Zoveel ervaring had ze ook alweer niet met gewonde mannen.

Als hij goed had geluisterd, had hij de scharnieren van de deur misschien kunnen horen piepen en kraken. Delvin had echter niet de concentratie om goed te luisteren naar wat er om hem heen gebeurde. Hij kon simpelweg niets anders horen dan het piepen van zijn eigen ademhaling. Vloekend probeerde hij zich in een comfortabele positie te draaien, maar er leek er geen te bestaan. Daarbij kwam hij nauwelijks in beweging. Elke keer dat hij eraan dacht om al een haar te verschuiven voelde zijn borstkas aan alsof iemand er een mes in had gestoken en deze voor effect in zijn borst ronddraaide. Elke keer moest hij weer naar adem happen om te compenseren voor wat hij uitblies, en elke ademhaling deed meer pijn dan de vorige.
Een klein lichtje kwam dichterbij, maar zijn zicht was te wazig om het gezicht van de drager van dit licht te zien. Hij hoorde een stem die hem voorzichtig iets vroeg, maar het dreunde zo hard in zijn oren dat hij het niet goed kon horen. Het enige wat hij meekreeg was een vragende 'alright'. Hij kon de vraag al raden, maar het antwoorden leek toch moeilijker dan gedacht. Hij wilde antwoord geven, zeggen dat ze iemand moest halen, een medicus, iemand die hem zou kunnen helpen, die hem kon vertellen wat er zo op zijn long drukte en het op kon lossen. De drank en de pijn maakten echter dat er enkel onduidelijk gemompel uit zijn mond kwam.
Het duurde niet lang voor hij zijn bewustzijn verloor. Zijn ogen vielen nogmaals dicht, maar deze keer was het niet omdat hij zo moe was. De klap had meer schade toegebracht dan enkel een gebroken rib, ook zijn hoofd had de consequenties moeten aanvoelen van de val. Hij had de hoofdpijn al gevoeld, slechts een voorbode van het verliezen van zijn bewustzijn.

Zijn ogen vielen dicht, er was geen antwoord op haar vraag. Ze wist niet echt wat ze moest doen, maar ze kon hem toch niet zomaar laten liggen? Ze liep voor een moment naar binnen om de kaars op een tafel neer te zetten. Vervolgens liep ze weer naar buiten, geen idee hoe ze het aan moest pakken. Er moest iets zijn met zijn longen, anders had hij niet zo’n ademhaling. Daarom pakte ze een van zijn armen, en die legde ze voorzichtig om haar nek heen. Ze hield de arm beet, en probeerde voorzichtig op te staan. Ze hoorde hoe hij zelfs onbewust kreunde van de pijn. Ze bleef voor een tijd gebogen staan, voordat ze vervolgens haar andere arm om zijn middel legde, steeds een beetje verschuivend om te kijken waar de ergste pijn was. Hij was zwaar, bijna te zwaar, maar ze kon hem niet buiten laten liggen. Plotseling besefte ze dat ze hem nooit op haar bed kon krijgen, aangezien ze hem amper zo naar binnen kon tillen. Voorzichtig legde ze hem weer neer, waarna ze opnieuw naar binnen liep. Vervolgens verzamelde ze alle kussen die in haar kamer te vinden was, die ze op het bonten vloerkleed legde middenin haar kamer. Nu lag hij in ieder geval wat beter voor zijn longen. Opnieuw liep ze weer terug naar het balkon, waar ze hem op dezelfde manier beetpakte. Vervolgens, liep ze stapje voor stapje met hem naar binnen om hem neer te leggen op de kussens die ze er had neergegooid. Maar niet op zijn rug, besloot ze later. Dan kon hij niet vrij ademen. Maar op zijn zij ook niet, want dan verdrukte ze een kant. Ze stond op, met een lichte pijn in haar rug, om vervolgens rond de kamer te kijken. Ze pakte een stoel samen met een kussen, welke ze vervolgens achter hem neer zette. Opnieuw hielp ze hem omhoog, zodat hij uiteindelijk leunend tegen de stoel aanzat. Ze voelde zich schuldig voor de pijn die ze hem had aangedaan, maar ze wist ook niet wat ze anders had moeten doen. En ze wist eigenlijk ook niet wat ze nu moest doen. Ze pakte de kaars van de tafel af en zette deze naast hem neer. Voorzichtig knoopte ze de witte blouse los, om te kijken of ze iets kon doen. Donkerblauw plekken waren verschenen op zijn borst en op een plek was hij zwaar opgezwollen.

Het voelde niet alsof er zojuist enkele minuten waren verstreken, het voelde alsof hij zijn ogen had gesloten en ze kort daarna weer geopend had. Toen zijn ogen openden, draaide de wereld echter om hem heen, vlekken dansten voor zijn ogen en hij voelde zich alsof hij zich op een schip bevond. De wereld leek onder hem te bewegen, de grond wankelde van de ene kant naar de andere kant. Er was echter een verschil tussen de grond waar hij zojuist op had gelegen en de grond waar hij nu op zat. Onder zijn lichaam voelde hij zachte kussens, waar korte haren van een bonten kleed tussenuit staken. Het liefst had hij een van de kussens gepakt en was hij op het bed tegenover hem gaan liggen, maar hij was bang om te bewegen. Zijn rechterlong voelde aan alsof het op barsten stond, maar niet van de binnenkant. Van buiten zijn long leek een mes in het zachte weefsel te steken dat dit orgaan vormde. Dit was echter geen mes, dat wist hij. Als hij zijn hoofd voorover boog, kon hij zien dat zijn lichaam op enkele donkere en gezwollen plekken na, ongedeerd was. Het was toen dat hij merkte dat een andere persoon aanwezig was, ongetwijfeld de persoon met het lichtje. Binnen en met een helderder hoofd dan voorheen, kon hij duidelijker zien wie ze was. Haar rode haren verraadden al wie ze was, en als hij zich comfortabel genoeg had gevoeld om schaamte te voelen, dan had zijn hoofd nu waarschijnlijk een rodere kleur gekregen. Hij had echter wel andere dingen om zich zorgen over te maken. "Milady," bracht hij uit, pijn doorschemerend in zijn stem. Hij was niet bepaald in de stemming om een diep gesprek te houden, dus hij hield het slechts op een woord, al was zij vrij om initiatief te tonen en een volwaardig gesprek te beginnen.

Ze probeerde hem goed aan te kijken toen hij zijn ogen opnieuw opende. Hij keek helderder, maar nog niet helder genoeg dat hij volledig bij bewustzijn was. Voorzichtig bracht hij haar titel uit, maar pijn schemerde door. Opnieuw legde ze haar hand op zijn wang, om hem nog beter aan te kunnen kijken. “Please, do not talk unless it is necessary Sir Delvin. You are wounded, there is no need for formalities.” Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Ondanks dat ze zelfverzekered overkwam, was ze dit niet. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. Hij zat daar, zwaargewond en kon zelfs amper praten. Hij de commandor of the kingsguard, ze kon hem toch niet zomaar dood laten gaan? Ze stond op, om naar haar wastafel te lopen en daar een kom met water en een doek te pakken. Ze had geen idee of dit zou helpen, maar ze moest toch iets proberen. Ze liep terug en ging weer voor hem zitten. Voorzichtig, ging ze met de doek over de blauwe en opgezwollen plekken. “I am going to be honest to you, not as a lady or a future queen. I have no idea what I have to do, but I will do my best if you could help me.” Ze had het idee dat Delvin niet meteen de eerste de beste vreemdeling was. Hij was immers de halfbroer van Alex, dus was bijna familie te noemen. Daarom wist ze dat ze wel eerlijk kon zijn, of dat hoopte ze in ieder geval.

"You say there's no need for formalities, yet you call me by my title." Hij probeerde een kleine grijns op te zetten, maar zijn gezicht vertrok weer van pijn. Misschien moest hij zichzelf eens niet laten lijden onder het maken van een luchtige opmerking. Waarschijnlijk was het de pijn niet eens waard. Misschien had hij een iets lossere tong gekregen door de drank en was het deel van zijn brein dat zijn spraak bestuurde zich niet bewust van de pijn in de rest van zijn lichaam.
Hij keek toe hoe ze heen en weer liep met water en doeken, er liep nog net geen rilling door zijn lijf heen toen ze de koele, natte doek op zijn borst legde. Hij moest toegeven dat de koele doek fijn aanvoelde, al vreesde hij momenteel voor het ergste. Ze hoefde maar één keer uit te schieten en dan zou het nog wel eens gevaarlijk kunnen worden om zo dicht bij hem te zitten. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat hij naar haar uithaalde of haar aan de kant duwde, maar in soortgelijke gevallen had men niet altijd controle over de dingen die het lichaam wilde doen. Of het nou een zelfverdedigingsmechanisme was of dat het lichaam graag in het wild om zich heen sloeg, hij had geen idee.
"I think I might have broken my rib. It has happened to me before, a few times actually, but I've never gotten used to the feeling," zei hij toen ze toegaf dat ze niet wist wat ze moest doen. "I'm afraid there's not much you can do with a damp cloth. Perhaps we should summon the court physician." In alle eerlijkheid moest hij toegeven dat hij niet graag bij medici langsging. Menig medicus had zijn wonden aangevallen met bijtende middelen. Natuurlijk zouden deze middelen goed moeten zijn voor de hygiëne van zijn wonden, maar hij voelde liever niets, of in ieder geval pijn bovenop de bestaande pijn.

Ze moest glimlachen toen ze zijn opmerking hoorde. Hij was nog scherp genoeg om dát in ieder geval op te merken. Eerst gaf ze geen antwoord, ze wist niet goed hoe ze het volgende moest verwoorden. Ze was niet gewend, dat ze mensen niet bij hun titel hoefde te noemen. Het was er immers als een klein meisje al bij haar erin gestampt dat etiquette een van de belangrijkste dingen in deze wereld waren. Al had ze die nu al behoorlijk aan de kant gegooid aangezien ze Delvin zijn shirt open had gemaakt, zonder dat te vragen. Sterker nog, ze was verloofd. Nog een reden waardoor bleek dat ze de etiquette aan de kant had gegooid. Ze bleef doorgaan met het deppen van de natte doek, nog steeds geen antwoord gevend. Ze opende haar mond, om te antwoordden maar sloot deze weer. Ze had moeite met het verwoordden. Een tweede opmerking volgde. Een gebroken rib. Dat zou de bonte plekken op zijn borst verklaren. De medici halen. Ja, dat was een goed plan. Maar Elizan voelde er niet veel voor. De medici waren ver van haar slaapkamers af. Sommige bedienden hadden gefluisterd dat Elizan dat zelf had gevraagd, omdat ze vroeger een zwakke gesteldheid had gehad en nu een gloeiende hekel had aan medici. Dat laatste klopte op zich wel, maar de reden niet. Elizan had bij lange na geen zwak gestel gehad. Ze had het alleen niet zo op sommige zekere praktijken van de medici. Ze had geen zin om te zien hoe de medici bij Delvin allerlei vage dingen zouden doen omdat het niet zou helpen. Haar gedachten dwaalde af en na een tijdje bleef haar hand in de lucht zweven. “You know, I am not used to not use the certain formalities, Delvin.” Ze glimlachte. “What I do know is that a court physician might be a good idea. But first, I would like to know how it is possible that you fell so far down. You see, I might call for the physician right now, but his quarters are on the other side of the palace, so it would take ages before he arrives.” Het was best slecht van haar, dat ze de medici niet wilde roepen door haar eigen bezwaren. Maargoed, als Delvin het heel graag wilde dan mocht hij gerust gaan schreeuwen, al had ze het idee dat het niet zo was. Ze wringde doek uit, waarna ze hem in de kom liet liggen. Ze ging iets comfortabeler zitten, waarna ze hem aankeek. Nee, eerst wilde ze weten hoe hij het voor elkaar had gekregen. Ze was niet dom, Elizan kende de geur van alcohol in zijn adem. Ze had hem zo vaak geroken bij haar vader en broer, wanneer deze een feest in haar ouderlijk huis hadden. Ze wist dan ook precies wat er allemaal kon gebeuren. Desondanks wist ze dat ze die mensen het ook zelf uit moest laten leggen en hun hun eigen tempo moest gunnen.

Het klonk maar vreemd uit haar mond. Van zijn broer was hij het wel gewend om niet altijd zijn titel te horen, ze waren immers broers, hij noemde Alexander ook niet altijd bij zijn titels en geen van beide had daar bezwaar tegen. Elizan was echter een ander verhaal. Ze waren nog geen familie, ze konden zelfs volstrekt vreemden genoemd worden. Het bleek dat zij hier ook niet aan was gewend en dat ze was opgevoed met het benoemen van ieders titels, iets waar vrijwel iedereen mee opgroeide. Het was belangrijk om iemand te erkennen als een gelijke of meerdere, om iemand bij zijn verdiende status te benoemen. Wat was een koning waard als niemand hem zo noemde? Dan was het slechts een man. Hij vond het concept best grappig, in feite kon het hele volk een koning zo van zijn troon stoten. Ze konden de monarch met gemak denigreren tot simpele burger. Het enige verschil zou dan nog zijn dat de monarch waarschijnlijk over meer geld beschikte.
Persoonlijk had hij liever dat ze een arts erbij haalde, om vast te stellen wat er gaande was. Hij had al zijn vermoedens, maar hij was altijd geruster met een bevestiging. In plaats daarvan begon ze hem vragen te stellen over hoe het gebeurd was.
"Well, assuming you're perceptive enough to smell the alcohol on my breath. But in case you're wondering: Yes, I am drunk, which I'm not ashamed of. What I am ashamed off, however, is that I was foolish enough to take a seat on the parapets and end on your balcony. You see, drink often makes people drowsy and impairs one's balance. It also tends to leave you with broken bones and a hurting skull. I wouldn't recommend it, Milady." Hij had niet eens door dat hij haar weer bij haar titel noemde. Hij was het overgrote deel van de avond al niet helder, de val had de situatie niet verbeterd. Hij lette wel op haar woorden, maar minder op zijn eigen. Was hij nuchter geweest, had hij waarschijnlijk niet open en bloot verteld dat hij dronken was en wat voor kapriolen hij had uitgehaald. "Can't you ask a servant to fetch the court physician, there must be one up just about now, or perhaps a guard." Hij zelf had geen moeite met medici, hij had zo veel wonden gehad, dat hij de tel kwijt was geraakt. Hij wist niet meer hoeveel hechtingen hij in totaal had, of hoe vaak hij nu al in bed had moeten liggen, om dit advies vervolgens te negeren. Hij raakte regelmatig gewond. Soms was het een kneuzing, soms een snee. Met sneeën kon hij echter wel leven, gebroken ribben deden echter meer pijn.

Elizan zuchtte, toen ze opnieuw bijna zijn gesmeek hoorde om een dokter erbij te halen. Ze had bijna de neiging om hem fine toe te bijten, maar ze hield haarzelf tegen. Ze was nog steeds opgevoed met etiquette, wat betekende geen mensen afsnauwen. In plaats daarvan knikte ze, waarna ze nog een keer goed naar hem keek, om vervolgens met snelle pas richting de deur te lopen. Ze trok de ochtendjurk wat beter over haar schouders, waarna ze haar mond opende. "Guards!" Haar stem klonk bijna beangstigend hard in de stille gang, er was zelfs een kleine trilling te vinden. Twee guards kwamen meteen aanrennen, bijna hijgend. Vast een van de bevelen van Alexander dat ze haar in de gaten moesten houden. "Could you please fetch one of the court physicians for ser Delvin?" Ze kreeg een rare blik van een van de guards, maar die negeerde ze waarna ze één keer knikte om te zeggen dat ze weg konden. Een lichte zucht verliet haar lippen, waarna ze terug liep naar Delvin, die nog steeds als een gebroken hoopje zat. "I fetched one of them, I hope not too many guards start gossiping about why you were in my room. You know, reputation and all." Bijna ongemakkelijk haalde ze haar schouders op. Kijk, Elizan was rijk. Elizan was een lady. Maar ze had de achternaam de Desirae die niet echt mensen lieten beven. Wel als het de mannelijke leden van de familie waren, maar bij Elizan glimlachte ze alleen lief met medelijden, want het was heus geen geheim dat een dochter binnen de familie de Desirae niet echt bepaald gunstig was. Met al dat zwaardvechten en alles.