Autum x Elijah: She was drunk, as everyone was, most of the time

Elijah drukte zijn koude handen tegen zijn verhitte wangen, terwijl hij met glinsterende ogen de bedompte kroeg die hij zojuist was binnengestapt rondkeek. Hij was geen kroegganger, sterker nog, dit was de eerste keer dat hij überhaupt in zijn eentje een kroeg binnenstapte. In het verleden sleepten zijn oudere broers hem nog wel eens mee naar één van de plaatselijke kroegen, maar dan diende hij eerder als babysit, dan dat hij zijn eigen pleziertjes beleefde. Elijah was simpelweg geen drinker – en het tegenovergestelde kon van zijn oudere broers gezegd worden. Het was zijn broers slechts één keer gelukt hem mee te laten genieten in hun plezier, maar gezien zijn lage resistentie tegen alcohol was dat plezier niet van lange duur geweest – niet voor hem in ieder geval. Elijahs ogen verduisterden even bij de herinnering aan zijn broers, maar klaarden net zo snel weer op en met een brede glimlach op zijn gezicht stapte hij verder de kroeg in. Immers, er moest op elke regel ook eens een uitzondering zijn. Hij liet zijn blik nogmaals door de kroeg glijden en ontdekte uiteindelijk aan de bar nog een onbezette kruk. Hij liep richting de kruk toen hij eindelijk ook de jongedame op de kruk daarnaast registreerde. Ze zat lichtjes voorover gebogen en liet de drank in haar glas met enigszins afwezige uitdrukking op haar gezicht in de rondte draaien. Elijahs ogen glinsterden, terwijl hij met een lichte beweging van zijn hand haar aandacht probeerde te trekken. Hij glimlachte breed naar haar en gebaarde naar de vrije kruk naast haar. “My apologies, but would this seat happen to be free?”

Mocht iemand ooit een lijk hebben gezien en de ware betekenis kennen van de uitspraak 'glazige ogen', dan zou dit persoon de dood waarschijnlijk letterlijk aan de bar kunnen zien zitten. Autum keek, maar zag niks. Hoeveel glazen ze inmiddels naar binnen had gewerkt, wist ze niet. Ze was de tel kwijt geraakt en in alle eerlijkheid kon het haar zeer weinig schelen. In ieder geval niet genoeg, dat wist ze wel. Als ze genoeg gedronken zou hebben, dan zou ze nu niet aan de bar kunnen zitten. Had ze genoeg gedronken, dan lag ze waarschijnlijk thuis, in bed. Of bij Winter, om haar het leven zuur te maken. Het lag er maar net aan hoe de dronk zou zijn. Dat ze niet genoeg had gedronken, wilde echter absoluut niet zeggen dat ze daarom te weinig had gedronken. Het feit alleen al dat ze het glas in haar handen niet meer in een keer achterover sloeg, maar daadwerkelijk de tijd nam om er doelloos in te staren, alsof ze in dat glas alle antwoorden op haar problemen zou vinden, bewees dit. Hoe meer alcohol zich mengde met haar bloed, hoe slordiger haar houding en haar gehele gedrag werd. Autum was om te beginnen al geen dame van de etiquette, maar een gerechte rug en enige terughoudendheid waren toch zeker zelfs voor haar enigszins belangrijk. Aan haar hele verschijning was te zien dat ze absoluut, in geen enkele taal nuchter kon zijn.
Het waren dan ook het gebrek aan een vermogen om helder te denken en ernstig bedwelmde zintuigen, die ervoor zorgden dat ze de jongen die de kroeg was binnen gestapt pas opmerkte toen hij met zijn hand in haar gezichtsveld verscheen en woorden sprak bij dit uitermate irriterende gebaar. Langzaam gleden haar ogen van de jongen zijn hand, via zijn arm naar zijn gezicht. Glinsterende, overenthousiaste ogen, krullen, een liefelijk gezichtje. Autum toonde geen enkele emotie op haar gezicht, maar greep naar haar glas en gebaarde, met dit glas in haar hand, naar de jongen. Gepaard met dit gebaar, haalde ze haar schouders op. Vaak genoeg had Autum gesprekken moeten voeren onder invloed - invloeden die vaak een stuk heftiger en een stuk meer bedwelmend waren dan alcohol - en het was om deze reden, dat zij zichzelf, mits ze dit wilde, zelfs stomdronken nog prima verstaanbaar kon maken. "Do you see anyone sitting on it? Because I don't and if I were you, I would get my eyes checked if you do. It's free, but I'm assuming you're going to change that, right?" Gelijk na het uitspreken van de laatste zin, gooide ze de inhoud van haar glas in een keer naar binnen. Als hij inderdaad van plan was naast haar te komen zitten - en het had er alle schijn van dat dit het geval was - dan zou ze de alcohol hard nodig hebben. Met een klap zette ze het glas weer op de bar. Haar vinger bleef even boven het glas zweven als teken dat ze hem graag weer gevuld zou zien.

Irritatie flitste door haar ogen, terwijl hij zijn vingers door haar gezichtsveld bewoog om zo haar aandacht te trekken. Ondanks haar zichtbare ergernis scheurde ze echter haar blik los van haar glas om met een wazige blik de zijne te ontmoeten. Zijn donkere ogen glansden helder, nuchter, terwijl haar ogen waren vertroebeld door de hoeveelheid alcohol die zich al in haar systeem moest bevinden. Behalve de irritatie die al eerder merkbaar was geweest in haar blik, toonde ze hem echter geen enkele emotie. Voor een moment durfde Elijah niet eens met zekerheid te zeggen dat ze zijn aanwezigheid geheel registreerde en bijna minuten lang voelde het alsof ze niet naar, maar langs hem keek. Haar ogen focuste echter hun troebele blik op zijn gezicht en ze grimaste, voordat ze in verbazende helderheid een antwoord van haar lippen duwde. Elijah knipperde ietwat overdonderd van zowel de helderheid van het antwoord, als het antwoord zelf, met zijn ogen, voordat hij zich wist te herstellen en zijn gebruikelijke glimlach weer om zijn lippen krulde.
"Right," mompelde hij, terwijl hij bedachtzaam knikte en vervolgens zijn gewicht richting de kruk verschoof en naast de vrouw aan de bar plaatsnam. "Then if you’d please excuse me." Hij glimlachte een bijna onschuldige glimlach naar de vrouw, om vervolgens met zijn hand één van het barwerkende persooneel zijn kant op te wenken. Hij werd al snel benaderd door de vrouw die het dichtst in hun buurt had gestaan en terwijl de jongedame zich naar hem voorover boog en hem om zijn bestelling vroeg, tuurde hij bedachtzaam voor zich uit, in zijn herinneringen gravend naar de dranken die zijn broers altijd voor zichzelf besteld hadden in een dezer gelegenheden. "I’d like a glass of uh-" Hij beet op zijn onderlip en focuste zijn blik weer op de barvrouw voor hem, "mead, if I may?" "Of course, dearie," antwoorde de vrouw, om hem met geoefende snelheid van zijn drankje te voorzien en vervolgens ook het glas van de vrouw naast hem bij te vullen.

Haast instemmend knikte Autum toen de jongen plaats nam. Alsof hij een bevel van haar had opgevolgd, alsof ze trots was op zijn besluit. Geen van deze dingen was echter waar. Ze was immers gewoon dronken en het kon haar absoluut niks schelen of de jongen wel of niet naast haar was komen zitten. Je kon je zelfs afvragen of ze de jongen niet liever zag gaan. Wel goed, wat ze vond of wilde maakte momenteel barweinig uit, aangezien haar gedachten zo bedwelmd waren dat geen enkele gedachtegang nog logisch was en geen enkele wens nog reëel. Ze wenste bijvoorbeeld dat ze weer nuchter zou zijn, terwijl ze een zoveelste glas drank had besteld. Af en toe wenste ze zelfs een onschuldig meisje te zijn, iemand zonder bloed aan haar handen, zonder enige problemen, zonder verslavingen aan wie of wat dan ook. Al die wensen.
In golven bereikten de woorden van de jongen - die overigens niet voor Autum bedoeld waren, maar voor de barvrouw - haar oren. Ze grinnikte een sarcastische grinnik en keek toe hoe het glas van de jongen gevuld werd met mede. Vervolgens sloeg ze met een tevreden glimlach gade hoe haar eigen glas ook weer gevuld werd. "He'll have what I'm having next time," sprak ze richting de vrouw die haar glas had bijgeschonken. En tegen de jongen, "Mead won't get you drunk fast enough." Tussen duim en wijsvinger tilde ze het glas op. Verveeld liet ze het heen en weer zwenken, haar ogen waren gericht op de donkere vloeistof die van de ene rand tegen de andere sloeg. Vervolgens nam ze een snelle slok. Met het glas nog tussen haar vingers draaide ze zich weer naar de jongen. Ze had geen idee waarom ze ineens had besloten dat ze het joch om ging dopen tot haar gesprekspartner, misschien was het wel gewoon omdat hij er toevallig was, of omdat zijn haar er zo zacht uitzag. (Waarschijnlijk was het niet dit laatste, we hebben het hier nota bene over Autum, maar wie weet.) "Why did you come here? You don't seem like much of a drinker. You're too cute. Too soft." Ze sprak het uit alsof het iets vies' was, iets negatiefs om er schattig en zacht uit te zien. Alsof de breekbaarheid die hij uitstraalde slecht was. Kon zij er iets aan doen dat ze nooit anders had geleerd. In feite sprak ze niet anders dan hoe er van haar verwacht werd. Zacht en schattig, lief en breekbaar zou een huurmoordenaar absoluut geen goed doen. Autum mocht zichzelf gelukkig prijzen dat haar emoties haar al hadden verlaten, lang voordat ze überhaupt was opgenomen in de Brotherhood. Ze nam nog een slok en haalde een hand door haar vreemd gekleurde, klittende haren. Halverwege bleven haar vingers haken en gaf ze het weer op. "Anyhow, do you have a name, sweetie?"

Elijah’s wenkbrauwen persten zich tot een verwarde frons toen hij een zacht, haast spottend gegrinnik hoorde bij het verzoek dat hij aan de vrouw achter de bar had gemaakt. Het gegrinnik kwam echter niet van de vrouw achter de bar, maar van de vrouw aan zijn zijde, die met een geamuseerde glinstering in haar ogen toekeek hoe zijn glas werd gevuld met mede. Elijah besloot echter niet te lang stil te staan bij haar amuse om een in zijn ogen vrij onschuldige handeling – of was dat juist wat haar amuseerde? Bij de woorden die de vrouw vervolgens sprak, verscheen de frons echter opnieuw tussen zijn wenkbrauwen, waar het dit keer met een vleug van onrust en aarzeling. "I don't think..." begon hij, maar met één blik op de vrouw aan zijn zijde slikte hij zijn laatste paar woorden in en zakte terug op zijn barkruk. "You know what, nevermind," mompelde hij uiteindelijk, hoewel naar niemand in het bijzonder. Hij hief zijn hoofd toen de vrouw aan zijn zijde zich tot zijn verbazing tot hem wendde en hem aansprak.
Haar woorden nog altijd even helder, tuimelden zonder genade van haar volle lippen. Ze sprak alsof ze de woorden liever uitkotste dan ze op deze manier uit te spreken, alsof de anders tedere termen als vergif op haar tong waren, en wellicht was dat ook zo. De vrouw aan zijn zijde leek niet van tederheid gemaakt. Zelfs onder invloed van een – wat hij gokte – ruime hoeveelheid alcohol, wist ze een hardheid uit te stralen die hem compleet onbekend was. "Uh," mompelde hij, terwijl zijn vingers de bar aftastten naar zijn eigen glas. Zijn ogen verschoven hun focus naar zijn glas, terwijl hij de vloeistof die hierin rondcirkelde met een opvallende aandachtigheid bestudeerde. "I’m here to celebrate that what I’d rather forget," zei hij uiteindelijk, waarna hij zijn glas aan zijn lippen zette en de vloeistof in één teug achterover sloeg. Hij keek door zijn wimpers naar haar omhoog, terwijl ze een hand door haar haren haalde en hem vervolgens om zijn naam vroeg. "The name is Elijah Mikaelson, milady." Er krulde een onhandige glimlach om zijn lippen, terwijl hij op zijn beurt een hand door zijn haren haalde, hoewel zijn krullen vrijwel direct terug in zijn gezicht sprongen. "And dare I ask what your name might be?"

Haar mondhoek krulde op bij zijn redelijk vage antwoord. Wellicht dat ze hem, voor zover ze dit had gedaan, verkeerd had ingeschat. Haar hoofd was te wazig om een echt beeld van de jongen te vormen, haar gedachten te troebel om hem goed te kunnen analyseren, maar ergens had ze verwacht dat hij haar een echt antwoord gegeven zou hebben. De onschuldigheid die over hem heen hing als een warme deken waarvan zij nooit de warmte zou voelen, associeerde ze automatisch met een zekere oppervlakkigheid. Een soort simpelheid. Pure mensen waren in haar ogen domme mensen, blind voor de echte wereld en sudderden gaar in hun onschuld. Nooit had ze erbij stilgestaan dat er meer kon zitten achter een onschuldig persoon. Haar hele leven was ze ervan uitgegaan dat zij die nooit fout zaten en die geen kwaads in de zin hadden, ook niks meegemaakt hadden. Ze was altijd van mening geweest dat slechte gebeurtenissen zonder uitzondering betrokkenen van hun onschuld beroofden. Ze had dan ook verwacht dat de jongen nooit een echte reden kon hebben om te drinken, om zich hier te begeven. Dat hij geen dingen had gezien die hij moest en zou verdrinken in een zee van alcohol. Die hij, al was het maar voor een nacht, wilde vergeten. Maar schijnbaar had ze ongelijk. De jongen zat hier, vertelde haar dat hij hier kwam om te vieren wat liever vergat. Zo vaag, zo mysterieus of toch in ieder geval een goede poging tot mysterieus. Met haar lippen nog altijd in die geamuseerde krulling keek ze toe hoe hij zijn glas in een teug achterover gooide. Haar ogen waren iets toegeknepen en even beet ze op haar lip. "Well, honey, aren't those the best celebrations?" zei ze toen hij zijn glas weer op de bar had gezet. Hij sprak zijn naam. De 'milady' die hij eraan toevoegde deed haar zacht en dronken grinniken. Vervolgens vroeg hij haar naam en ook hierop antwoordde ze met een grinnik. Ze ving zijn blik en hield deze vast, tikte vervolgens met haar nagels op de bar, richting zijn lege glas en glimlachte opnieuw. "Let's make you forget whatever it is that you're celebrating, sweetheart." Ook zij gooide haar glas achterover. Ze gebaarde opnieuw naar de barvrouw en liet haar vinger tussen de glazen heen en weer zweven als teken dat ze beide graag weer gevuld zag. "And my name is.. Autum," besloot ze vervolgens, opnieuw een iets wat duistere - of wellicht gestoorde, het was maar hoe je het wilde noemen - glimlach zijn kant op werpend.