Milla phone home

"Hej Milla!" hoorde ze het Zweedse accent van haar moeder door de telefoon. Een zwak glimlachje vormde rond haar lippen en ze antwoordde, "Hey mamma," terwijl ze de draad van de telefoon een paar keer rond haar vinger wond. Het gesprek begon zoals het altijd begon. Het was even stil aan de andere kant van de lijn, want haar moeder was waarschijnlijk op zoek naar haar vader, om hem te vertellen dat ze zijn dochter aan de lijn had. Op het moment dat haar moeder weer terugkeerde, probeerde Milla haar moeder met een, "Hur mår du?" aan de praat te krijgen, maar de vraag hoe het met haar ouders ging werd altijd met een korte, "Goed, goed," afgewimpeld, waarop het gesprek direct weer terugkwam op Milla, want hoe ging het nou met haar? Haar ouders waren zo blij, zo trots dat ze, iedere keer wanneer Milla hun belde, nieuwe dingen te weten kwamen over het leven van hun dochter. Het leven in de prachtige stad Londen, waar ze zelf nooit waren geweest, maar waar ze een goed beeld van in hun hoofd hadden door de levendige manier waarop hun dochter de stad voor ze omschreef.
Dus, hoe ging het nu met haar? Milla gooide al het enthousiasme dat ze kon vinden in haar stem en stak van wal. "Het gaat goed! Het voelt bijna alsof ik dat iedere keer zeg, maar het is ook zo, het is zo leuk hier! Weet je nog dat ik had verteld over mijn nieuwe huisgenoot?" Ze viel even stil, haar moeder reageerde instemmend, die met de nieuwe magnetron? "Ja die! Oh, god, stiekem is hij dus echt heel leuk en gister waren alle andere huisgenoten weg, dus toen gingen we maar samen eten en hebben we een wijntje gedronken en het was zo gezellig, echt. Overmorgen gaan we samen naar de film. Oh, en die magnetron, die heeft hij dus gewoon gekregen van zijn ouders omdat hij uit huis ging en hij laat hem in de openbare keuken staan - zo lief! Wacht-" Ze gooide een nieuw muntje in het apparaat en verwisselde de hoorn van oor. "School gaat ook goed, trouwens. Het derde blok begint bijna, dus ik krijg allemaal nieuwe vakken en ik heb er zoveel zin in! Ze schijnen ook gegeven te worden door super leuke docenten dus ik ga het allemaal zien. Hoe gaat het met papa? En met Arne?" Haar moeder antwoordde, kort. Vertelde dat het beter ging met haar vader nu de dagen weer wat zonniger werden, dat de buurman regelmatig langs kwam met gerookte vis en dat zijn vrouw sinds kort weer terug was uit het ziekenhuis. Milla reageerde gepast, met meelevende geluidjes wanneer dit nodig was en aanmoedigende hmm-hmm's wanneer haar moeder even stil viel. Het duurde echter niet lang voor haar moeder weer naar Milla vroeg. Had ze nog wel genoeg geld om de maand door te komen? "Oh ja, maak je maar geen zorgen, mam! Ik heb sinds kort een baantje. Ja, ik heb echt geluk want ze zoeken bijna nergens mensen, maar onder ons is een nieuwe zaak geopend, zo'n yoghurtijsbar en ze zochten nog personeel! Ik zag het toen ik terug kwam van college en ben gelijk naar binnen gelopen om te solliciteren. De eigenaar is heel vriendelijk, echt zo'n lieve oude man en ik was meteen aangenomen." Hoewel ze enthousiast klonk, viel er van deze vreugde op haar gezicht niks af te lezen. Met een haast trieste blik keek ze naar de timer op het apparaat. Ze had nog genoeg muntjes, maar eigenlijk wilde ze dat het gesprek voorbij was. "Mam?" begon ze, klaar om het gesprek af te kappen. Maar haar moeder negeerde het en vroeg naar haar nieuwe werk, hoeveel ze betaald kreeg, hoeveel ze werkte. En dat het zo knap was van Milla dat ze naast leren ook nog tijd had om te werken! Milla slaakte - zacht zodat haar moeder het niet zou horen - een zucht en gooide nog een muntje in de machine.

Het idee was in Noels hoofd opgekomen om naar de openbare telefoons te gaan om, eh, iemand op te bellen. Hij zou zijn ouders kunnen opbellen, hen vragen hoe het met ze ging en binnen vijf minuten slaande ruzie met ze hebben terwijl hij zijn stem probeerde te temperen om geërgerde blikken van de telefoonbewaker te vermijden. Hij kon een vriend opbellen, iemand met wie hij indertijd naar feestjes was gegaan en tegen wie hij waarschijnlijk vaker dan hij wilde toegeven had gelogen over hoe hij zich had gevoeld. Hij kon doen alsof hij concrete plannen had om terug te keren naar de beschaafde wereld vol glimlachende mensen bij wie er nooit onderhoudswerken hoefden te zijn op hun levenspad, net alsof de gedachte aan terugdraaien in dat dagdagelijkse circuit hem niet rechtstreeks in een angstige roes stuurde. Toen hij ongeveer op negen tiende van de weg ernaartoe zat, verloor hij echter de moed, niet goed wetend wie hij in godsnaam zou moeten bellen. Zijn ouders zaten niet op hem te wachten, hij zou niet weten of zijn vrienden zijn naam zelfs nog wisten (ja, logischerwijze wél, zo lang was hij echt niet weg en in het ziekenhuis, vlak na zijn zelfmoordpoging, waren zijn meest hechte vrienden hem zelfs komen opzoeken, maar ergens in zijn hoofd was er een onaangenaam stemmetje dat alleen maar venijnig gniffelde als het die gedachte hoorde) en zoveel nummers kende hij nu ook weer niet uit zijn hoofd. Eigenlijk was de enige reden dat hij het laatste gedeelte van de tocht aflegde het feit dat hij toch niets anders te doen had.

Toen hij er aankwam, was de enige telefoon die er was echter al bezet. Dat was een klein beetje een tegenvaller, want eh, ja, en nu? Hij zette zich op de stoel naast de telefoonbewaker die behoorlijk wantrouwig naar hem keek vooraleer terug te keren naar zijn spelletje patience. Hij draaide zich naar de telefoon, geduldig wachtend totdat mejuffrouw blond hem liet praten met, eh, wist hij veel. Tijd genoeg om er nu over na te denken wie hij ging bellen toch? Wacht, hij had niemand om te bellen. Oh ja. Wauw, hij ging deze wachttijd echt even vullen met nadenken over dingen waarover hij niet wilde nadenken, hoor, joe-hoe.
Hij was dus gezellig bezig met te koekeloeren toen hij uiteindelijk besloot mejuffrouw blond af te luisteren om meerdere redenen, te beginnen met a. hij verveelde zich en b. de telefoonbewaker was slecht in patience en het deed pijn aan zijn ogen om te zien hoeveel hints die man gebruikte. Wat was er mis met hem? Mentale achterstand? Het meisje had het over een hoop dingen. Zo sprak ze over een nieuwe yoghurtijszaak onder haar appartement blijkbaar en haar nieuwe huisgenoot was wel erg gezellig. Oké, wat? Huisgenoten? Yoghurtijszaken? Miste hij zóveel hier als hij een keer een dutje deed of zo?
Nee, Noel, je zit alleen maar in een psychiatrisch instituut. Eigenlijk zou je gewend moeten zijn aan rare dingen.

‘Wélke yoghurtijsbar?’ vroeg hij luidop. ‘Hebben we een yoghurtijsbar? En daar werk jij? Wauw. Waarom weet ik dat niet? Ik houd juist heel veel van yoghurtijs, hoor, ik zou graag eens langskomen.’

Het arriveren van de jongen was Milla niet ontgaan. Hoewel ze regelmatig wat kon wegdromen in de vele leugens die ze haar ouders vertelde, puur om het feit dat ze, hoe ongrijpbaar en onrealistisch ze nu leken, ooit zo dichtbij het leven dat ze haar ouders voorhield was geweest dat ze zich al deze leugens zo levendig voor de geest kon halen, raakte ze haar overzicht van de omgeving nooit volledig kwijt. Sinds ze zelf was veranderd in het onopvallende wezen dat ze was, was haar alertheid des te groter geworden. Nu haar aanwezigheid niet langer opgemerkt leek te worden, ze één werd met haar omgeving, vielen haar opeens dingen op die eerder aan haar voorbij gegaan zouden zijn. Zij merkte anderen op, dingen, veranderingen, alles waar ze eerder nooit naar om had gekeken omdat het haar niet had uitgemaakt of omdat ze te druk bezig was geweest met zichzelf en de mensen waarmee ze zich omringde. Maar goed, buiten perspectief latend dat ze haar moeder aan het zoet maken was met een groot web van leugens en dat ze hier zichzelf nog wel eens in kon verliezen, was het ook niet zo vreemd dat ze de jongen had gezien. Hij zat immers op de stoel naast de telefoonbewaker, de man waar ze een prima uitzicht op had wanneer ze haar hoofd omdraaide.
Van het kwaad dat hij kon doen, was ze zich echter niet bewust, tot het zogezegd 'te laat' was. Meer dan een simpele blik bij binnenkomst had ze niet op hem geworpen en vergeleken met de andere inwoners van het Lawrence, zag hij er ongevaarlijk en, in alle eerlijkheid, gewoon schattig uit. Niks om je zorgen over te maken, toch? Gewoon iemand die net als zij het ongeluk had hier te zitten en die net als zij een telefoontje wilde plegen naar het ouderlijk huis, of iets in die richting. Ze had zich weer gericht op haar moeder, die aan de andere kant van de lijn totaal negeerde dat haar dochter liever de hoorn op de haak gooide, en bedacht zich net dat ze de jongen op de stoel zou kunnen gebruiken als excuus om toch eindelijk op te hangen, toen hij op luide toon sprak. Commentaar leverde, welteverstaan. Op haar. Gewoonlijk zou Milla zich klein gemaakt hebben en weggelopen zijn. Een zekere gebeurtenis had ervoor weten te zorgen dat Milla met het kleinste beetje commentaar of opbouwende kritiek zich zo snel mogelijk uit de voeten wilde maken, na vele excuses en dat ze zich vervolgens hoogstwaarschijnlijk haar hele leven afzijdig zou houden van wat het dan ook was waar ze kritiek op had gekregen. Vandaag echter, kreeg ze kritiek op het enige in haar leven dat ze bewust fout deed, maar dat ze daadwerkelijk zag als iets goeds. Of wel, goed genoeg, want hoewel ze zich geheel bewust was van het feit dat liegen slecht was, woog het gegeven dat ze haar ouders een plezier deed, gerust stelde en gelukkig maakte via deze simpele telefoongesprekken daar prima tegen af. Dus, in plaats van door de grond zakken zoals ze dat altijd deed, wierp ze de bruinharige jongen een passief agressieve, voor haar doen zeer boze blik toe en dekte ze de speaker van de telefoon af met haar hand, zodat haar moeder de jongen niet zou kunnen horen. Ja, Milla ging los, hoor. Vervolgens tilde ze haar hand op, om haar wijsvinger op haar lippen te leggen en de jongen een, 'Shhhhhhh,' toe te spelen. Met haar ogen wantrouwend op de goed verzorgde jongen gericht, begon ze een eind te breien aan het gesprek met haar moeder. 'Eh, mam? Ik moet gaan. Ik moet werken zo, maar het is mijn beurt om schoon te maken en dat heb ik nog niet gedaan, dus als je het heel erg vindt-' Waarschuwend hield ze de frons op haar voorhoofd terwijl ze haar stoorzender in de gaten hield. Als hij haar ergens anders wilde lastig vallen dan mocht dat, zou ze het allemaal over haar heen laten komen, maar nu, aan de telefoon met haar moeder, zou hij zijn mond maar moeten houden. Ze liet zich praktisch het enige dat nog wel goed ging in haar leven - haar levendige fantasiewereld - niet afnemen. Hij had niet het recht om zijn ouders het geluk dat ze hen via deze leugentjes bezorgde, af te nemen. Haar maakte het maar weinig uit, maar van hun geluk moest hij afblijven. 'Ik bel volgende week weer, oké? Dan vertel ik wel meer over, eh-' Ze slikte. Ja. Over wie ging ze vertellen? Ze moest met een naam komen. Ze was inmiddels al zover, als ze nu niks zou zeggen zou het raar zijn. Maar wie kende ze? Praktisch niemand. Lichtjes kleurden haar wangen rood, terwijl ze in paniek een naam probeerde te bedenken die zou passen bij haar nieuwe huisgenoot, de leuke jongen die niet bestond. 'Asher!' flapte ze eruit, verbaasd om het feit dat ze daadwerkelijk maar één iemand goed genoeg kende hier in het Lawrence om zijn naam te weten. Opnieuw die waarschuwende blik naar de telefoonbewaker zijn metgezel.