Volledige naam: Milla Sörensen
Leeftijd: 23
Geloof: Milla gelooft niet in een God, geen goede in ieder geval, maar is in principe bereid alles te geloven wat je haar vertelt.
Verleden:
Ons blonde elfje heeft een overwegend onbezorgde jeugd gehad. Samen met haar ouders woonde ze in een schattig Zweeds-rood huisje, gelegen in de bossen waar heel Zweden uit leek te bestaan. Herinneringen aan vroeger bestaan voornamelijk uit pastel gekleurde zomers, zwemmen in een van de nabij gelegen meren, vissen met haar vader en de andere kinderen. Milla was een modelkind, altijd vrolijk, altijd vriendelijk. Spontaan en makkelijk in de omgang. Vrienden maken ging haar altijd prima af en al vanaf erg jong mocht Milla zich tot de populaire meisjes uit de klas rekenen. Probleemloos werkte Milla zich van de basisschool naar de middelbare en ook hier liep alles van een leien dakje. Ze had vrienden, haalde goede cijfers, kreeg op jonge leeftijd al borstgroei wat natuurlijk niet tegenwerkte in haar populariteit. Op een zeker punt had ze zelfs een vriendje. Dit alles was niet bijzonder serieus en Milla was zo braaf opgevoed dat ze het niet verder liet komen dan korte kussen op de lip. Na haar cum laude slagen verwaterde het contact met haar middelbare schoolvrienden en vriendje dan ook snel. Hoewel haar ouders niet de rijkste waren, kon Milla genieten van een hoge vervolgopleiding, met dank aan het geluk dat studeren in Zweden gratis is. Ze vertrok naar Stockholm om Communicatiewetenschappen te studeren en ontdekte hier de wondere wereld van het studentenleven. Zoals gewoonlijk had ze maar weinig moeite met zich aanpassen en al gauw dwaalde ze rond op de vele feestjes, maakte ze kennis met het fenomeen onenightstand en was ze gedwongen om zich, net als iedere andere zichzelf respecterende student, door de nodige katers heen te bikkelen. En dit alles met nog altijd een cijferlijst om U tegen te zeggen. Haar leven ging prima, perfect eigenlijk en Milla was gelukkig.
Maar daar ging het fout, want wanneer iets te goed is om waar te zijn, dan is het waarschijnlijk ook gewoon niet waar. En als iets bijna perfect lijkt, dan is een zekere God, mocht Hij bestaan, er vroeg of laat altijd bij om de hele perfectie aan diggelen te gooien, de grond in te trappen. Milla, het lieve kind dat ze was, was altijd al erg zwak geweest voor zielige dingen. Reclamespotjes op tv van uitgemergelde dieren, hongerlijdende kinderen en wat dan al niet meer hadden altijd al tranen uit haar kunnen trekken en een sterk medeleven in haar kunnen opwekken. Halverwege haar studie, tegen de tijd dat er veel verhalen de rondte gingen over Facebook en op het nieuws over vluchtelingenkampen en kommer en kwel in landen die zo ver van Zweden en haar bekende wereld vandaan lagen dat ze er nooit eerder van had gehoord, besloot ze dat ze iets wilde betekenen voor de wereld. In een opwelling pakte ze haar spullen en vertrok naar daar waar ze zichzelf nodig achtte.
Het was een lange reis, die Milla, die nooit eerder met het vliegtuig had gereisd en zeker niet in haar eentje, mentaal uitputte. Het arme kind hoopte op een warm ontvangst, een goede nachtrust en bij aankomst een lekker drankje om even bij te kunnen komen, maar had kunnen weten dat dergelijke zaken niet gingen op de plek waar ze was beland. Het hotel waar zij haar boeking had gedaan voor de eerste twee dagen, telde nauwelijks meer dan drie kamers. Tot een goede nachtrust zou het niet komen, gezien latten in de bedbodem het hadden begeven en haar matras hard en vooral vies was. En bar ontbrak - en hiermee het drankje ook. Vrijwel direct wilde ze omkeren, naar huis. Heimwee had haar bijna terug naar het vliegveld geleid, maar met het idee dat ze de wereld een betere plek zou maken, sprak ze zichzelf goede moed in. Ze doorstond de eerste nacht in het hotel en ook de volgende dag bracht ze het er heelhuids vanaf. Ze had die dag meerdere mensen ontmoet en was op onderzoek gegaan naar de buurt waar ze was gestrand, de mensen, de problemen.
Het was die tweede nacht dat het fout ging. En niet een beetje. Ze had geen idee wie het geweest moest zijn die haar had verraden. Misschien de 'hotel'eigenaar, misschien de man bij wie ze haar lunch had gegeten. Misschien was er wel helemaal niemand die haar had overgeleverd, of wat het dan ook was dat er was gebeurd, misschien was ze het zelf wel geweest. In haar slaap waren ze haar kamer binnen gekomen. Drie man. Terwijl twee zich over Milla ontfermden, zorgde de laatste ervoor dat al haar spullen meegingen, al haar sporen uitgewist werden. Zodra ze een hand over haar mond voelde, was ze wakker geschrokken, maar op dat punt had schreeuwen al geen zin meer. Ze spartelde en stribbelde tegen, maar uiteindelijk belandde ze in de auto die haar naar de plek zou vervoeren waar ze de komende zes weken van haar leven zou doorbrengen.
In deze zes weken werd ze geconfronteerd met al haar fouten, alles wat ze ooit fout had gedaan en alles wat ze ooit fout zou doen. Haar grootste fout? wit zijn. Wit zijn, alles hebben wat haar hartje begeerde, het privilege hebben dat ze enkel herinneringen had aan een zorgeloze jeugd. Geen oorlog, geen armoede, geen honger, geen haat. Alles was haar komen aanwaaien en alles had ze omarmd. En vervolgens kwam ze hier, walgelijk kind, onwetend, wereldvreemd, in haar waan dat ze de wereld zou kunnen beteren. Dat ze hier met haar blonde haren een wonder zou kunnen verrichten en zo al het onrecht uit de wereld zou kunnen verhelpen. Nee, ze had het recht niet. Ze had het recht niet zich goed te voelen over zichzelf door na twee maanden zich in te spannen voor uitgemergelde kindjes weer terug te keren naar Zweden, om hier zorgeloos haar studie af te maken en terug te denken aan deze tijd als een goede daad, een hoogtepunt op haar CV.
Het duurde niet lang voordat Milla alles geloofde wat haar werd verteld. Er werd haar ook geen andere kans gegeven. Waar ze niet wilde luisteren, zou ze voelen en al gauw gaf ze inderdaad de voorkeur aan het eerste. Het was waar, ze wist niet wat onrecht was, ze kende geen honger en met haar bleke huidje, blonde haren en felblauwe ogen, opgegroeid in het tolerante Zweden zou ze dit ook nooit kennen. Hoewel ze haar in ieder geval wel kennis lieten maken met honger, zou dergelijk onrecht haar nooit bekend worden. Toen ze werd gered was ze allang te zwak om nog te ontsnappen. Was het niet geweest voor de politie die haar na zes en een halve week uit haar kamertje liet, om vervolgens op het bureau een belachelijke som geld van haar te eisen, wilde ze ooit dat bureau ook nog verlaten, dan had ze daar waarschijnlijk nu nog gezeten. Milla wist niet hoe corrupt alles was, maar tegenwoordig heeft ze een zwak vermoeden dat de politie bij alles betrokken was en dat het geld vrolijk verdeeld werd onder - wel, iedereen. Met haar allerlaatste geld en als slechts een zwakke schaduw van wie ze ooit geweest was, keerde ze terug naar Zweden, naar haar leven, haar ouders.
Maar ze kon het niet meer. Alles was haar te veel. De herinneringen aan haar tijd in haar beloofde land, de herinneringen aan vroeger, aan haar leven in Zweden. Alles deed haar denken aan hoe het ooit was en hoe het nooit meer zou zijn. Alles waar ze vroeger van had genoten, maakte haar misselijk, kotsmisselijk. De feestjes waar ze vroeger zo graag heen ging, hadden al hun aantrekkingskracht verloren, zelfs de studie waar ze ooit zo hard voor had gewerkt kon haar gestolen worden. Ze verdiende het niet. Ze had het allemaal voor lief genomen, maar ze verdiende het niet. Want wat was ze nou? en wat kon ze nou? Ze was niets meer dan het product dat voortkwam uit een goed milieu, liefhebbende ouders, geld, genoeg voedsel. Niks van haar succes had ze aan zichzelf te danken. Vol afkeer besloot ze haast direct bij thuiskomst al dat dit niet was wat ze wilde, dat ze hier weg moest. Haar ouders kon ze niks vertellen, durfde ze niks te vertellen. Ze wilde ze niet tot last zijn, ze niet ongerust maken. De mensen die altijd zo hard hun best voor haar hadden gedaan, haar het leven zo gemakkelijk mogelijk hadden willen maken. Voor hun zette ze haar masker op - want tegenwoordig was het een masker, de oprechte vrolijkheid was verdwenen - en vertelde ze over hoe magisch haar tijd op reis was geweest. Hoe veel ze had geleerd, wat ze had gezien. Ze vertelde over bossen en prachtige mensen, over dankbare kindjes en bijzondere dieren. Ze vertelde over alles waar ze vóór haar reis van had gedroomd, met gespeeld enthousiasme en een bittere smaak in haar mond. Haar ouders waren blij, opgelucht dat ze heelhuids terug was en verdrietig om te horen dat ze weer zou vertrekken - naar Londen, dit keer, om hier haar studie af te maken. Of wel, dit was wat ze haar ouders vertelde. In feite had ze geen enkel plan, behalve het feit dat ze naar Londen moest, om weg te komen van haar ouders. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om zichzelf zo aan hen te tonen, wilde niet dat haar ouders zaken wat voor een wrak er van hun modelkindje was geworden.
Opnieuw verliet ze het land waar ze geboren en getogen was, deze keer om er nooit meer terug te keren. In Londen ontmoette ze wat mensen, met wie ze al gauw 'bevriend' raakte, voor zover Milla hier nog toe in staat was. Een jongen uit de groep toonde extra interesse in haar en al gauw eindigden de twee in bed, om er een vreemde relatie op na te houden. Milla had geen plek die ze haar thuis kon noemen en bracht dan ook vrijwel al haar nachten - en wanneer ze niets te doen had ook haar dagen - bij hem in bed door. Ze at niet meer, wilde wel, maar kon niet. De jonge kunstenaar met wie ze het bed deelde, vond haar uiterst interessant en zag het fragiele meisje met haar mysterieuze eetstoornis als iets moois, iets poëtisch, iets kunstzinnigs. Hij tekende haar, op honderden manieren, op honderden verschillende momenten. Hij tekende haar leegte, haar botten die zich steeds duidelijker aftekenden tegen haar huid. Hij tekende haar verval en haar strijd met het eten, de tranen in haar ogen wanneer ze at, want ze moest, want ze wilde niet dood. Legde vast hoe ze vol wanhoop make-up op haar gezicht smeerde en krullen zette in haar futloze haar. Hij tekende haar ondergang en toen zij op was, was ook zijn bron voor inspiratie uitgeput. Hij observeerde haar nog wel, maar niet meer met die oneindige interesse in zijn ogen. Zijn schetsen werden minder en uiteindelijk pakte hij het potlood niet meer op in haar bijzijn. Ze voelde het komen, hij wilde van haar af maar hij wist niet hoe. En toen het moment daar was, op een dag waarop Milla zich zo zwak voelde, zo verschrikkelijk en zo ongelukkig over wat ze was geworden, pakte hij zijn kans en scheepte hij haar met de nodige poëtische, nietsbetekenende woorden - want hij was en bleef een kunstenaar - af bij het Lawrence.
Dit dramatische afscheid is inmiddels zo'n acht maanden geleden en sindsdien is niemand haar komen opzoeken. Haar ouders hebben geen idee van wat er van hun dochter is geworden en denken dat ze nog altijd de vrolijke studente is die ze ooit was geweest. Regelmatig belt Milla haar ouders om deze schijn op te houden, gezien ze het nog altijd niet aandurft haar ouders met de realiteit de confronteren. Aan de telefoon is ze het vrolijke meisje van vroeger, die geniet van het studentenleven en die nieuwe dingen ontdekt. In de realiteit is ze een fragiel, onzeker meisje, afgesloten van de wereld en hevig verlangend naar haar vroegere ik, maar niet in staat haar op eigen houtje terug te vinden.
Relaties: Het spontane meisje zit nog altijd ergens in Milla en vrienden maken zou ze graag willen, maar haar onzekerheid en haar minderwaardigheidscomplex zitten haar ernstig in de weg bij relaties aanleggen in welke vorm dan ook. Uit angst dat ze anderen stoort of boos maakt, houdt ze zich meestal op de achtergrond en wanneer ze wel contact legt is dit in het begin vaak weinig diepgaand en houdt ze al snel haar mond weer, tenzij de ander erg duidelijk maakt dat hij of zij het contact wel waarderen. Sinds de kunstenaar heeft ze het niet meer aangedurfd romantische interesse voor mensen te tonen en gezien tot dusver niemand interesse in haar leek te hebben, staat haar liefdesleven dus stil.
Karakter: Milla is een puur meisje, met niks dan goede intenties. Voor dit feit is zijzelf echter blind. Ze ziet zichzelf als een slecht iemand maar probeert zo hard mogelijk om haar 'slechte ik' niet aan de buitenwereld te tonen. Milla wilt graag helpen en stelt haar eigenbelang onder dat van anderen. Gezien ze echter erg onzeker is en het liefst niet te veel opvalt, zal ze niet zomaar komen toesnellen om te helpen of ideeën opperen in een grote groep. Ze verlangt naar haar oude ik en zou graag weer het vrolijke, gezellige meisje van vroeger zijn. Mocht ze je vertrouwen, dan is de kans een stuk groter dat je delen van haar oude ik in haar terug zal zien. Niet alleen qua persoonlijkheid zou ze graag weer terug veranderen naar toen alles beter was, maar ook en juist qua uiterlijk. Haast obsessief is ze bezig met het terugkrijgen van haar mooie krullen, het behouden van haar bleke huidje en het veranderen in een poppetje. Probleem is dat ze, zolang ze niet in staat is zichzelf goed te voeden, haar perfecte beeld van zichzelf natuurlijk nooit meer terug gaat krijgen. Waar alles haar vroeger kwam aanwaaien, moet ze nu uren in de weer met krulspelden - gezien ze zich zou kunnen branden aan een krultang en dat willen we natuurlijk niet - en nepwimpers, blush en lippenstift. Hoewel ijdel zou je haar nooit arrogant kunnen noemen, hoewel er vast mensen zijn met vooroordelen die haar afstandelijkheid interpreteren alsof ze zich beter voelt dan de rest. Een dergelijke interpretatie zal echter niet snel gemaakt zijn want wanneer je naar haar kijkt, straalt ze ongemak en onzekerheid uit.
Uiterlijk: Milla is een één meter zeventig lang meisje en hetgeen dat haar een klein meisje maakt zit hem dan ook niet in de lengte, maar eerder in het weinige vlees aan haar botten en hoe ze er hierdoor uitziet alsof ze zo met een windvlaag meegenomen zou kunnen worden. Ze heeft volle lippen en door het weinige eten is haar gezicht wat ingevallen, waardoor haar jukbeenderen en kaaklijn nog duidelijker uitkomen. Milla komt maar weinig buiten en is dan ook erg bleek. Wanneer ze wel buiten komt, is dit meestal met een parasolletje en lange handschoentjes aan. Haar ogen heeft ze eigenlijk standaard omringd met een of meerdere rijen popachtige nepwimpers, haar lippen heeft ze graag gestift en met blush probeert ze haar bleke, zieke huidje er wat levendiger uit te laten zien. Besteed ze geen uren aan haar haar, dan hangt dit in lichte golven naar beneden, maar wanneer ze dit wel doet loopt ze met een ouderwets kapsel rond met grote, sierlijke pijpenkrullen.
Probleem: Milla kan, hoewel ze wel zou willen, niet meer eten, heeft een erg negatief zelfbeeld en is obsessief bezig met haar uiterlijk.
Plaatje:
Leeftijd: 23
Geloof: Milla gelooft niet in een God, geen goede in ieder geval, maar is in principe bereid alles te geloven wat je haar vertelt.
Verleden:
Ons blonde elfje heeft een overwegend onbezorgde jeugd gehad. Samen met haar ouders woonde ze in een schattig Zweeds-rood huisje, gelegen in de bossen waar heel Zweden uit leek te bestaan. Herinneringen aan vroeger bestaan voornamelijk uit pastel gekleurde zomers, zwemmen in een van de nabij gelegen meren, vissen met haar vader en de andere kinderen. Milla was een modelkind, altijd vrolijk, altijd vriendelijk. Spontaan en makkelijk in de omgang. Vrienden maken ging haar altijd prima af en al vanaf erg jong mocht Milla zich tot de populaire meisjes uit de klas rekenen. Probleemloos werkte Milla zich van de basisschool naar de middelbare en ook hier liep alles van een leien dakje. Ze had vrienden, haalde goede cijfers, kreeg op jonge leeftijd al borstgroei wat natuurlijk niet tegenwerkte in haar populariteit. Op een zeker punt had ze zelfs een vriendje. Dit alles was niet bijzonder serieus en Milla was zo braaf opgevoed dat ze het niet verder liet komen dan korte kussen op de lip. Na haar cum laude slagen verwaterde het contact met haar middelbare schoolvrienden en vriendje dan ook snel. Hoewel haar ouders niet de rijkste waren, kon Milla genieten van een hoge vervolgopleiding, met dank aan het geluk dat studeren in Zweden gratis is. Ze vertrok naar Stockholm om Communicatiewetenschappen te studeren en ontdekte hier de wondere wereld van het studentenleven. Zoals gewoonlijk had ze maar weinig moeite met zich aanpassen en al gauw dwaalde ze rond op de vele feestjes, maakte ze kennis met het fenomeen onenightstand en was ze gedwongen om zich, net als iedere andere zichzelf respecterende student, door de nodige katers heen te bikkelen. En dit alles met nog altijd een cijferlijst om U tegen te zeggen. Haar leven ging prima, perfect eigenlijk en Milla was gelukkig.
Maar daar ging het fout, want wanneer iets te goed is om waar te zijn, dan is het waarschijnlijk ook gewoon niet waar. En als iets bijna perfect lijkt, dan is een zekere God, mocht Hij bestaan, er vroeg of laat altijd bij om de hele perfectie aan diggelen te gooien, de grond in te trappen. Milla, het lieve kind dat ze was, was altijd al erg zwak geweest voor zielige dingen. Reclamespotjes op tv van uitgemergelde dieren, hongerlijdende kinderen en wat dan al niet meer hadden altijd al tranen uit haar kunnen trekken en een sterk medeleven in haar kunnen opwekken. Halverwege haar studie, tegen de tijd dat er veel verhalen de rondte gingen over Facebook en op het nieuws over vluchtelingenkampen en kommer en kwel in landen die zo ver van Zweden en haar bekende wereld vandaan lagen dat ze er nooit eerder van had gehoord, besloot ze dat ze iets wilde betekenen voor de wereld. In een opwelling pakte ze haar spullen en vertrok naar daar waar ze zichzelf nodig achtte.
Het was een lange reis, die Milla, die nooit eerder met het vliegtuig had gereisd en zeker niet in haar eentje, mentaal uitputte. Het arme kind hoopte op een warm ontvangst, een goede nachtrust en bij aankomst een lekker drankje om even bij te kunnen komen, maar had kunnen weten dat dergelijke zaken niet gingen op de plek waar ze was beland. Het hotel waar zij haar boeking had gedaan voor de eerste twee dagen, telde nauwelijks meer dan drie kamers. Tot een goede nachtrust zou het niet komen, gezien latten in de bedbodem het hadden begeven en haar matras hard en vooral vies was. En bar ontbrak - en hiermee het drankje ook. Vrijwel direct wilde ze omkeren, naar huis. Heimwee had haar bijna terug naar het vliegveld geleid, maar met het idee dat ze de wereld een betere plek zou maken, sprak ze zichzelf goede moed in. Ze doorstond de eerste nacht in het hotel en ook de volgende dag bracht ze het er heelhuids vanaf. Ze had die dag meerdere mensen ontmoet en was op onderzoek gegaan naar de buurt waar ze was gestrand, de mensen, de problemen.
Het was die tweede nacht dat het fout ging. En niet een beetje. Ze had geen idee wie het geweest moest zijn die haar had verraden. Misschien de 'hotel'eigenaar, misschien de man bij wie ze haar lunch had gegeten. Misschien was er wel helemaal niemand die haar had overgeleverd, of wat het dan ook was dat er was gebeurd, misschien was ze het zelf wel geweest. In haar slaap waren ze haar kamer binnen gekomen. Drie man. Terwijl twee zich over Milla ontfermden, zorgde de laatste ervoor dat al haar spullen meegingen, al haar sporen uitgewist werden. Zodra ze een hand over haar mond voelde, was ze wakker geschrokken, maar op dat punt had schreeuwen al geen zin meer. Ze spartelde en stribbelde tegen, maar uiteindelijk belandde ze in de auto die haar naar de plek zou vervoeren waar ze de komende zes weken van haar leven zou doorbrengen.
In deze zes weken werd ze geconfronteerd met al haar fouten, alles wat ze ooit fout had gedaan en alles wat ze ooit fout zou doen. Haar grootste fout? wit zijn. Wit zijn, alles hebben wat haar hartje begeerde, het privilege hebben dat ze enkel herinneringen had aan een zorgeloze jeugd. Geen oorlog, geen armoede, geen honger, geen haat. Alles was haar komen aanwaaien en alles had ze omarmd. En vervolgens kwam ze hier, walgelijk kind, onwetend, wereldvreemd, in haar waan dat ze de wereld zou kunnen beteren. Dat ze hier met haar blonde haren een wonder zou kunnen verrichten en zo al het onrecht uit de wereld zou kunnen verhelpen. Nee, ze had het recht niet. Ze had het recht niet zich goed te voelen over zichzelf door na twee maanden zich in te spannen voor uitgemergelde kindjes weer terug te keren naar Zweden, om hier zorgeloos haar studie af te maken en terug te denken aan deze tijd als een goede daad, een hoogtepunt op haar CV.
Het duurde niet lang voordat Milla alles geloofde wat haar werd verteld. Er werd haar ook geen andere kans gegeven. Waar ze niet wilde luisteren, zou ze voelen en al gauw gaf ze inderdaad de voorkeur aan het eerste. Het was waar, ze wist niet wat onrecht was, ze kende geen honger en met haar bleke huidje, blonde haren en felblauwe ogen, opgegroeid in het tolerante Zweden zou ze dit ook nooit kennen. Hoewel ze haar in ieder geval wel kennis lieten maken met honger, zou dergelijk onrecht haar nooit bekend worden. Toen ze werd gered was ze allang te zwak om nog te ontsnappen. Was het niet geweest voor de politie die haar na zes en een halve week uit haar kamertje liet, om vervolgens op het bureau een belachelijke som geld van haar te eisen, wilde ze ooit dat bureau ook nog verlaten, dan had ze daar waarschijnlijk nu nog gezeten. Milla wist niet hoe corrupt alles was, maar tegenwoordig heeft ze een zwak vermoeden dat de politie bij alles betrokken was en dat het geld vrolijk verdeeld werd onder - wel, iedereen. Met haar allerlaatste geld en als slechts een zwakke schaduw van wie ze ooit geweest was, keerde ze terug naar Zweden, naar haar leven, haar ouders.
Maar ze kon het niet meer. Alles was haar te veel. De herinneringen aan haar tijd in haar beloofde land, de herinneringen aan vroeger, aan haar leven in Zweden. Alles deed haar denken aan hoe het ooit was en hoe het nooit meer zou zijn. Alles waar ze vroeger van had genoten, maakte haar misselijk, kotsmisselijk. De feestjes waar ze vroeger zo graag heen ging, hadden al hun aantrekkingskracht verloren, zelfs de studie waar ze ooit zo hard voor had gewerkt kon haar gestolen worden. Ze verdiende het niet. Ze had het allemaal voor lief genomen, maar ze verdiende het niet. Want wat was ze nou? en wat kon ze nou? Ze was niets meer dan het product dat voortkwam uit een goed milieu, liefhebbende ouders, geld, genoeg voedsel. Niks van haar succes had ze aan zichzelf te danken. Vol afkeer besloot ze haast direct bij thuiskomst al dat dit niet was wat ze wilde, dat ze hier weg moest. Haar ouders kon ze niks vertellen, durfde ze niks te vertellen. Ze wilde ze niet tot last zijn, ze niet ongerust maken. De mensen die altijd zo hard hun best voor haar hadden gedaan, haar het leven zo gemakkelijk mogelijk hadden willen maken. Voor hun zette ze haar masker op - want tegenwoordig was het een masker, de oprechte vrolijkheid was verdwenen - en vertelde ze over hoe magisch haar tijd op reis was geweest. Hoe veel ze had geleerd, wat ze had gezien. Ze vertelde over bossen en prachtige mensen, over dankbare kindjes en bijzondere dieren. Ze vertelde over alles waar ze vóór haar reis van had gedroomd, met gespeeld enthousiasme en een bittere smaak in haar mond. Haar ouders waren blij, opgelucht dat ze heelhuids terug was en verdrietig om te horen dat ze weer zou vertrekken - naar Londen, dit keer, om hier haar studie af te maken. Of wel, dit was wat ze haar ouders vertelde. In feite had ze geen enkel plan, behalve het feit dat ze naar Londen moest, om weg te komen van haar ouders. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om zichzelf zo aan hen te tonen, wilde niet dat haar ouders zaken wat voor een wrak er van hun modelkindje was geworden.
Opnieuw verliet ze het land waar ze geboren en getogen was, deze keer om er nooit meer terug te keren. In Londen ontmoette ze wat mensen, met wie ze al gauw 'bevriend' raakte, voor zover Milla hier nog toe in staat was. Een jongen uit de groep toonde extra interesse in haar en al gauw eindigden de twee in bed, om er een vreemde relatie op na te houden. Milla had geen plek die ze haar thuis kon noemen en bracht dan ook vrijwel al haar nachten - en wanneer ze niets te doen had ook haar dagen - bij hem in bed door. Ze at niet meer, wilde wel, maar kon niet. De jonge kunstenaar met wie ze het bed deelde, vond haar uiterst interessant en zag het fragiele meisje met haar mysterieuze eetstoornis als iets moois, iets poëtisch, iets kunstzinnigs. Hij tekende haar, op honderden manieren, op honderden verschillende momenten. Hij tekende haar leegte, haar botten die zich steeds duidelijker aftekenden tegen haar huid. Hij tekende haar verval en haar strijd met het eten, de tranen in haar ogen wanneer ze at, want ze moest, want ze wilde niet dood. Legde vast hoe ze vol wanhoop make-up op haar gezicht smeerde en krullen zette in haar futloze haar. Hij tekende haar ondergang en toen zij op was, was ook zijn bron voor inspiratie uitgeput. Hij observeerde haar nog wel, maar niet meer met die oneindige interesse in zijn ogen. Zijn schetsen werden minder en uiteindelijk pakte hij het potlood niet meer op in haar bijzijn. Ze voelde het komen, hij wilde van haar af maar hij wist niet hoe. En toen het moment daar was, op een dag waarop Milla zich zo zwak voelde, zo verschrikkelijk en zo ongelukkig over wat ze was geworden, pakte hij zijn kans en scheepte hij haar met de nodige poëtische, nietsbetekenende woorden - want hij was en bleef een kunstenaar - af bij het Lawrence.
Dit dramatische afscheid is inmiddels zo'n acht maanden geleden en sindsdien is niemand haar komen opzoeken. Haar ouders hebben geen idee van wat er van hun dochter is geworden en denken dat ze nog altijd de vrolijke studente is die ze ooit was geweest. Regelmatig belt Milla haar ouders om deze schijn op te houden, gezien ze het nog altijd niet aandurft haar ouders met de realiteit de confronteren. Aan de telefoon is ze het vrolijke meisje van vroeger, die geniet van het studentenleven en die nieuwe dingen ontdekt. In de realiteit is ze een fragiel, onzeker meisje, afgesloten van de wereld en hevig verlangend naar haar vroegere ik, maar niet in staat haar op eigen houtje terug te vinden.
Relaties: Het spontane meisje zit nog altijd ergens in Milla en vrienden maken zou ze graag willen, maar haar onzekerheid en haar minderwaardigheidscomplex zitten haar ernstig in de weg bij relaties aanleggen in welke vorm dan ook. Uit angst dat ze anderen stoort of boos maakt, houdt ze zich meestal op de achtergrond en wanneer ze wel contact legt is dit in het begin vaak weinig diepgaand en houdt ze al snel haar mond weer, tenzij de ander erg duidelijk maakt dat hij of zij het contact wel waarderen. Sinds de kunstenaar heeft ze het niet meer aangedurfd romantische interesse voor mensen te tonen en gezien tot dusver niemand interesse in haar leek te hebben, staat haar liefdesleven dus stil.
Karakter: Milla is een puur meisje, met niks dan goede intenties. Voor dit feit is zijzelf echter blind. Ze ziet zichzelf als een slecht iemand maar probeert zo hard mogelijk om haar 'slechte ik' niet aan de buitenwereld te tonen. Milla wilt graag helpen en stelt haar eigenbelang onder dat van anderen. Gezien ze echter erg onzeker is en het liefst niet te veel opvalt, zal ze niet zomaar komen toesnellen om te helpen of ideeën opperen in een grote groep. Ze verlangt naar haar oude ik en zou graag weer het vrolijke, gezellige meisje van vroeger zijn. Mocht ze je vertrouwen, dan is de kans een stuk groter dat je delen van haar oude ik in haar terug zal zien. Niet alleen qua persoonlijkheid zou ze graag weer terug veranderen naar toen alles beter was, maar ook en juist qua uiterlijk. Haast obsessief is ze bezig met het terugkrijgen van haar mooie krullen, het behouden van haar bleke huidje en het veranderen in een poppetje. Probleem is dat ze, zolang ze niet in staat is zichzelf goed te voeden, haar perfecte beeld van zichzelf natuurlijk nooit meer terug gaat krijgen. Waar alles haar vroeger kwam aanwaaien, moet ze nu uren in de weer met krulspelden - gezien ze zich zou kunnen branden aan een krultang en dat willen we natuurlijk niet - en nepwimpers, blush en lippenstift. Hoewel ijdel zou je haar nooit arrogant kunnen noemen, hoewel er vast mensen zijn met vooroordelen die haar afstandelijkheid interpreteren alsof ze zich beter voelt dan de rest. Een dergelijke interpretatie zal echter niet snel gemaakt zijn want wanneer je naar haar kijkt, straalt ze ongemak en onzekerheid uit.
Uiterlijk: Milla is een één meter zeventig lang meisje en hetgeen dat haar een klein meisje maakt zit hem dan ook niet in de lengte, maar eerder in het weinige vlees aan haar botten en hoe ze er hierdoor uitziet alsof ze zo met een windvlaag meegenomen zou kunnen worden. Ze heeft volle lippen en door het weinige eten is haar gezicht wat ingevallen, waardoor haar jukbeenderen en kaaklijn nog duidelijker uitkomen. Milla komt maar weinig buiten en is dan ook erg bleek. Wanneer ze wel buiten komt, is dit meestal met een parasolletje en lange handschoentjes aan. Haar ogen heeft ze eigenlijk standaard omringd met een of meerdere rijen popachtige nepwimpers, haar lippen heeft ze graag gestift en met blush probeert ze haar bleke, zieke huidje er wat levendiger uit te laten zien. Besteed ze geen uren aan haar haar, dan hangt dit in lichte golven naar beneden, maar wanneer ze dit wel doet loopt ze met een ouderwets kapsel rond met grote, sierlijke pijpenkrullen.
Probleem: Milla kan, hoewel ze wel zou willen, niet meer eten, heeft een erg negatief zelfbeeld en is obsessief bezig met haar uiterlijk.
Plaatje:
- Spoiler:
- Spoiler:
