Anything to serve my king || Roselle & Alexander

Roselle voelde zich zielsgelukkig sinds ze woonde op het kasteel van Zijne Koninklijke Hoogheid Kroonprins Alexander De Bois. Ze was hier nog niet zo lang. Vrij kort, eigenlijk, maar ze genoot met volle teugen van het leven nu ze door Lady - en binnenkort koningin - Elizan gekozen was als haar eerste hofdame. De afgelopen weken had ze op de wolken gezweefd. Ze had eindelijk iets bereikt in haar leven, eindelijk was ze haar broers te boven gestegen.
Haar vader was zo trots geweest toen ze vertelde dat ze de positie gekregen had. Als enige en jongste dochter in een gezin van acht was ze vrij onzichtbaar naast haar broers die dingen bereikten in hun leven, zoals haar vader het altijd zei. De meeste van hen waren getrouwd, hadden nu een eigen landgoed of waren ambachtslieden geworden met veel geld en goederen om over te beslissen. Roselle wist dat het beste wat haar zou kunnen overkomen het trouwen met een rijke landheer was, waarna ze op zijn landgoed voor de kinderen kon zorgen. Niet dat ze daar bezwaar tegen had. Ze wist dat haar ouders iemand voor haar zouden uitkiezen van wie ze veel zou gaan houden, net als haar moeder van haar vader hield.
Toch waren haar plannen nu tijdelijk omgegooid. Toen het woord de ronde ging dat Lady Elizan De Desirae, dochter van belangrijke kennissen van haar ouders, de kroonprins zou gaan huwen, waren haar ouders direct op bezoek gegaan bij Lord en Lady De Desirae, om hen en hun dochter te feliciteren. Natuurlijk hadden ze Roselle meegenomen, en omdat de twee jongedames elkaar al meerdere keren ontmoet hadden vond ze dat geen probleem. Het klikte goed met Elizan en het was juist dat bezoek waardoor ze haar beter had leren kennen.
Lady Elizan had haar de weken er na persoonlijk opgezocht, om te vragen of Roselle haar wilde vergezellen aan het hof. Daardoor werden de plannen van haar ouders over het uithuwelijken tijdelijk uitgesteld, maar ze waren beiden in hun nopjes. Haar moeder noemde dit een fantastische kans om reputatie op te bouwen én om “huwbare heren van goede afkomst” te leren kennen.
Het leven lachte Roselle toe. Ze had meer dan ze ooit had durven dromen, bedacht ze, terwijl ze, op weg naar haar eigen slaapvertrekken, neuriënd door de smalle gangen bovenin het kasteel liep. Ze leefde op het grootste, belangrijkste landgoed van Athea, ze mocht mooiere jurken dragen dan ooit en de toekomstige koningin was haar vriendin. Zelfs prins Alexander had meerdere keren vriendelijk naar haar geglimlacht. Wat was ze toch een gezegende vrouw.

Ook prins Alexander wandelde door de gangen van het kasteel dat over niet al te lang aan hem zou toebehoren. Hij was net terug van een gezellig bezoek aan de stad en was nog gekleed in zijn rijkleding. Terwijl hij zichzelf van zijn witte handschoenen ontdeed, liet hij zijn ogen over het patroon glijden dat de wanden van de gangen versierde. Zijn verloofde woonde inmiddels al enige tijd aan het hof, maar Alexander had nog maar weinig van haar gezien. Dit maakte hem niet bijzonder veel uit, want tot hun huwelijksnacht was er weinig interessants te zoeken in het voor hem geregelde huwelijk. Dit betekende dat hij zich nog evenveel verveelde als voordat de roodharige dame aan zijn hof was verschenen.
Als Alexander ook maar enigszins in de godinnen geloofde, waren ze zeker met hem, want uit het niets hoorde hij een geneurie en het zachte geluid van vrouwelijke voetstappen. Alexander stond stil, trok zijn vingers uit de laatste handschoen en wachtte tot de bron van het geluid de hoek om kwam en praktisch tegen hem aan liep. De dame die hij aantrof was geen onprettige verrassing, tevens niet onbekend en ongetwijfeld op de verkeerde plek. In plaats van boos te worden, zoals zijn reactie zou zijn geweest bij een oudere, minder aantrekkelijke vrouw, toverde hij een geamuseerd grijnsje op zijn gezicht terwijl hij op de eerste hofdame van zijn toekomstige vrouw en koningin neerkeek. “Forgive me, but would you mind me asking who allowed you access to my wing?” vroeg hij, zijn stem zoet en vlijend, zijn blik haast vriendelijk. Maar net niet. “For I do not recall my granting it.”
Hij stak zijn hand naar haar uit, en gebaarde, licht dwingend, dat ze toestemming had om deze te kussen. “I fear we have not been properly introduced yet, Lady…?” Hij wist wie ze was, maar moest toegeven dat hij niet zijn best had gedaan de naam te onthouden van hun nieuwe aanwinst aan het hof. Ongegeneerd zette hij een kleine stap naar achter om de dame van top tot teen in zich op te nemen. Haar welgevormde lichaam ging gestoken in een prachtige jurk die om die reden vanzelfsprekend hier vandaan moest komen en was bij de taille aangesnoerd door een korset – iets waar Alexander, zo wist iedereen en Elizans kledingmaker, een persoonlijk zwak voor had. Goedkeurend keek hij terug op naar het gezicht van de beste vriendin van zijn verloofde. “Do you have anything planned this afternoon, my lady?” vroeg hij, een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Waarom ook niet?

Haar vredige, onbezorgde wandeltochtje werd ruw verstoord toen ze tegen iemand aan liep. Meteen stierf haar vrolijke deuntje weg en ze keek op om te zien wie ze voor zich had, om vervolgens een bijna letterlijke hartverzakking te krijgen.
“Your Highness!” was het eerst wat ze eruit wist te krijgen, terwijl ze haar gezicht warm voelde worden. “I’m so, so truly, terribly sorry. It is the stupidest thing. I lost my way and I- Oh, I’ve never been more ashamed!” Tijdens haar verontschuldigende gebrabbel boog ze zich diep, haar ogen op de grond gericht. Ze wilde wegrennen. Zichzelf slaan. Zich verstoppen in de varkensstal en daar dan een langzame hongerdood sterven omdat ze deze gruwelijke, beschamende fout had gemaakt. Nu was het klaar. Ze werd vast teruggestuurd naar haar ouders. Oh, wat zouden ze teleurgesteld zijn! De tranen sprongen in haar ogen als ze aan haar trotse vader en haar altijd zo lieve moeder dacht, en de blikken op hun gezicht wanneer ze in zo’n korte tijd terug zou keren, omdat ze de kroonprins niet met respect had behandeld. Hoe kon ze toch zó stom zijn? En nog wel bij hem...
Maar, tot haar allergrootste verbazing, viel hij nog niet tegen haar uit. Hij stak simpelweg zijn hand naar haar uit, en met vuurrode wangen kuste ze deze, zoals bij een koning of prins gebruikelijk was. Zijn stem klonk vriendelijk, maar dat moest ze zich wel ingebeeld hebben, toen hij zei::“I fear we have not been properly introduced yet, Lady…?”
“Roselle Sinnett, Your Highness,” vulde ze aan, haar hoofd nog steeds gebogen. “I’m the new lady in waiting for Lady Elizan.” Haar stem was zo zacht dat ze bijna fluisterde. Wat zou hij haar dom vinden. En wat zou Elizan hier wel niet van zeggen? Ze zou onmiddellijk een nieuwe hofdame aanstellen, en dan zou Elizan haar en het koninklijke hof nooit meer terug zien. Ze slikte om de brok in haar keel tegen te gaan, want de toekomstige koning zou haar al helemaal belachelijk vinden als ze ook nog begon te huilen.
“Do you have anything planned this afternoon, my lady?”
Voor het eerst keek ze op, haar emoties plotseling een mengeling van schaamte en verbijstering. De prins keek zo vriendelijk, alsof hij helemaal niet boos op haar was. Ze had hem altijd al de knapste man gevonden die ze ooit had gezien, maar nu wist ze zonder twijfel dat hij ook de galantste was. Haar wangen kleurden zich opnieuw met een blos en haar hart begon sneller te kloppen toen ze in zijn groenblauwe ogen keek, om vervolgens weer in verlegenheid weg te kijken.
“I- I don’t, Your Highness,” zei ze. Had ze iets gepland? Ze wist het niet. Haar hoofd was momenteel namelijk gevuld met wolken.

Het popje was per direct uitgebarsten in een stroom van verontschuldigingen. De plotselinge paniek was letterlijk in haar stem te horen en Alexander zou Alexander niet zijn als dit niet wonderen deed voor zijn trots. Dus in plaats van haar te stoppen, zoals een nobele koning – wie hield nog in rekening dat hij praktisch gezien nog een prins was –  zou hebben gedaan, liet hij haar struikelen over haar eigen excuses tot ze zijn hand kuste. Nobel was niet zijn stijl. En zijn stijl kon hij niet verraden. Wie zou hem dan nog serieus nemen?
Ze stelde zichzelf voor in een stem die zo zacht dat ze amper verstaanbaar was. Alexander zijn natuurlijke reactie op de dame haar onzekerheid was een groeiende, zelfingenomen grijns. “It is a pleasure, Lady Roselle Sinnett,” herhaalde hij haar naam, nadruk leggend op de naam van Lady Elizans “new lady in waiting.” Hij had haar gevraagd naar haar plannen voor de dag en voor het eerst in hun korte gesprek richtte ze haar lichte blauwgroene ogen op om hem aan te kijken. De blik in haar ogen was onbetaalbaar en in de kleine tijdspan waar ze elkaar aankeken, zag hij haar wangen van kleur verschieten vooraleer ze haastig weer weg keek. Het was bijna zielig hoe klein en onzeker en allerminst op haar plek het poppetje leek. Ergens deed ze hem aan zijn toekomstige vrouw denken, met als enige verschil dat dit meisje nog minder van de wereld gezien leek te hebben. Prachtig.
Haar antwoord kwam er stamelend uit. Ze had geen plannen. “Wonderful,” sprak hij met een zachte glimlach. Hij plaatste zijn wijsvinger onder haar kin om haar gezicht omhoog te tillen, zodat ze hem wel moest aankijken. “Then would you be so kind as to honour me with your company, lady Sinnett?” Hij hield Roselle zijn onderarm voor, zodat zij deze zou kunnen pakken zoals een vrouw een man bij de elleboog neemt wanneer hij haar ten dans vraagt. “I have something I would like to show you.” Met een zelfingenomen, trotse grijns rond zijn lippen bedacht hij zich dat hij haar simpelweg een rondleiding door zijn nederig stulpje zou kunnen geven en hierbij alleen op de gangen blijven en ze zou waarschijnlijk nog onder de indruk zijn. Maar hoewel de gangen in zijn paleis een wereldvreemd poppetje als er hier tegenover hem stond al versteld konden doen staan, was het alleen maar zaak dat hij erachter kwam hoe veel meer hij haar kon doen struikelen over haar woorden. Hij had een immens grote ballroom die al in tijden niet was betreden door een vogeltje zo.. heerlijk naïef als zijn gesprekspartner. En een balkon waar hij Lady Elizan nog niet mee naartoe had genomen, gezien zij al vroeg had laten merken dat er bij haar niets te halen zou zijn tot het huwelijk en hij niets zou kunnen garanderen als hij een duidelijk kwetsbaar meisje naar zo’n indrukwekkende plek bracht.

Roselle kon haar oren niet geloven. Hij was nog steeds niet kwaad op haar. Ze was nog niet gearresteerd door meerdere wachters omdat ze zonder toestemming zijn vertrekken betreed had. Zijne Koninklijke Hoogheid prins Alexander de Bois had gevraagd of zij hem wilde vergezellen. Hij vertelde haar dat hij haar iets wilde laten zien. Haar wangen waren opnieuw vuurrood, maar deze keer niet van schaamte. Hoe was dit mogelijk? Hoe kon iemand met zijn status zo vriendelijk tegen haar zijn nadat ze zo klunzig had gedaan?
“I’d love to, Your Majesty,” zei ze, terwijl ze met tedere, voorzichtige vingers zijn arm vastpakte zodat hij hen de weg kon wijzen. Ze had op dit moment de arm van de toekomstige koning vast. Enkele seconden geleden dacht ze nog dat deze ontmoeting het einde van haar leven zou zijn en nu liep ze naast de kroonprins van Athea, omdat hij haar iets wilde laten zien. Ze voelde zich ontzettend vereerd en haar hart begon sneller te kloppen door de aanraking.
Uit haar ooghoeken bestudeerde ze hem. Zijn gezicht was haast onecht. Telkens als ze zijn groene ogen zag, en het voorrecht had om hem aan te kijken, wist ze zeker dat er nergens op de wereld een paar mooiere ogen bestond. Net als zijn hele familie had hij scherpe gelaatstrekken die zijn gezicht alleen maar knapper maakten – duidelijke jukbeenderen, een scherpe kaaklijn, volle lippen die haar aandacht steeds trokken en waardoor ze zichzelf opnieuw in haar gezicht wilde slaan, want over zoiets nadenk was het meest onheilige wat ze kon doen. Ze vermoedde dat de koninklijke familie hun leden alleen maar liet trouwen met heel erg mooie mensen, zodat ieder familielid diezelfde betoverende schoonheid zou bezitten. Ze voelde zich nietig en grauw naast hem, een simpel meisje uit een voor zijn begrippen simpele familie.
Ze dwong zichzelf haar blik van zijn gezicht af te wenden voor het op zou vallen en richtte haar ogen op de vloer voor zich. Ze was erg nieuwsgierig naar wat hij haar wilde laten zien, maar ze durfde het niet te vragen want het leek haar vreselijk onbeleefd om zonder toestemming tegen de kroonprins te praten. Daarom liep ze met hem mee en wachtte ze geduldig tot ze op de plek van hun bestemming zouden aankomen. Ze had nog niet veel van het kasteel gezien, maar wat de dingen die ze kende wist ze zeker dat het iets indrukwekkends moest zijn.

Alexander stond niet bekend om zijn oplettendheid, bescheidenheid of intelligentie. Dit was in de eerste plaats omdat zijn uiterlijk hiervoor opmaakte, en geen van deze zaken dus noodzakelijk waren. Daarnaast was het niet zo dat hij hier niet over beschikte, nee – hoewel ‘bescheidenheid’ nergens in de de Bois familie te vinden was, dus hier viel over te twisten – maar Alexander gebruikte zijn oplettendheid en intelligentie maar zeer selectief. Over het algemeen kon men vasthouden aan de vuistregel dat Alexander alleen slim was wanneer het op hemzelf aan kwam. Vuil slim, doortrapt slim. Alleen wanneer het aan kwam op de omgang met het vrouwelijk schoon – wat uiteindelijk natuurlijk ook alleen voor hem was. Waar in het dagelijks leven zijn ego hem zorgwekkend in de weg stond, al zou hij dit nooit toegeven, kon hij op dit gebied altijd op zichzelf rekenen. Was er een vrouw die in positie beneden hem stond (ofwel: was er een vrouw) in de buurt, dan ontging niets hem, en zo ook nu niet. De wangen van mevrouw kleurden zo rood dat hij moeite moest doen haar niet te laten weten dat rood geen sierende kleur was.
Ze antwoordde “I’d love to, Your Majesty,” en Alexander knikte en mompelde een vuil, zelfingenomen, “I knew you would.” Haar aanraking was zo voorzichtig dat Alexander het amper voelde. Amper, want hij voelde het natuurlijk wel. Momenten als deze moesten gewaardeerd worden. Het was niet elke dag dat je een fragiel meisje aan je arm kon hebben – oh, wacht. Terwijl hij haar door de gangen leidde voelde hij haar ogen zijn gezicht onderzoeken. Hij, zich volledig bewust van haar blik, hield zijn ogen strak vooruit gericht terwijl hij onder het lopen een bediende wenkte en deze gebood ‘the room with the view’ klaar te maken voor bezoek. Dat het eerder een ballroom with a view was hield Alexander achterwege, als verrassing, ofzo. Lady Roselle hield zich braaf stil, en dit deed Alexander goed. Hoe vaak het wel niet was dat vrouwen hun plek niet kenden, niet wisten wanneer ze gewoon eens stil moesten zijn.
In alle rust bewaarde hij de stilte, tot ze de bestemming hadden bereikt en hij de bediende, die al naar de deur reikte om deze te openen, gebaarde dat hij dit niet moest doen. “I will take care of that myself,” sprak hij en de bediende verontschuldigde zich vooraleer hij naar de achtergrond verdween. “Lady Roselle,” sprak hij haar naam plechtig uit. “I present to you easily one of the most breathtaking places of Athea, if I may say so myself.” Theatraal gooide hij de twee deuren open. Een gigantische, door de ondergaande zon rood-roze gekleurde, lichte en open ruimte ontvouwde zich voor hen. Het plafond reikte tot ver boven hen, en voor de gigantische ramen hingen kanten en pastelblauw fluwelen gordijnen. Deze laatsten waren opzij geschoven en met – niet Alex zijn woorden – kitscherige gouden details vastgezet, terwijl het witte kant nog verder dicht hing, waardoor er een schaduwpatroon door de gehele ruimte viel. De muren waren bedekt met spiegels en zodra Alexander de kamer betrad, werd hij op elke muur weerspiegeld. Hij boog naar de dame in de deuropening, omdat deze ruimte vroeg om dat soort gebaren, en stapte vervolgens af op de karaf wijn en de bokalen die speciaal voor hem waren neergezet toen hij had gevraagd of de kamer geschikt kon worden gemaakt voor een gast. “Would you like some wine?” vroeg hij het meisje, terwijl hij de karaf al van het dienblad pakte en de twee glazen royaal vol schonk.
De ruimte en de lichtval op zich waren al genoeg om menig rokken te doen oplichten, maar Alexander had een laatste truc achter de hand. De ramen die werden versierd met de gigantische gordijnen, waren niet zomaar buitenproportionele ramen, maar tevens buitenproportionele deuren die de doorgang waren naar een weelderig begroeid balkon met – u had het vast al geraden – een prachtig  uitzicht. Hij wenkte Roselle, terwijl hij één van de glazen naar Roselle uitstak en haar voor ging naar dit balkon. Terwijl hij ook deze deuren opende, sprak hij. “I have heard a lot about your family, my lady. Is it not your brother of whom they say he forges the deadliest swords in the whole of Athea? And another, if I am not mistaken, did me a great favor by slaying Mirgaz on the battlefield –“ Beide deuren waren nu open, en Alexander spoorde Roselle aan om hem voor te gaan, terwijl hij haar reactie strak in de gaten hield en een slok van zijn wijn nam. “But those things seem nothing compared to the mesmerizing beauty of the youngest Sinnett daughter. It comes as a surprise to me that I have not heard more of you. I am sure – if you do not mind my saying so – that your talents stretch far beyond those of your brothers.” Hij stapte achter haar aan het balkon op en gaf zijn ogen tegoed aan zowel Roselle als het verdere uitzicht.