De Bois senior was een uitstekend voorbeeld geweest voor junior. Naast het achterover slaan van vele glazen wijn en het onstuimige leven dat de man, die momenteel op zijn troon zat alsof hij zich nooit had misdragen, zeker geleefd had, had Alexander ook de trots en de argeloosheid waarmee hij dit alles deed van zijn vader geërfd. Nu was het niet meer te zien, maar ook de oude man had ooit, in zijn jonge jaren, onderuit gezakt op de troon gezeten, met een verveelde blik in zijn ogen zoals junior dit nu deed. Op jonge leeftijd al had Alexander geleerd dat het leven van een koninklijk familielid voor het overgrote deel bestond uit wachten. Oneindige uren wachten op iets dat zo mogelijk nog meer zou vervelen dan het wachten zelf. Ook behoorlijk vroeg in zijn leven, had hij geleerd dat hijzelf het persoon was om dit wachten dragelijk te maken. Het was zijn vader die hem had geleerd dat de wijn en de vrouwen een prima hulpmiddel waren als het ging om het entertainen van jezelf. Maar zelfs met dit entertainment, was het een feit dat hij in zijn leven meer tijd had besteed aan het wachten dan aan het daadwerkelijk dingen doen en dat ook nu het wachten eindeloos was.
Ook nu was het wachten weer een feit. De kleren waarin hij dit moest doen, zaten uiterst oncomfortabel maar stonden hem, zoals niet zelden, prachtig. Een strakke, witte pantalon met hierboven een net zo smetteloos wit overhemd. Hierover een gilet en een zorgvuldig geknoopte cravate, eveneens wit. Dit wit alleen zou hem al beeldig gestaan hebben, maar de outfit werd pas echt indrukwekkend door het bloempatroon op het crèmekleurige colbert dat hij over zijn spierwitte tenue droeg. Pastelroze bloemen en bladeren in goud- en bruintinten krioelden sierlijk over de peperdure stof. Aan de linkerkant een rij gouden knopen die nooit in gebruik genomen zouden worden. Diezelfde rij gouden knopen, maar dan kleiner, om het gilet dichtgeknoopt te houden. Aan zijn voeten glanzende, inderdaad ook witte herenschoenen. De gouden ring om zijn middelvinger maakte een ongeduldig tikkend geluid tegen het hout van de troon waar hij op zat. Niet de koningstroon, want daar zat zijn vader met het masker van de rust zelve op, maar de troon die naast deze troon stond. Ooit had zijn moeder hierop gezeten, inmiddels was het Alexander zijn plek wanneer zowel zijn vader als Alexander in de troonkamer verwacht werden. Half onderuitgezakt, met zijn ene been over zijn andere, zat Alexander te wachten zoals hij dit als geen ander kon. Hij blies, verveeld en haast boos, zijn adem uit en zijn vader wierp een korte blik in zijn richting. In zijn ogen stond te lezen dat hij geen faalactie accepteerde. Alexander zou zich in toom houden en zich gedragen en hij zou, in ieder geval voor nu, zijn toekomstige vrouw en tevens de toekomstige koningin behandelen met respect. Als antwoord op de waarschuwende blik, wierp Alexander zijn vader een haast spottende knipoog toe. Hoewel hij inderdaad zijn vader niet zou teleurstellen, hadden zijn vader en hij een ander beeld van het respect dat een vrouw toebehoorde. De toekomstige koningin zou inderdaad met respect behandeld moeten worden door haar minderen. Maar de laatste keer dat Alexander het had gecontroleerd, was hij zeker geen mindere. Hij kwam uit de koningsfamilie, had het alleenrecht op de troon en zou deze binnen een paar jaar ook zeker krijgen. Daarnaast waren de twee nog niet getrouwd en was de dame nu in feite dus nog simpelweg van rijke - zeer rijke - adel. En, zoals algemeen bekend, stond de koning en zijn familie zonder enige vorm van twijfel altijd boven de adel. En tot slot was de dame die met een beetje geluk over niet al te lang de deur door zou komen, een vrouw. Van het vrouwelijk geslacht en dus automatisch ver beneden Alexander.
Toen, eindelijk, na eindeloos wachten, na eindeloos gezucht, gebeurde er iets in de grote zaal. Er kwam beweging in de mensen die zich al in de zaal hadden bevonden, iedereen zocht zijn plek. Opnieuw een waarschuwende blik van zijn vader, Alexander rechtte zijn rug. Zijn vader knikte richting iemand die naast de twee tronen stond en deze persoon liep met statige pas richting de hoge, witte, rijkversierde deuren waardoor binnen enkele momenten zijn toekomstige bruid zou stappen. De man fluisterde in de oor van een ander, die op zijn beurt zijn keel schraapte. "Miss Elizan Isobel Mary de Desirae!" galmde het door de zaal. Alexander ging, onbewust, nog rechter op zijn stoel zitten, zodat hij de dame beter zou kunnen zien wanneer ze de zaal in stapte. De deuren openden, tergend langzaam, en een meisje met opvallend rode haren en een prachtige, zachtblauwe jurk werd zichtbaar. Rond haar bovenlichaam - rond haar borsten - zat de jurk strakker dan een mens voor mogelijk hield. Haar vrouwelijke vormen werden extreem benadrukt, of zelfs uitgebuit. Vanaf haar heupen waaierde de rok uit in prachtige, grote plooien. Een mondhoek trok omhoog, in goedkeuring. Hijzelf had inspraak gehad in de jurk die zijn toekomstige geliefde zou dragen en nu hij het ding in levende lijve zag, aan het lichaam van de dame en in contrast met de prachtige haren, werd hij er opnieuw van verzekerd dat hij de juiste keuze had gemaakt. Het meisje schreed naar voren en hield stil op de grote kroon in het midden van de zaal. Ze boog en sprak. Haar zoete stem galmde door de ruimte en bereikte Alexander, die nog altijd in zijn troon zat. Stilte heerste. Tergend langzaam kwam hij overeind uit de troon. Alleen het ritselen van zijn kleding en het zakte kraken van de troon onder het gewicht dat hem verliet, was te horen. Zijn zachte tred bracht hem naar het midden van de zaal, iedere stap maakte een klikkend geluid op de marmeren vloer. Een meter voor het meisje, dat nog altijd met haar hoofd gebogen stond, in afwachting voor wat Alexander zou zeggen, hield hij halt. "The pleasure-" Hij stak de hand met de ring om de middelvinger uit richting de dame en nam haar zachte kin voorzichtig tussen duim en wijsvinger zodat hij, nog altijd zachtjes, haar hoofd omhoog kon tillen zodat ze hem aan moest kijken. "-is all mine, milady. I, Prince Alexander Baptiste Xavier de Bois and all the members of the household, welcome you." Hij knikte haar toe en zijn hand verliet haar kin weer om terug langs zijn zij te hangen. "It is of great importance to me that the future queen will feel at home here, considering that my palace will be, indeed, her home. I will personally see to it that your every need will be fulfilled, Miss de Desirae."