THE ROYAL LEXA MEETING

Ze wilde hem niet ontmoeten. Het liefst was ze thuis, op het landgoed waar ze was opgegroeid. Maar ze was geen klein kind. Nee, ze was een toekomstige koningin. Dus het was onmogelijk om onder zoiets uit te komen. Kleding was dagen van te voren afgeleverd. Niemand kon natuurlijk verwachtten dat iemand van adel kleding in huis had die gemaakt was voor een royal . Dus ze liep, stevig ingesnoerd, de ingang van het paleis binnen. Ze mocht nog geen kroon dragen, maar haar haar was zo opgestoken dat er zo eentje op gezet kon worden. Haar moeder had haar de hartelijke, maar ook dwingende, woorden toegesproken dat ze zich moest gedragen als een koningin. Ze wist dat haar moeder meer geknipt was voor de rol dan zijzelf. Haar moeder wilde deze rol overigens ook liever dan dat zij die wilde. Maar het was Elizan die hier liep, Elizan die toekomstige koningin werd en Elizan die verloofd was met iemand die ze niet kende. Sterk zijn, was haar laatste en enigste hoop. Die nam ze dan ook met beide handen aan. De pas van de mensen voor haar was traag, te traag. Ze wilde hiervan af zijn. Maar het was te officieel om erdoor heen te rennen. Ze werd verzocht te wachten voor twee grote dichte deuren. Binnen nu en een paar seconden zou ze aangekondigd worden en vervolgens oog in oog staan met haar verloofde. De gebruiken waren haar in haar hoofd geprent. Buigen als je de prins ziet, je bent immers nog niet op dezelfde stand als hem. Hetzelfde met het aanspreken. Ze zuchtte, veegde haar handen over de jurk af. De jurk was groot, groter dan dat ze was gewend. Het korset zat strak, en de hoepels drukten op haar heupen. De jurk had een lichtblauwe kleur, met een donkerblauwe en witte afwerking. Het paste bij haar rode haren, welke met meer werk opgestoken waren dan normaal. Haar rode haren waren iets uitzonderlijks, zoals ze vaker had gehoord. Ze had het gevoel alsof haar borsten ieder moment het korset uit konden rollen en dat ze flauw zou vallen van de ademnood en het gewicht van de jurk. Sterk zijn en je gedragen als een koningin kwam hier ook van pas. Ze hoorde het geschreeuw van haar naam, waarna de deuren werden geopend. Ze liep naar binnen, met dezelfde trage pas als dat ze eerder had gelopen. Ze probeerde niet onder de indruk te zijn van de grote zaal, maar dat was bijna onmogelijk. Grote kandelaars hingen aan het plafond, goud omringde de spiegels die op de muur te vinden waren. Het ademde rijkdom in elke hoek. Op de grond was een kroon te zien, middenin de zaal. Op die plek bleef ze staan, enkele seconden wachtend, voordat ze een buiging maakte richting de man voor haar. Ze had hem nog niet aangekeken. “It is a pleasure to meet you, your Grace.” Haar hoofd bleef gebogen, afwachtend op de reactie.

De Bois senior was een uitstekend voorbeeld geweest voor junior. Naast het achterover slaan van vele glazen wijn en het onstuimige leven dat de man, die momenteel op zijn troon zat alsof hij zich nooit had misdragen, zeker geleefd had, had Alexander ook de trots en de argeloosheid waarmee hij dit alles deed van zijn vader geërfd. Nu was het niet meer te zien, maar ook de oude man had ooit, in zijn jonge jaren, onderuit gezakt op de troon gezeten, met een verveelde blik in zijn ogen zoals junior dit nu deed. Op jonge leeftijd al had Alexander geleerd dat het leven van een koninklijk familielid voor het overgrote deel bestond uit wachten. Oneindige uren wachten op iets dat zo mogelijk nog meer zou vervelen dan het wachten zelf. Ook behoorlijk vroeg in zijn leven, had hij geleerd dat hijzelf het persoon was om dit wachten dragelijk te maken. Het was zijn vader die hem had geleerd dat de wijn en de vrouwen een prima hulpmiddel waren als het ging om het entertainen van jezelf. Maar zelfs met dit entertainment, was het een feit dat hij in zijn leven meer tijd had besteed aan het wachten dan aan het daadwerkelijk dingen doen en dat ook nu het wachten eindeloos was.
Ook nu was het wachten weer een feit. De kleren waarin hij dit moest doen, zaten uiterst oncomfortabel maar stonden hem, zoals niet zelden, prachtig. Een strakke, witte pantalon met hierboven een net zo smetteloos wit overhemd. Hierover een gilet en een zorgvuldig geknoopte cravate, eveneens wit. Dit wit alleen zou hem al beeldig gestaan hebben, maar de outfit werd pas echt indrukwekkend door het bloempatroon op het crèmekleurige colbert dat hij over zijn spierwitte tenue droeg. Pastelroze bloemen en bladeren in goud- en bruintinten krioelden sierlijk over de peperdure stof. Aan de linkerkant een rij gouden knopen die nooit in gebruik genomen zouden worden. Diezelfde rij gouden knopen, maar dan kleiner, om het gilet dichtgeknoopt te houden. Aan zijn voeten glanzende, inderdaad ook witte herenschoenen. De gouden ring om zijn middelvinger maakte een ongeduldig tikkend geluid tegen het hout van de troon waar hij op zat. Niet de koningstroon, want daar zat zijn vader met het masker van de rust zelve op, maar de troon die naast deze troon stond. Ooit had zijn moeder hierop gezeten, inmiddels was het Alexander zijn plek wanneer zowel zijn vader als Alexander in de troonkamer verwacht werden. Half onderuitgezakt, met zijn ene been over zijn andere, zat Alexander te wachten zoals hij dit als geen ander kon. Hij blies, verveeld en haast boos, zijn adem uit en zijn vader wierp een korte blik in zijn richting. In zijn ogen stond te lezen dat hij geen faalactie accepteerde. Alexander zou zich in toom houden en zich gedragen en hij zou, in ieder geval voor nu, zijn toekomstige vrouw en tevens de toekomstige koningin behandelen met respect. Als antwoord op de waarschuwende blik, wierp Alexander zijn vader een haast spottende knipoog toe. Hoewel hij inderdaad zijn vader niet zou teleurstellen, hadden zijn vader en hij een ander beeld van het respect dat een vrouw toebehoorde. De toekomstige koningin zou inderdaad met respect behandeld moeten worden door haar minderen. Maar de laatste keer dat Alexander het had gecontroleerd, was hij zeker geen mindere. Hij kwam uit de koningsfamilie, had het alleenrecht op de troon en zou deze binnen een paar jaar ook zeker krijgen. Daarnaast waren de twee nog niet getrouwd en was de dame nu in feite dus nog simpelweg van rijke - zeer rijke - adel. En, zoals algemeen bekend, stond de koning en zijn familie zonder enige vorm van twijfel altijd boven de adel. En tot slot was de dame die met een beetje geluk over niet al te lang de deur door zou komen, een vrouw. Van het vrouwelijk geslacht en dus automatisch ver beneden Alexander.
Toen, eindelijk, na eindeloos wachten, na eindeloos gezucht, gebeurde er iets in de grote zaal. Er kwam beweging in de mensen die zich al in de zaal hadden bevonden, iedereen zocht zijn plek. Opnieuw een waarschuwende blik van zijn vader, Alexander rechtte zijn rug. Zijn vader knikte richting iemand die naast de twee tronen stond en deze persoon liep met statige pas richting de hoge, witte, rijkversierde deuren waardoor binnen enkele momenten zijn toekomstige bruid zou stappen. De man fluisterde in de oor van een ander, die op zijn beurt zijn keel schraapte. "Miss Elizan Isobel Mary de Desirae!" galmde het door de zaal. Alexander ging, onbewust, nog rechter op zijn stoel zitten, zodat hij de dame beter zou kunnen zien wanneer ze de zaal in stapte. De deuren openden, tergend langzaam, en een meisje met opvallend rode haren en een prachtige, zachtblauwe jurk werd zichtbaar. Rond haar bovenlichaam - rond haar borsten - zat de jurk strakker dan een mens voor mogelijk hield. Haar vrouwelijke vormen werden extreem benadrukt, of zelfs uitgebuit. Vanaf haar heupen waaierde de rok uit in prachtige, grote plooien. Een mondhoek trok omhoog, in goedkeuring. Hijzelf had inspraak gehad in de jurk die zijn toekomstige geliefde zou dragen en nu hij het ding in levende lijve zag, aan het lichaam van de dame en in contrast met de prachtige haren, werd hij er opnieuw van verzekerd dat hij de juiste keuze had gemaakt. Het meisje schreed naar voren en hield stil op de grote kroon in het midden van de zaal. Ze boog en sprak. Haar zoete stem galmde door de ruimte en bereikte Alexander, die nog altijd in zijn troon zat. Stilte heerste. Tergend langzaam kwam hij overeind uit de troon. Alleen het ritselen van zijn kleding en het zakte kraken van de troon onder het gewicht dat hem verliet, was te horen. Zijn zachte tred bracht hem naar het midden van de zaal, iedere stap maakte een klikkend geluid op de marmeren vloer. Een meter voor het meisje, dat nog altijd met haar hoofd gebogen stond, in afwachting voor wat Alexander zou zeggen, hield hij halt. "The pleasure-" Hij stak de hand met de ring om de middelvinger uit richting de dame en nam haar zachte kin voorzichtig tussen duim en wijsvinger zodat hij, nog altijd zachtjes, haar hoofd omhoog kon tillen zodat ze hem aan moest kijken. "-is all mine, milady. I, Prince Alexander Baptiste Xavier de Bois and all the members of the household, welcome you." Hij knikte haar toe en zijn hand verliet haar kin weer om terug langs zijn zij te hangen. "It is of great importance to me that the future queen will feel at home here, considering that my palace will be, indeed, her home. I will personally see to it that your every need will be fulfilled, Miss de Desirae."

De seconden dat ze met haar hoofd gebogen stond, leken een eeuwigheid te duren. Ze had geen goede blik geworpen in de grote zaal, maar voelde de drukkende sfeer van koninklijkheid en stijfheid om haar heen. Ze voelde zich klein en alleen, in een grote zaal die waarschijnlijk meer waard was dan een deel van haar eigen –o oude – huis. Haar hart begon sneller te kloppen, toen ze het geklik van schoenen en gekraak van hout hoorde. Ze had eigenlijk nooit geweten wat ze kon verwachten. Er waren etiquette, zoals gebruikelijk, maar iemand van zo’n hoge status had natuurlijk het volledige recht om deze aan zijn laars te lappen en te doen wat diegene zelf wilde. Ondanks, dat hier misschien de nodige praat over los zou kunnen komen. Haar hart begon sneller te kloppen, toen het getik dichterbij kwam. Ze wist dat ze zometeen oog in oog zou staan met diegene aan wie ze de rest van haar leven verbonden was. Ze had de nodige verhalen gehoord, maar wist niet wat ze kon verwachten. Het tikken kwam tot stilstand, haar hartslag ging nog een paar slagen sneller. Een stem begon, waarna ze twee vingers voelde op haar kin. De seconden die eerst tergend langzaam leken te gaan, leken nu in een stroomversnelling te komen. Voordat ze het goed besefte, stond ze oog in oog met de kroonprins. Zijn groen bruine ogen keken haar aan, maar ze kon zijn blik niet peilen. Desondanks, was dit de eerste keer dat zij persoonlijk de kroonprins met haar eigen ogen zag. Ze moest toegeven, dat het gefluister van dienstmeisjes over zijn –goede- uiterlijk niet onterecht was geweest. Toen zijn vingers haar kin verlieten, verscheen er onbewust een lichte blos op haar wangen, die goed te zien was door haar bleke wangen. Ze wist dat zijn zinnen etiquette waren – ze had ze vaak genoeg gehoord – maar toch verbaasde het haar, dat hij ze zo opvolgde. Ze had hem niet als iemand ingeschat, die alles zou volgen. “I thank you for your kindness, your Grace.” Ze vond het raar, om als toekomstige koningin aangesproken te worden. Al haar leven, was ze van adel geweest. Haar familie was dan wel rijker dan de gemiddelde adel, maar ze stond altijd onder de koninklijke familie. En nu, nu was ze zo dichtbij om daaruit te groeien en iets meer te worden. Iets waar haar familie vol van trots van was, maar Elizan persoonlijk iets minder, veel minder. Sommige dingen waren helaas nu eenmaal niet terug te draaien, dus moest ze haar familie en haar gebied trots geven en tevredenstellen. “As an act of gratefulness and joy,” ze bewoog haar hand opzij, om een van de meegereiste bediendes naar voren te laten komen. “has my family ordered the best smiths to make a sword in your honour, your Grace.”De bediende opende de rijkversierde kist om vervolgens een zwaard te laten zien, die versierd was met verschillende edelstenen. De spreuk van de koninklijke familie was in het metaal gegrafeerd. Het was niet zomaar dat juist haar provincie – en vooral ouders – gekozen hadden voor een zwaard. Het was door heel Athea bekend, dat de beste zwaarden uit hun provincie kwamen, door een unieke bewerking van het zwaard die altijd geheim was gebleven. “I took it upon myself to chose the decorations.” Niet dat ze het vrijwillig had gedaan, ze had gewoon een doos met edelstenen voor haar neus gedrukt gekregen om er vervolgens een paar uit te kiezen. Eerst, had ze een halfuur gekeken naar de glinsteringen, nadenkend over waar ze in terecht was gekomen. Uiteindelijk, had ze besloten om voor donkerrode edelstenen te gaan, met een enkele groene. Niet echt met een specifieke reden, alleen dat ze een raar gevoel had dat ze misschien, heel misschien, toch wel in de smaak zouden vallen. Nadat ze het zwaard had gepresenteerd, viel ze stil wachtend op de reactie. Ze was benieuwd, wat er zou gebeuren. Helemaal nadat ze doodleuk had verteld dat ze zelf had meebeslist. Al wist ze in ieder geval dat ze nooit meteen op een hoge voet zou staan, bij de kroonprins die tegenover haar stond.

Met de aanwezigheid van de dame had iedere vorm van verveling Alexander verlaten. Dat dit op zijn minst bijzonder was voor een man die alles, maar nooit genoeg had, hoefde niet genoemd te worden. Hij luisterde, met goedkeuring en een zelfingenomen glimlach rond zijn lippen, naar hoe de dame - of in feite het meisje, fragiel en schoon als ze was - hem bedankte. Hoewel ze het hierbij had kunnen laten en Alexander genoegen zou hebben genomen met alleen dat, het meisje in de jurk die hij voor haar had uitgekozen, haar schoonheid in zíjn paleis, was het meisje nog niet klaar met spreken. De glimlach rond zijn lippen werd breder, zijn ogen vernauwden iets en met grote voldoening keek hij naar de uitbundig versierde kist die hun kant op werd gedragen. In de kist lag, op bordeauxrood satijn - alleen al om deze kleurkeuze verscheen er een glinstering in Alexander zijn ogen - een zwaard. Een schitterend wapen, belegd met genoeg edelstenen om de armen een jaar lang van te voeren. Ook de stenen waren van een diep, bloedrood. Een enkele glanzende, groene edelsteen trok het oog naar het koninklijke familiewapen erboven. A Taste of Glory, stond in zwierige letters in het gladde metaal van het lemmet gegraveerd. De bediende die de kist naar de twee had gedragen, tilde het zwaard met uiterste precisie en zorg van het satijn om hem met evenveel zorg aan Alexander te overhandigen. Hij, op zijn beurt, nam het wapen uit de man zijn hand op de manier waarop hij een zwaard uit zijn schede getrokken zou hebben. Het zwaard woog zwaar in zijn hand, wat hem allerminst verbaasde aangezien hij ervan uit ging dat zowel het goud als de edelstenen echt waren, maar sneed met wel gebalanceerde souplesse door de lucht. "Desirean smithcraft," sprak hij toen hij het zwaard weer rustig in zijn handen had en het meisje in haar donkerblauwe ogen keek, "When I was still a little boy, my Queen Mother - Goddesses rest her soul - would tell me the stories of Desirean smithworks and how only swords from your region were strong enough to cleave a dragon's skull. Now, ofcourse, I now know that dragons do not exist, but it eases my mind to know that if they did, I am now able to grant you safety against them." Hij glimlachte. Tijdens het spreken waren zijn ogen weer naar het wapen getrokken en momenteel keek hij vol voldoening naar de glinstering in de edelstenen. Met nog altijd die tevreden, zelfingenomen blik in zijn ogen overhandigde hij het zwaard weer terug aan de bediende. Alexander draaide zich naar zijn aanstaande en keek haar in de ogen en sprak op een toon die alleen zij zou kunnen horen, "It's magnificent. I can tell you have an excellent eye for detail, Miss de Desirae."
Vervolgens wuifde hij de bediende weg en zette hij een kleine stap naar achteren. Zijn blik gleed even de ruimte rond en eindigde bij een van zijn eigen bediendes. Kort tilde Alexander zijn hand richting de bediende op. Op dit gebaar, stapte de bediende opzij om een andere bediende door te laten. Deze droeg, op een kussen met diezelfde bordeauxrode kleur als de voering van de kist was geweest, een kroon, opgebouwd uit in elkaar geweven takjes en blaadjes, gesmeden uit edelmetaal. Alexander zette een kleine stap opzij, om de bediende erbij te laten. Deze boog, eerst richting Alexander en vervolgens richting Elizan en bleef met gebogen hoofd en het kussen uitgestoken staan, in afwachting van een volgende actie. De glimlach was niet meer van Alexander zijn gezicht verdwenen en ook nu kon hij alleen maar tevreden en zelfvoldaan toekijken. Hij maakte een sierlijk, subtiel gebaar richting de kroon op het kussen en gunde Elizan genoeg tijd om het ding te bewonderen, voor hij hem met zachte vingers van de rode stof tilde. "I believe that the future queen, mý future queen, should never have to be kept waiting for anything from this moment onwards. This belonged to my mother when she was still but a princess. I made our craftsmen adjust it so that it would be more fit for beauty like yours, Milady. If I may-" Voorzichtig plaatste hij de kroon op de dame haar prachtige, rode haren. Hij zette een stap achteruit en bewonderde vol tevredenheid het plaatje dat hij in elkaar had gezet. De schone was, zo leek het, zijn aankleedpopje en nu al zijn favoriete - of wel, hier viel over te twisten - accessoire. Een golf van voldoening stroomde door hem heen bij het aanzien van zijn popje, de zelfingenomen glimlach met geen mogelijkheid meer van zijn gezicht te krijgen. Hij kon niet wachten om zijn nieuwe vlindertje haar nieuwe tuin te laten zien. "We could linger around for dull, meaningless courtesies, or I could take you to see the royal gardens. Quite a delightful sight, I dare say. Now ofcourse, such words hold no meaning coming from me, so you will have to make up your own judgement." Zijn stem klonk vriendelijk, maar hij ging ervan uit dat het meisje wist dat ze geen enkele keus had. Dwingend, maar mooi als altijd, keek hij haar in haar ogen. Haar zachte gezichtje paste perfect bij de prachtige jurk en de subtiele, maar mooie tiara die hij voor haar had uitgekozen.

Op het moment van kiezen, had Elizan geen aandacht besteed aan of het er werkelijk mooi uit zou zien. Het was haar opgedragen door haar ouders, dus had ze het vervolgens ook gedaan. Pas nu, voelde ze een soort schuldgevoel opkomen, dat ze niet beter haar best had gedaan. Meer secuurder naar de stenen had gekeken, meer oog voor het totaalplaatje had gehad. Waarom wist ze eigenlijk niet zo goed. Ze was nooit iemand geweest die ervoor leefde om anderen tevreden te stellen. Ze had juist zoveel mogelijk geprobeerd dat te ontlopen, door te doen wat ze eigenlijk altijd zelf wilde. De preken van haar ouders – haar moeder vooral – had ze voorbij laten gaan alsof het niks was. Preken die ze vaak had gehad, aangezien ze vaak het bos in reed wanneer ze genoeg had van thuis.

Maar, nu ze zo keek naar zijn gezicht, hoe hij bijna met bewondering naar het zwaard keek, leek het alsof er iets veranderde. Alsof ze plotseling spijt had van wat ze in haar verleden had gedaan. Ze moest bijna glimlachen, toen ze de glinstering in zijn ogen zag. Ze was nieuwsgierig wat de reactie was, veel meer dan dat ze eigenlijk zou hebben gedacht. Dat, terwijl ze niet veel moeite of aandacht had geschonken aan het cadeau. Het was in haar ogen meer een overdreven idee geweest van haar ouders, waar ze moeiteloos in mee was gegaan omdat ze moeilijk anders kon. Ze had zelf niet eens het uiteindelijke resultaat gezien, zo weinig had ze uiteindelijk ermee te maken gehad.

Ze volgde zijn bewegingen met haar ogen, keek hoe de spieren in zijn armen zich aanspanden. Ze vond het bijna raar om zo naar hem te kijken. Hij was altijd iemand geweest die in een paleis woonde. Weliswaar dicht bij de adel, maar tegelijkertijd zo ver weg. Toen hij het zwaard weer in zijn handen had, keek ze hem weer aan, waarna ze meteen opnieuw geconfronteerd werd met zijn groenbruine ogen. Ze was niet gewend zo direct aangekeken te worden, een lichte blos werd hierdoor bijna meteen zichtbaar op haar wangen. De glimlach die al bijna op haar lippen verschenen was, verscheen nu wel degelijk na zijn woorden. De blos werd duidelijker, haar ogen sloeg ze voor een moment neer om hem vervolgens na een paar seconden weer aan te kijken. Het volgende wat hij uitsprak zorgde ervoor dat de glimlach breder werd op haar gezicht. Hij was tevreden, of zelfs meer. Ze snapte niet waarom dat ervoor zorgde dat haar hart een fractie sneller ging kloppen. Ze besloot voor haarzelf dat het vast gewoon de spanning was, niks anders. Maar Elizan was nooit heel erg op haar hersens gericht als het aankwam op beslissingen, waardoor ze dit zelf ook haast niet geloofde.

Ze probeerde wat te zeggen, maar werd bijna onbewust tegen gehouden door de bewegingen van de man die tegenover haar stond. Oog voor detail had ze zeker. Toen hij niet naar haar keek, gleden haar ogen voorzichtig over zijn gezicht waarbij ze bijna elk onderdeel in haar opnam. Oog voor detail, of eerder oog voor de sterke kaaklijn, waar haar ogen seconden langer op bleven rustten. Ze probeerde het onopgemerkt en voorzichtig te doen, ook al was dit waarschijnlijk niet het geval. Desondanks, werd haar aandacht al gauw opgeëist door het accessoire welke op de bordeauxrode kussen lag. Haar ogen werden licht vergroot en een blik van admiratie werd zichtbaar in haar ogen. De fragile tiara, was iets wat ze zelf zou uitkiezen als ze daar de keuze toe had. Ze was zeer gecharmeerd van de keuze, die voor haar was gemaakt. Ze was nog meer gecharmeerd van het idee dat hij iets doorgaf wat oorspronkelijk van zijn moeder was geweest. Dat maakte het cadeau meer persoonlijker en zorgde daardoor voor nog meer waardering. Maar ook zonder die toevoeging, was Elizan compleet weg van de fragiele tiara. Ze boog haar hoofd licht naar voren, toen hij de tiara op haar hoofd zette. Ze had nooit een tiara of kroon opgehad, dit was ten strengste verboden door de koninklijke familie. De tiara voelde opvallend licht, iets wat te verwachten was door het fragiele edelmateriaal, maar desondanks was het lichter dan verwacht. Toen hij geplaatst was, hief ze haar hoofd weer. Het voelde anders, maar ze besloot dat het goed anders was.

Het idee van de tuin, was iets wat ze zeer waardeerde. Desondanks dat het paleis aan de binnenkant een prachtig zicht was om te zien, voelde ze zich al gauw verstikt. Ze was meer iemand die altijd buiten te vinden was, zo gauw het weer dit toeliet – of wanneer haar moeder dit in het verleden had toegelaten -. Ze keek hem in zijn ogen aan, haar blos verminderend maar haar glimlach zeker niet. “I would love to admire the royal gardens with my own eyes.” Ze boog licht, waarna ze vervolgens een enkele stap naar voren zette zodat ze dichterbij de crownprince stond. Het was natuurlijk hoogst ongebruikelijk dat Elizan als eerste richting de tuinen zou lopen, dus wachtte ze geduldig af totdat haar een arm werd aangeboden. Ze was lichtelijk bekomen van de emoties, maar toch bleef er een vraag achter in haar hoofd. Waarom was het, dat haar emoties zo werden getroffen door hem? Voorheen had ze iedere man met dezelfde koele houding behandeld en ze had hier niks anders verwacht. Maar, zo gauw ze haar blik op hem had gelegd leek het compleet anders te gaan. Haar emoties gingen door een achtbaan en in haar ogen waren nog steeds twinkelingen te vinden. Deze konden natuurlijk te wijten zijn aan het cadeau welke nu op haar hoofd prijkte, maar Elizan wist diep van binnen dat het eerder kwam door de man waar ze nu vlakbij stond.