You are hereby cordially invited.... || Lexa

”Duke Mathurin de Lamartine congratulates His Majesty King Alexander de Bois and Her Majesty Queen Elizan de Bois with their recent and joyful matrimony and hereby cordially invites His Majesty King Alexander de Bois and Her Majesty Queen Elizan de Bois to celebrate at his estate, Fourilles” .

De uitnodiging was ongeveer een maand nadat alles was gebeurd gearriveerd. Het was niet de eerste die ze kregen, en waarschijnlijk niet de laatste. De meesten werden netjes beantwoord, met een dankwoord voor de uitnodiging. Maar ze zouden er nooit heen gaan. Helaas viel deze uitnodiging in een andere categorie. De familie Lamartine was een van de oudste en rijkste familie die op dit moment bestonden in Athea. Dit zorgde ervoor dat ze enorm veel invloed konden uitoefenen, wat zelfs de King and Queen zou kunnen raken. Voor de uitnodiging bedanken en deze vervolgens afwimpelen was er dus helaas niet bij.

In plaats daarvan werd het hele paleis op zijn kop gezet en alle eigendommen ingepakt om vervolgens met een stoet van bediendes, het halve hof, genoeg soldaten om een kleine oorlog te beginnen en uiteindelijk de King and Queen zelf richting het landgoed te vertrekken. De reis verliep langzaam, en er was weinig materiaal om jezelf te vermaken.

Desondanks, was Elizan nooit naar deze kant van het land gereisd en was ze nieuwsgierig naar het landschap. Het afgelopen half uur had ze uit het raam gekeken, hopend dat dit de tijd sneller kon laten gaan. Helaas viel dit iets meer tegen dan verwacht, waardoor ze haar blik terug liet glijden tot in de koets. Haar oog viel op Alexander, haar man. Iets wat haar nog redelijk vreemd klonk. “Have you ever been to this estate before, your Majesty?” Ze besloot in een opwelling dat ze er maar het beste van moest maken, zelfs als dat zou betekenen dat ze door het stof zou moeten gaan voor diegene die tegenover haar zat.

Gewoonlijk zou Alexander gezegd hebben dat “Duke Mathurin de Lamartine” could suck his dick en zou hij vervolgens lekker op zijn troon zijn blijven zitten om te zien hoe iedereen naar zijn pijpen danste (dit laatste figuurlijk, maar ook vrij letterlijk wanneer hij hier zin in had). Iemand anders zou zijn woorden verdraaien en een vriendelijk bedankje terugsturen naar het hof van Fourilles, en de zaak zou zijn opgelost. Maar helaas. De Lamartine was een grote, rijke familie, en Duke Mathurin was – voor zover dat ging binnen de belangrijke families in Athea – close geweest met Alexanders vader. Zelfs Alexander kon Duke Mathurin niet afzeggen zonder hier de gevolgen van te ondervinden. Volgens zijn vader waren er weinig families die hij ongeacht zijn opvliegende karakter te vriend moest houden, en de Lamartines stonden prominent op de eerste plek.
Dus gingen ze op vakantie. Het halve hof in een stoet op pad om His Majesty King  Alexander de Bois – klonk dat niet heerlijk? – en zijn kersverse vrouw de koningin te begeleiden naar Fourilles. Alexander was er in zijn jeugd meerdere keren geweest en had dan braaf bij ieder diner aanwezig moeten zijn om toe te kijken hoe iedereen dronken werd, hoe zijn vader en Duke Mathurin de ene toost na de andere naar elkaar maakten, en hoe, naarmate de avond vorderde, deze formaliteiten steeds minder formeel werden. Als klein prinsje had hij het altijd gehaat om de Lamartines te moeten bezoeken. Thuis, op het landgoed de Bois, kon hij min of meer doen en laten wat hij wilde. Iedereen wist dat hij een lastig kind was en schikte zich hiernaar. Bediendes verbloemden zijn fouten in de angst dat zij ervoor zouden worden afgerekend en hij kwam vrijwel overal mee weg. Maar buiten het hof kon hij wel in de problemen raken, en als zijn vader van deze problemen hoorde, dan kon Alexander er maar beter voor zorgen dat hij zich bij thuiskomst zo snel mogelijk verstopte. Gelukkig was hij nu ouder, en was de Bois senior niet mee op reis, wat betekende dat Alexander de plaats van zijn vader zou innemen. Hij zou toosten, dronken worden met de mannen en hij zou mee gaan met de jacht.
Dus, toen zijn vrouw een prettige half uur durende stilte doorbrak met de vraag of hij ooit eerder in Fourilles was geweest, keek hij op zijn beurt op van het landschap buiten om kort naar haar te knikken. “Yes,” zei hij op een verveelde toon, precies zoals hij in zijn jeugd dondersgoed had geleerd hoe je een koningin niet moet aanspreken. “I am guessing you have not.”
Zonder op haar antwoord te wachten, opende hij het deurtje van de nog rijdende koets. Deze werd per direct tot halt gebracht, en een bediende snelde toe. “I will be going on a picknick. Please ask the lady whether she will be accompanying me,” sprak hij, terwijl hij uitstapte. Direct brak de stoet op en deed iedereen wat er van hen verwacht werd. Hij streek met zijn beide handen over het boordje van zijn colbert en klopte deze af. Vervolgens stapte hij in redelijke snelheid het bos in dat een dichte afbakening vormde voor de weg waar ze zojuist op hadden gereden. Achter hem hoorde hij de bediende die hij zojuist had aangesproken aan zijn vlindertje in haar kooi vragen of ze met hem mee wilde.

Ze was niet iemand die veel verwachtte van andere mensen. Eigenlijk helemaal niks. Haar vader was altijd enigszins acceptabel geweest. Hij liet haar haar eigen gang gaan, aangezien er geen society in de buurt was die enige fouten of oneffenheden konden opmerken. Haar moeder daarentegen, was wat men noemde een echte court lady. Ze was diepongelukkig daar, hoog in de bergen, met niemand die haar kon voorzien van de nieuwste roddels of spraakmakende schandalen. Tegen de tijd dat deze haar bereikt hadden waren ze allang weer verdwenen.

En Elizan? Niemand wist wat ze van haar moesten maken. Als er mensen op bezoek kwamen, en dat was zelden, was ze netjes en beleefd. Ze benoemden haar vaak als een charmante dame, en iedereen prees haar toekomstige man veel geluk toe om zo’n iemand zijn vrouw te mogen noemen. Maar haar moeder vond haar allesbehalve dat. Want zo gauw het bezoek de deur was gewezen, was Elizan klaar met alles. Ze gooide de strakke korsetten uit, en besloot in haar eigen kleding de bergen in te trekken, tot grote horror van haar moeder. Ze wilde vrij zijn, en niet in een keurslijf gepropt worden wat de adellijkheid heette.

Ze voelde zich nu in haar huidige omgeving dan ook zeer opgesloten. Ze kon nergens heen zonder gevolgd te worden door een of meer personen. Elke beweging, elke opmerking werd nauwkeurig bestudeerd. De kroon op haar hoofd woog zwaarder dan hij eigenlijk was. En het feit dat ze nu levenslang verbonden was aan Alexander maakte het eigenlijk alleen nog maar erger.

Dit maakte eigenlijk dat ze haar leven best somber zag. Dus, toen ze een kort antwoord kreeg van hem en hij vervolgens zonder enige aankondiging naar buiten stapte, kon ze bijna bedenken dat ze niet verrast was. Ze hoorde zijn woorden, en keek hem na met een blik wat als neutraal bestempeld kon worden. Ze kon meegaan. Of ze wist eigenlijk dat het een ongeschreven regel was dat het moest. Ze kon haar koning niet weigeren, zelfs niet als hij haar man was. Dus toen de bediende zijn hand uit stak en vroeg of ze mee wil, knikte ze met een lichte glimlach op haar mond. “Yes, thank you. I think some fresh air would be quite pleasing.”

Ze moest iets bedenken om ervoor te zorgen dat Alexander zijn houding enigszins minder… afstandelijk werd, bedacht ze in de eerste paar stappen toen ze achter hem aan liep. Niet voor eigen gewin, maar vooral om te zorgen dat het er straks op Fourilles niet uit zag alsof ze elkaar nog nooit eerder hadden gezien. Ze vroeg zich alleen af hoe. Ze wist niks van hem.

Ze vroeg haarzelf eigenlijk ook überhaupt af of er wel een mogelijkheid was om dat te bewerkstelligen. Maar, ze was niet iemand van opgeven. Ze moest gewoon heel voorzichtig gaan verkennen welke grenzen er waren. Resoluut maakte ze de knopen van haar cape los, Waardoor haar schouders en decolleté overduidelijk in beeld kwamen. Vervolgens hees ze haar rokken op zodat deze net onder haar knieën uit kwamen, en liep met een versnelde pas richting Alexander. Eerlijk gezegd voelde ze zich op dit moment het meest levend dan al die dagen in het paleis. “No, I have never been to Fourilles, your Majesty.” Zei ze, toen ze hem had ingehaald. “Though, I imagine it must be quite pleasant. He always brought such excellent gifts to our estate when he visited.” Ze kreeg het zelfs voor elkaar om naar hem te glimlachen.

Soms waren er momenten waarop Alexander precies wist wat hij miste. Vaak had hetgeen dat hij miste iets te maken met een vrouwenlichaam of een goed glas wijn, maar vandaag was Alex zijn gemis zeer specifiek. Hij had ooit een handgemaakte staf laten bezorgen. Zo’n veredelde wandelstok, ingelegd met duizenden juwelen en met de hand gegrafeerd door – ach, wat maakte het ook uit door wie. Het ding was in ieder geval duur geweest en Alexander bedacht zich ineens hoeveel leuker zijn plotselinge wandeling met picknick zou zijn geweest als hij een dergelijke staf had om zijn outfit te complimenteren. Dan zou hij met een gerechte rug en langzame tred het bos in lopen om vervolgens net niet te geforceerd te stoppen en in een geposeerde houding zijn vrouw op te wachten. Zijn ringen zouden bij de staf passen en – ja, hij hoopte dat iemand van zijn bediening de hersenen had gehad om die staf mee te nemen.
Hij stond abrupt stil, zonder staf, en draaide zich om om zijn vrouw aan hem voorbij te zien lopen die hem vertelde dat ze nog nooit was afgereisd naar Fourilles. Alexander kon niet precies zeggen wat het was, maar er was iets veranderd aan de tengere gestalte die aan hem voorbij liep. Goed nee, hij wist in één oogopslag wat er was veranderd. Her Majesty toonde hem een gullere blik op haar decolleté dan ze de hele godganse reis had gedaan. Ze had haar rokken opgetild, waarschijnlijk om hem in te halen, en zag er uiterst onschadelijk uit voor een vrouw die dacht dat ze zoveel zeggenschap over hem had. Hij wenkte een bediende en draaide zich weer tot Koningin Elizan, die verder sprak over het landgoed waar ze naar op weg waren. “Though I imagine it must be quite pleasant. He always brought such excellent gifts to our estate when he visited.”
Alexander hield zijn wijsvinger op haar de koningin om haar tot stilte te manen en sprak tot de bediende, die inmiddels naast hem was komen staan. “Did anyone bring my cane?” vroeg hij de bediende op dwingende, gedempte toon. De bediende fronste zijn wenkbrauwen en hakkelde, “well, I wouldn’t know, Your Majesty.” Alexander verplaatste zijn gewicht van zijn ene op zijn andere voet en keek de bediende afwachtend en geërgerd aan. “So? Go see to it that you can give me a useful answer.” De arme jongen knikte en boog diep voor hij afdroop. “Yes, Your Majesty.”
“Okay, let us continue our walk,” sprak hij, zich weer tot Elizan kerend terwijl hij zich omdraaide en verder liep. “Oh!” riep hij richting de bediendes die hen op een afstandje volgden met een kleedje voor de picknick en manden gevuld met eten. “And I should not have to say this, but someone, get us some wine!”
Hij slaakte een diepe, dramatische zucht, alsof hij daadwerkelijk idioten als personeel had en haalde zijn met ringen versierde vingers door zijn haar. “I figure you will like it there, too,” sprak Alexander weer tot zijn vrouw. “Of course it would not matter one bit if you won’t, and a week of festivities and pretending to have a nice time can be over in a second if you fill your time wisely.” Terwijl hij sprak en voort stapte liet hij zijn ogen ongegeneerd over de ontblote huid van zijn vrouw glijden.

Elizan had het genoegen gehad, om in de tijd dat ze in het koninklijke paleis verbleef de familie De Bois te observeren. Of eigenlijk het hele hof. Want ze kwam immers bijna als een vreemde binnen. Iets wat de vorige koning een van de belangrijkste criteria vond.

Het was niet dat ze niet Atheaans, was, in tegen stelling, haar familie kon gezien worden als een van de meest traditionele families. Maar hun deel van het landgoed had zich tot ver in de bergen gereikt, wat ervoor zorgde dat hun landgoed bijna uit een berg was gebeeldhouwd. Voeg er een zeer interessante en fantasievolle legende aan toe en je had het plaatje van de De Desirae familie.

Maargoed, de de Bois familie. Er waren verschillende dingen die erover gezegd konden worden. De helft ervan zou ze nooit openbaar uitspreken aangezien het als verraad zou kunnen worden beschouwd. Maar een ding welke steeds terug kwam was één enkele zin. ”They get what they want”. Of het nu ging om de nieuwste mode of een stuk land. Ze kregen alles.

Elizan had snel geleerd. Niet genoeg, om te weten hoe ze hem zou kunnen bespelen als dat echt nodig was. Ze wist niet eens of dit kon. Maar genoeg om te zorgen dat ze niet steeds zijn toorn over haar heen kreeg. Al wist ze dat dit eerder iets was op korte termijn en snel iets moest verzinnen. Dus had ze zich voorgenomen om in de naam van iedere hoge macht ervoor te zorgen dat ze zich zou aanpassen.

En het was ook weer die zoveel betekende zin die door haar hoofd schoot toen ze Alexander tegen de bediende zag praten. Ze had bijna medelijden met de jongen dat hij deze zin niet in zijn hoofd had gegrift en daarmee alles had meegenomen wat ooit door de snel veranderende gedachten van Alexander zouden kunnen schieten.

Toen zijn aandacht weer op haar gericht was, maakte ze een lichte buiging met haar hoofd als teken dat ze het had begrepen en liep verder, nog steeds in dezelfde houding als die ze had aangenomen toen ze achter hem aan liep. Haar blik was af en toe op hem gericht, en ze ving nog net op hoe hij zijn vingers door zijn haar haalde.

“I suppose it would, your Majesty. And how would you…” Voordat Elizan haar zin af kon maken stond de zeer zenuwachtige bediende weer naast haar, die door zijn zenuwen door haar zin heen stormde met een “Y…your majesty.. I have found the cane.” Opnieuw was de vlaag van irritatie in haar ogen te zien. Ze wist dat Alexander haar niet behandelde als de koningin van Athea, maar dat betekende niet dat zijn bediendes die houding ook over moesten gaan nemen. Een lichte zucht verliet haar lippen, waardoor haar decolleté alleen nog maar meer over de rand van haar korset leken te spoelen. “As I was saying, how would your Majesty define spending my time wisely?” Een lichte glimlach verscheen rond haar mond.