Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij nadacht over welke stap hij nu wilde zetten. Hij was zo goed op weg om te winnen, hij kon dit. Hij moest alleen slim zijn. De stap die hij zette moest een goede uitkomst hebben, anders zou zijn tegenstander misschien kunnen winnen. Zijn focus lag al een tijdje op de toren die in de hoek stond, H3. Hij kon er een rechte baan mee maken naar H7, waar een paard stond te wachten om geslagen te worden. Hij dacht eens goed na, probeerde elk scenario in te schatten. Zijn hand had zijn hoofd nu al op zo veel verschillende manieren ondersteund, dat hij eigenlijk geen positie meer wist om in te zetten. Hij moest nu eenmaal veel nadenken, daar hoorde heel veel ondersteuning bij van je hoofd, want als je zo voorovergebogen zat en goed na moest denken, moest je dat gewoon doen. Daar leek je slimmer van, daarbij deed het pijn als hij te lang op die manier zat zonder zijn hand eronder te houden. Dan zou hij nog een stijve nek of rug krijgen. Na veel overwegen, schoof hij de toren op en sloeg hij het paard om. Ha, dat zou hem leren. En nu stond de koning ook nog schaak! Wie dacht dat hij niet slim was, had het goed mis. Als hij zijn paard in de volgende beurt ook nog op de goede plek kon zetten, dan had hij gewonnen. “Check,” glunderde hij
Oh. Wacht. Daar ging zijn toren. De koningin had zijn toren omgeslagen. Prima. Als hij dat echt zo graag wilde, dan zette hij zijn andere toren die op H1 stond maar op H7 en sloeg hij die koningin om. Ha! “Check, again.” Diezelfde grijns verscheen weer op zijn gezicht. Hij zou dit winnen. Zijn tegenstander moest zijn koning opzij schuiven en dan hoefde hij alleen nog maar zijn paard op…
Oh. Daar ging zijn andere toren. Hoe ging hij dit nu weer oplossen? Koning maar een stapje naar voren dan. Waarom was schaken zo moeilijk? En waarom was zijn tegenstander zo goed? Hij kon nauwelijks schaken en dan deed hij dit! Dit was het soort schaken dat gevorderde schakers deden, en hij had het tot nu toe overleefd op dom geluk. “It’s not fair! You’re way too good at this,” mopperde hij gefrustreerd tegen zijn tegenstander, een oude man die hem een beetje deed denken aan een van zijn leraren op school. Maar hoe kon hij daar nu weer zeker van zijn? Hij was al zo lang niet meer naar school geweest! Wie weet was het gewoon toeval. Hij dacht natuurlijk dat het toeval was, wist hij veel dat hij tegen zijn eigen hallucinaties speelde, dat de zwarte stukken nooit bewogen waren, ook al zag hij de zwarte koning nu naar G8 schuiven.
Oh. Wacht. Daar ging zijn toren. De koningin had zijn toren omgeslagen. Prima. Als hij dat echt zo graag wilde, dan zette hij zijn andere toren die op H1 stond maar op H7 en sloeg hij die koningin om. Ha! “Check, again.” Diezelfde grijns verscheen weer op zijn gezicht. Hij zou dit winnen. Zijn tegenstander moest zijn koning opzij schuiven en dan hoefde hij alleen nog maar zijn paard op…
Oh. Daar ging zijn andere toren. Hoe ging hij dit nu weer oplossen? Koning maar een stapje naar voren dan. Waarom was schaken zo moeilijk? En waarom was zijn tegenstander zo goed? Hij kon nauwelijks schaken en dan deed hij dit! Dit was het soort schaken dat gevorderde schakers deden, en hij had het tot nu toe overleefd op dom geluk. “It’s not fair! You’re way too good at this,” mopperde hij gefrustreerd tegen zijn tegenstander, een oude man die hem een beetje deed denken aan een van zijn leraren op school. Maar hoe kon hij daar nu weer zeker van zijn? Hij was al zo lang niet meer naar school geweest! Wie weet was het gewoon toeval. Hij dacht natuurlijk dat het toeval was, wist hij veel dat hij tegen zijn eigen hallucinaties speelde, dat de zwarte stukken nooit bewogen waren, ook al zag hij de zwarte koning nu naar G8 schuiven.