Seli 4 lifeee

Ze wist eigenlijk niet goed hoe ze het idee in haar hoofd had gekregen. Ze wist eigenlijk ook niet waarom ze nu – in het holst van de nacht – haar paard opzadelde, terwijl ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Dit laatste was lastig, aangezien ze een bundel gevuld met heel veel geld aan haar rijkleding had gegespt. Ze had vaker dingen gedaan die eigenlijk niet door de beugel konden. Zoals zomaar weggaan van het paleis, of van haar ouderlijk huis. Maar dit, dit was iets compleet nieuws. Sommige mensen zouden haar voor gek verklaren als ze de echte reden wisten. Maar Elizan had meer plichten dan alleen simpel koningin zijn. Ook al had ze een paar weken geleden liever nog niet nagedacht over een zekere plicht.
Maar na zekere gebeurtenissen kon ze ook niet meer onder die ene plicht uitkomen. Ze wilde liever niet nadenken over de dingen die ze had besproken, of zelfs had gedaan. Alleen maar omdat een zeker persoon niet tevreden was. Ze snapte haarzelf niet, begreep haarzelf volkomen niet. Maar toch, toch deed ze het. Er was iets in haar wat ervoor zorgde dat ze het wel moest doen. Ze kon niet anders, zoveel dingen waren anders niet zeker.
Het paard was opgezadeld en stapte ongeduldig heen en weer. Elizan zuchtte nog een keer, waarna ze op het paard steeg om vervolgens in volle vaart weg te stuiven. De wind sneed in haar gezicht. Haar haren waren strak naar achteren gevlochten, zodat deze niet in haar gezicht zouden waaien. De rijkleding die ze aan had was van dure stof, maar niet zozeer duur versierd als dat je zou verwachten. Het was een van haar oudere kledingsets, voordat ze in het paleis belandde. Het was nodig, dat niemand maar dan ook niemand haar deze keer zou herkennen. Behalve diegene waarvoor ze deze hele reis maakte. Als er ook maar iets naar buiten kwam, wist Elizan niet wat er zou gebeuren. Maar er was geen weg terug. De nodige correspondentie was gebeurd, ze had uit haar eigen geldkist moeten stelen om vervolgens midden in de nacht weg te gaan.
De reis duurde niet lang, al had ze liever dat hij dat wel had geduurd. Het landhuis was in zicht, licht was zichtbaar achter de ramen. Elizan minderde vaart, totdat het paard hijgend tot stilstand kwam. Een bediende kwam al naar voren gelopen, welke het paard aannam toen Elizan was afgestapt. Ze wachtte enkele seconden, om vervolgens naar de deur te lopen en hier een paar keer op te kloppen. Er werd opengedaan, waarna Elizan knikte naar de bediende die voor de deur staat. “I am to be expected.” Zelfs zoiets simpels als een naam, zou ze niet uitspreken. Alles om haar geheim te houden.

Haar sieraden glinsterden in het zachte, flikkerende licht van de tientallen kaarsjes verspreid door de kamer. Ze ging gehuld in een zwarte nachtjurk van lichte, zachte maar dure stof, rijkelijk versierd bij de borst, maar weinig nauwsluitend. Ieder met een beetje kennis van Catherine, wist dat ze zich maar aan weinig mensen zo mager uitgedost vertoonde. Over haar schouders hing een eveneens zwarte kimono. Beide kledingstukken reikten tot de grond. De kimono sleepte lichtjes over de grond terwijl ze zich door haar kamer van kaars naar kaars bewoog. De kimono was strak bijeen geknoopt onder haar borst, waardoor het wijde effect van de jurk verdween en haar vrouwelijke vormen weer zichtbaar werden. Ze wist hoe ze zich moest kleden, zelfs nu, zelfs thuis. Niemand zou haar betrappen op kledij die haar lichaam niet tot zijn volle recht zou doen komen. De lange, wijde mouwen van haar kimono had ze opgestroopt tot halverwege haar onderarm zodat deze niet in de vlammen zouden kunnen hangen. Stilte klonk in de kamer die alleen nog maar verlicht werd door het liefelijke kaarslicht. Haar witte haren waren gekruld en droeg ze half opgestoken en half naar beneden. Lange, witte lokken hingen over haar schouder naar voren. Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze voor een zoveelste keer voorover boog om het zwavelstokje in haar hand een kaars aan te steken.
Juist op het moment dat de laatste lont vlam vatte, werd er zacht maar dwingend op haar deur geklopt. De glimlach rond haar lippen werd zo mogelijk nog groter, Catherine rechtte haar rug. Haar zorgvuldig gevijlde nagels gleden nog een maal door haar witte haren. Naar omstandigheden stond haar blik neutraal. Men zou verwachten dat een hoer die een bezoek van de toekomstige koningin kon verwachten, door het dolle heen zou zijn. Dat ze zich in de eerste plaats geen houding zou kunnen geven en dat ze zich in de tweede plaats zo onderdanig als maar kon zou opstellen. In principe was dit terecht, praktisch iedere rang in de samenleving stond hoger dan die van een prostituee en het was haast ondenkbaar dat de koningin door een hoer begroet zou mogen worden met geheven hoofd, maar ach, voor alles was een uitzondering en Catherine zag zichzelf graag als de belichaming van deze uitzondering. Ze was trots op wat ze had bereikt, verlangde meer en de kans om meer te krijgen was haar in haar schoot geworpen. Het was een brief geweest, zo heimelijk aan haar doorgespeeld dat ze in de eerste instantie niet eens had verwacht dat de inhoud daadwerkelijk kon gaan over hetgeen waar ze haar beroep van had gemaakt. De mannen die ze gewoonlijk ontving deden stiekem en mysterieus over hun zaken, maar niemand nam ooit zoveel moeite om een bezoek aan haar geheim te houden. Het was een verassing geweest dat de brief wel degelijk betrekking had op haar kunsten, maar nog groter was de verbazing over de afzender. Elizan de Desirae en inmiddels de Bois. Een meer perfecte kans om informatie van binnenuit te krijgen, had ze nog nooit gezien. Ze kon zoveel meisjes in de bediening stoppen als ze wilde, maar Catherine wist als geen ander hoe beperkt zelfs dan de informatie was die je kon winnen. Iemand als Elizan, iemand als de aanstaande koningin, wist zaken en beschikte over een vermogen waar Catherine alleen maar van kon dromen. Het was tijd dat ze haar dromen zou verwezenlijken.
Te diep in haar gedachten weggezonken, was ze vergeten te zeggen dat zij die achter de deur stonden, binnen mochten komen. Er klonk nogmaals geklop, iets luider nu en een stem sprak. "Milady, are you ready to receive your guest?" Catherine slikte, knikte, besefte zich dat knikken geen zin had wegens de gesloten deur en zei toen, "You can let her in, thank you."
De deur opende en Catherine stond oog in oog met haar aanstaande koningin. Ze trok een mondhoek iets verder op, liet haar ogen over de prinses glijden en constateerde tevreden dat ook de prinses maar gewoon een mens was. Vervolgens tilde ze met haar linkerhand de stof van haar nachtjurk en kimono op en ging ze licht door haar knieën, als buiging. "Welcome, Your Grace. Please, do come in." Ze liet de stof weer los en stak sierlijk haar hand uit richting Elizan, zodat zij deze zou kunnen aanpakken. In geen miljoen jaar had ze dit voor mogelijk kunnen houden. Het was haast een grap dat zij, een veredelde hoer, hier stond, in haar veel te dure, prachtige nachtkleding en dat ze zich duidelijk meer op haar plek voelde dan de vrouw die ze tegenover zich had. De vrouw die over niet al te lang het land zou gaan regeren. "There is nothing to be worried about. I carefully select my staff based on their trustworthiness and loyalty. There will be no rumors leaving my mansion."

Ze had minstens twintig uitvluchten bedacht, terwijl ze naar de kamer liep. Had haarzelf vervloekt voor de dingen die ze – zorgvuldig – had uitgedacht. Maar Elizan de Desirae – of de Bois? - was geen lafaard. Verre van. Dus ze rechtte haar rug, nam een keer diep adem en wachtte. Er was simpelweg niet meer onderuit te komen, maar eigenlijk wilde ze het ook niet. Elizan had altijd al een voorliefde voor avontuur en adrenaline gehad, al was ze er niet heel erg fan van als ze niet wist wat ze kon verwachten. Nu was dit natuurlijk ook het geval wanneer ze opeens ergens heen ging, maar er waren altijd voorspelbare dingen. Deze keer, had Elizan geen enkel idee. Het irriteerde haar vreselijk. Het irriteerde haar vreselijk, dat vrouwen werden beschouwd als een instrument om voor opvolgers te zorgen, maar ondertussen niks te horen kregen hoé dat precies werkte. Bij Elizan was het zelfs zó ver gegaan dat het woord seks alleen in de kleinste achterkamers viel – en zelfs dan werd het op een bijna onhoorbare toon uitgesproken -. Het irriteerde haar, dat ze maatregelen moest nemen waarvan ze nooit had verwacht dat ze ze moest nemen. Er was geen logica achter te vinden, ook al had ze haar best gedaan het onder haar plichten te schuiven. Maar dat was het niet. Ze werd opgeschrokken uit haar gedachten door een stem uit de kamer, waarvoor ze stond. Een vlaag van zenuwen overviel haar. Ze haatte de onvoorspelbaarheid met een immense hoeveelheid. Ze nam – voor haar gevoel – onhoorbaar een keer diep adem, waarna de deur voor haar open werd gedaan. Oog in oog stond ze, met diegene waarmee ze had gecorrespondeerd. Ze knikte bijna automatisch als reactie op de buiging. Het was een gewoonte worden en ze had bijna niet eens door dat ze het door had. Deels, omdat het gewoonlijk was, maar ook omdat ze overvallen werd door haar eigen emoties van zenuwen. Ze wachtte enkele seconden met het beetpakken van de hand die werd uitgestoken en gebruikte deze paar seconden, om de kamer rond te kijken. De kamer was verlicht met kaarsen, wat een gouden gloed af gaf. Haar ogen vielen terug op de persoon die voor haar stond. Wit haar, nauwsluitende en bijna doorzichtige kleding. De uitgestoken hand. Haar hand kwam langzaam omhoog, waarna ze deze in die van de vrouw legde. De weg terug was volledig afgesloten. Ze hoorde vaag iets dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. “I appreciate the reasurance and your secrecy.” Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen, maar verdween ook weer. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Wat best ironisch was, aangezien de reden waarom ze hier was ook die reden was. Ze wist niet eens wat ze moest doen. Haar hartslag ging een paar slagen sneller, waarna ook haar ademhaling lichtelijk omhoog werd geschroefd. Onbewust beet ze op haar lip, waarna ze de vrouw aankeek. De strak ingevlochten vlecht begon pijn te doen aan haar hoofd, maar ze durfde er niks aan te doen. Ze wachtte af, wat er zou gebeuren. Iets wat Elizan eigenlijk nooit gewend was en waar ze – helemaal - niet tegen kon.

Het meisje - sorry, de prinses - nam haar tijd om de ruimte rond te kijken. Catherine glimlachte bij de gedachte dat de aanblik van de ruimte hare koninklijke hoogheid onmogelijk kon teleurstellen en glimlachte nog breder toen haar uitgereikte hand eindelijk werd aangepakt. "All that I desire is for my queen to feel at ease," sprak ze op de zachte, verleidelijke toon die ze zichzelf eigen had gemaakt. Ze hoorde zichzelf, was zich bewust van de ironie die schuilde achter de gesproken woorden. Hoe weinig het haar kon schelen of haar koningin, of toekomstige koningin in dit geval, zich op haar gemak voelde. Hoe zeer zij genoot van de onzekerheid van de koninklijke gedaante. Hoe veel zij wel degelijk gaf om het gevoel van macht dat haar zo gul werd aangereikt en hoe belangrijk dit voor haar was. Puur eigenbelang. Puur eigenbelang, zoals iedere handeling, iedere actie, iedere interactie die zij maakte in haar vak, die al haar collega's en werknemers maakten in hun vak, die Catherine zelfs buiten werkuren maakte. Het leven, zo zag zij het zelf, was een groot spel en Catherine was spelleider en tegelijkertijd op weg naar de winst, zonder dat haar medespelers hier ook maar iets van in de gaten hadden. Elk gesprek dat ze voerde, elk bed dat ze vulde, draaide voor de gespreks- of bedpartner maar om één ding: winnen. De baas zijn, boven haar staan. Zich beter voelen dan de veredelde hoer - maar nog altijd niets meer dan een hoer - die ze was. En zij slikte het (pun intended), speelde de vrouw die men verwacht dat ze was, hield de schijn op zodat niemand ooit door zou hebben dat zij aan de winnende hand was en voor altijd zou blijven.
En zelfs hier, zelfs nu, waar zij de rol van lerares op zich kreeg en waar ze de onschuldige prinses onder haar hoede mocht nemen, speelde zij de rol van onderdaan, van hoer. De glimlach op de roodharige dame, die maar kort te zien was, was prachtig en Catherine twijfelde er niet aan dat ze hem deze avond vaker te zien zou krijgen. Mocht dit niet het geval zijn, dan zou dit spreken van een gebrek aan vaardigheden aan haar kant en gezien haar expertise rekende ze de kans op een dergelijke blamage onbestaand. De versnelde ademhaling ontging Catherine niet, ze ving de blik van haar toekomstige koningin en keek haar met een aanmoedigende, maar tevens haast spottende en verleidelijke blik aan. "You are in safe hands, milady. I am renowned for my gentle-" Haar vrije hand was tijdens het praten over Elizan haar arm naar boven gegleden, langzaam, terwijl ze de hand van hare majesteit nog altijd in haar andere hield. Op het moment dat ze pauzeerde, liet ze de hand die over de arm was gegleden, voorzichtig de vlecht beetpakken die de rode lokken strak naar achter hield. Zacht maar behendigd maakte ze deze vlecht los en ontvlocht ze hem tot de haren over de prinses haar schouders vielen. "Touch." Vervolgens liep ze om het meisje heen, tot ze achter haar stond. Catherine haar vinger begon tussen Elizan haar schouderbladen en eindigde beneden, waar het korset dat ze droeg was vastgeknoopt. Vluchtige (lenige) vingers trokken de touwtjes los en begonnen met het openen van het korset. Na enige moeite gaf het ding mee. Catherine trok het voor het meisje langs en wierp het opzij, zodat het landde op een strategisch geplaatste stoel in de kamer. Vervolgens liep ze langs Elizan, streelde in het voorbijgang met haar hand langs het bange schaapje, om naar een tafeltje te lopen met hierop glazen en een rijkelijk versierde wijnkroes. "Would you like some, darling?" vroeg ze, haar blik nog altijd aanmoedigend maar met een vreemde, haast arrogante waas over zich. Ze tilde de kroes op en begon met het inschenken van haar eigen glas terwijl ze wachtte op het antwoord van haar toekomstige koningin.