An Epic Epic Meet

Ze hield ervan om in plain sight te lopen. De aandacht van mensen in de straten, die dachten dat ze de macht hadden over hun eigen leven en zich tóch aan de ongeschreven regels van de samenleving konden houden. Lapire had deze regels als ongeschreven beschouwd. Ze was anders, dat de aandacht van geschokt naar volledige admiratie liet gaan. Ze genoot ervan, liet haarzelf erin baden en bloeide ervan op. Haar werkkleding bestond uit leren kleding, verschillende lagen en alles in het zwart. Af en toe was de glinstering van zilver te zien. Ouders drukten hun kinderen naar binnen, bang voor de gebeurtenissen die zouden volgen wanneer ze hun ogen op haar zouden leggen. Ze werden al gauw als een voorteken van onheil gezien. Maar ze bracht geen onheil, vandaag niet. Integendeel. Lapire haar emoties waren altijd versterkt geweest. Wanneer ze boos was, voelde ze een woede die moordend was. Maar alle andere emoties waren ook van dit kaliber. Daarom liep ze nu met haar kap half omhoog, snel door de steegjes om uiteindelijk uit te komen bij een buurt die over het algemeen als redelijk zou worden gezien. Er was geen overbodige luxe, maar de ratten hadden ook geen open toegang tot de huizen. De ratten niet, maar Lapire wel. Ze had ondertussen al zo vaak dezelfde weg geklommen dat ze het zelfs blind kon. Ze had zelfs al standaard repen stof om haar handen heen om de grip te verbeteren. Ze pakte de uitstekende stenen beet, om zich vervolgens omhoog te hijsen en het raam binnen te klimmen. Met een plof, kwamen haar voeten op de grond en veegde ze haar handen af. Er veranderde nooit wat in het huis. Zelfs de persoon erin niet. Met lichte voetstappen liep ze door de gangen, om bij de deurpost van een ruimte tot stilstand te komen. Ze leunde ertegen aan, terwijl ze een mes tussen haar vingers door bewoog. “How’s business, Eric?” Vroeg ze, waarna een schuine glimlach op haar gezicht verscheen. Hun relatie was, gecompliceerd. Lapire was inderdaad nooit iemand van halve emoties en ging er volledig voor. Dus verschijnen bij Eric had altijd twee opties. De lust voor informatie, of de lust voor iets wat meer, persoonlijk was. Beide waren enorm waardevol voor haar, dus uiteindelijk leverde de bezoekjes altijd wat op.

Eric kende een hoop mensen. Een deel van die massa wist dat niet en dat zou hij liever zo houden omdat dat zijn werk gewoon een tikje simpeler maakte. Niet dat dat veel verschil maakte, gezien ze, je weet wel, morsdood waren tegen de tijd dat hij zijn gezicht aan ze onthulde. En dan nog. Een ander deel wist wel zo ongeveer wie hij was (of tenminste, ze hadden ooit met elkaar gepraat en hij ging er vanuit dat dit minder belangrijk voor hen was geweest dan voor hem), maar vond hem niet bijster boeiend. Ook dat hield hij liever zo; het was gemakkelijker om informatie uit mensen te krijgen als ze aannamen dat het voor jou niet uitmaakte of je het al dan niet wist. Nog een ander deel hoorde in geen van beide categorieën thuis en een klein deel van die groep vond hij zelfs aardig, al onderhield hij met geen van ze een intense band. Moest dat? Ergens betwijfelde hij dat hij echt iets miste, zo zonder iemand om puberale fantasietjes, om diepe geheimen, getrokken uit een vervallen achterbuurt in hun hoofd, om domme grappen mee uit te wisselen. De laatste keer dat hij überhaupt een goede vriend had gehad, was… in Duitsland geweest? Zoiets. En vervolgens had hij diegene naar een bed getrokken en eh, ja, we weten allemaal hoe dat afliep.
In geen van die categorieën had hij Lapire kunnen zetten, al was het maar omdat Lapire noch hij deed aan duidelijk afgebakende relaties. Hij zou niet kunnen uitleggen wat hij exact met haar had – hij voelde het voornamelijk. En dat was prima zo. Iets als hen had de last van ontoereikende woorden niet nodig, laat staan als ze zelf al niet de moeite deden om zichzelf te definiëren. Waarom zou hij de moeite doen om ook maar aan zichzelf te verklaren hoe hij Lapire zag als hij die behoefte toch niet voelde? (Omdat het fijn was, zo af en toe, om iets te weten. Een twijfelachtige ondergrond was prima; chaos was even nodig als geordende kosmos, maar oh man, als de wereld verging, moest je wel weten waar het veilig was.)
Op het moment kwam Lapire op haar dooie gemakje zijn werkkamer binnen. Misschien moest hij enigszins verrast zijn over het feit dat a. hij haar niet had horen binnenkomen en b. Lapire nog altijd niet de moeite deed om langs de voordeur binnen te komen. In principe zou hij haar zo een sleutel geven als ze dat vroeg, maar oké. Wie was hij. Als zij de kronkelingen van haar lichaam aan de rest van de buurt wilde tonen, moest ze dat vooral doen. ‘Things have been better,’ antwoordde hij, nauwelijks opkijkend van waar hij mee bezig was, ‘A few moments ago for example.’

Ze rolde haar ogen, het antwoord aanhorend. Eric zou Eric niet zijn als hij een of andere opmerking naar haar hoofd zou gooien. Ze was het gewend. Ze pakte het kleine mesje bij zijn heft beet om hem vervolgens losjes in de muur te gooien. Ze was niet geïrriteerd door zijn opmerking, ze was het inmiddels wel gewend, maar ze vond het altijd leuk om diegene een beetje angst aan te jagen. Al was Eric waarschijnlijk al zo gewend aan haar kleine uitbarstingen dat hij gewend was aan messensteken in zijn muren. “Things have always been better when it comes to you.” Ze liep rustig naar de muur, om het mes eruit te trekken. Na wat kracht te zetten trok ze het mes eruit, waarna ze zich omdraaide. Het liefst wilde ze hem het mes op de keel zetten, voor wat meer entertainment. Maar Eric was niet altijd de beste bron wanneer het aankwam op entertainment op die manier. Ze was hier ook niet om een nieuwe case op te halen, voor haar werk. Ondanks dat het gevaarlijk was, raakte zij verdeeld in zelfs dít werk. Het was steeds hetzelfde. Iemand bespioneren, informatie verzamelen, wat mensen omkopen, binnendringen, de moord voltooien en de buit binnenhalen. Ze kon het dromen. Nee, ze wilde wat nieuws. Iets wat nog nooit iemand had gedaan en wat haar genoeg entertainment en adrenaline op zou leveren zodat ze even vooruit kon leven op iets wat wel haar aandacht waard was. Zo was ze een gevaarlijk spel gaan spelen. Misschien te gevaarlijk. Haar eigen organisatie uitleveren aan andere mensen was niet echt iets waar bepaalde personen vrolijk van werden. Niet dat het haar boeide, het telde op bij de adrenaline. Ze liep naar Eric toe om met een been op zijn bureau te gaan zitten. “What I actually meant is how the case of a certain assassin organisation is going.” Een schuine glimlach verscheen. “You see I do not have eternity for those things, they tend to behead traitors.” Het enige wat Lapire misschien waardevol was in haar leven, was haar leven. Ze hield teveel van hoe ze liefde om hier vervolgens zomaar uit te stappen en waar dan ook naartoe te gaan. Nee, daar had ze geen behoefte aan.

Eric keek pas echt op toen Lapire besloot zijn muur te molesteren. Ugh. Was het echt verschrikkelijk nodig om zijn muur te verpesten met dat lieftallig mesje van haar? Hij kon er inkomen dat ze niet veel omhanden had, gezien haar officieuze job erop neerkwam dat ze zo nu en dan eropuit gestuurd werd om een case te voltooien. Het was ongeveer even saai als het klonk. Ja, goed, hij deed precies hetzelfde, maar in tegenstelling tot zijn vriendin/metgezellin op de weg naar vernieling van de Dark Brotherhood/persoon die hem en zijn huis maar niet met rust liet, moest hij rekening houden met de Dark Brotherhood. Best irritant. Nee, maar echt, aan de ene kant wilde je ze niet op je dak (eentje tegen je muur ging nog wel, maar meer dan dat was echt teveel), maar aan de andere kant wilde je ook gewoon op al hun smoelen timmeren totdat ze leerden dat op dezelfde markt werken tenminste de beleefdheid vereiste om je neus uit andermans zaken te houden. Hij dacht niet dat ze hem zo bijzonder boeiend vonden, maar hé, wie weet. Er waren genoeg redenen om aan te nemen dat ze tenminste wisten wie hij was tenslotte. Het feit dat hij soms in hun weg zat (hij moest ook eten, ja? En kleine zelfstandigen moesten evenveel kansen krijgen als een corporatie als zij, vond hij altijd) om maar iets te zeggen en dat hij het niet echt de moeite vond om netjes aan de kant te gaan als dat gevraagd werd.
De Dark Brotherhood uit de weg ruimen was iets dat zijn leven best gemakkelijk zou maken, al was het maar omdat hij er dan vanuit kon gaan dat die moorddadige hoeren niet aanwezig zouden zijn op zijn terrein. Nu was die organisatie een lastig geval. Deels omdat de enige informatie die hij echt over ze had van Lapire kwam en dat nu ook weer niet geweldig veel was en deels omdat hij gewoonweg niet zou weten hoe je in godsnaam aan dit soort dingen moest beginnen. Heel fijn dat Lapire aannam dat hij dit dagelijks deed en zo, heel egostrelend allemaal, maar… ja. Misschien dat hij ooit met een plan afkwam. Het was echt niet zo alsof hij plots niet genoeg trots overhad om bij zijn lief te gaan zeiken dat ze hem overschatte in zijn kunnen.
‘Oh, that would be devastating,’ antwoordde hij verveeld. Als hij heel eerlijk was, zou hij wellicht met een aks of iets anders imponerends afkomen als ze het aandurfden haar iets aan te doen. Nu kon Lapire dat zelf ook best, dus hoefde hij het waarschijnlijk sowieso niet te doen. Toen ze op zijn bureau kwam zitten, leunde hij achterover in zijn stoel. Soms vroeg hij zich af of Lapire de hersenen had om rond te kijken en op te merken dat hij meer dan één stoel had, maar ach, wie was hij. ‘It is certainly going much better than it was yesterday. Must have got something to do with the overload of information I can work with, don’t you think?’

Het was best raar te begrijpen, waarom Lapire en Eric iets hadden. Een relatie/ haat -liefde achtig iets. Want honestly Lapire had al veertig manieren bedacht om Eric een kopje kleiner te maken. Maar tegelijkertijd ook al 40 keer bedacht hoe ze hem achter zijn bureau vandaan kon halen om iets anders te doen, want ze was zó gefrustreerd. Maar iets wat haar nog meer frustreerde was die stomme Brotherhood waar ze nóg steeds in was en waar ze nóg steeds niet meer informatie van had.
Echt, als er een dag was waarop je Lapire niet wilde tegenkomen was wanneer ze deze frustraties had. Maargoed, Eric had wel met haar te leven. Was hij vast wel gewend. Ergens.

"You know what actually would be devastating. Your head, rolling down your stairs because you decided you can't hold your sarcastic mouth." Ze leunde iets meer achterover, waardoor haar haren over haar schouders vielen. "Honestly the vision is right in front of me. A shame, really." Ze haalde haar schouders op. Nee hun relatie achtig iets was niet iets om makkelijk te doorgronden. Een kleine Brotherhood van hunzelf. Haar linkerhand bewoog zich langzaam naar de kleine tas die ze om haar heup had, waar ze vervolgens een rol papier uit haalde. Er zat een rood lint omheen, en door het papier heen zag je al verschillende rode vingerafdrukken. "But, it is your lucky day, my dear Eric." Ze wilde hem bijna een kus op z'n wang geven. "In my possession is a véry valuable map, to a certain very secret and mysterious location of the so called brotherhood." Lapire kennende, zou ze deze niet zomaar opgeven. Oh nee, ze had een geweldig plan in haar hoofd bedacht. Er kwamen glinsteringen in haar ogen, waarna ze Eric aankeek met een bijna sluwe glimlach rond haar lippen. Misschien dat ze toch nog wat plezier kreeg vandaag. En iets wat haar frustraties ein-de-lijk zou kunnen oplossen. Want damn, een vrouw had veel problemen soms.