Begintopic: Verlovingsfeest

Grote feestzaal. De ene wand is van plafond tot vloer bedekt met spiegels, de wand hier tegenover bestaat uit ramen en meerdere deuren naar de grote paleistuin. Een orkest begeleidt de dans en wanneer het orkest niet speelt is er voor gasten tijd om zelf te zorgen voor entertainment. ((Bedenk zelf maar hoe de ruimte eruit ziet, ik had rococoversieringen in mijn hoofd maar wie ben ik))

Het was een heldere nacht. De maan stond groter dan ooit aan de hemel en een oplettend persoon zou wellicht kunnen opmerken dat het windstil was. En niet alleen de wind had er geen zin in. Ook Alexander had een gebrek aan motivatie om te doen wat er van hem verwacht werd. Niet omdat niet hield van feestjes of van de drank die in overvloed aanwezig zou zijn op het feestje of de vrouwen die er in eenzelfde mate zouden zijn. Ook was het niet zijn afkeer van de combinatie van de twee. Drank en vrouwen. Nee. Mocht hij al iets hebben tegen een van die zaken - en dit had hij dus niet - dan was dat nog altijd niet de reden van de donkere blik in zijn ogen. Het probleem was dat hij die dingen na deze avond waarschijnlijk nooit meer zou zien. Dit was de avond dat zijn vader aan de godganse wereld zou verkondigen dat Alexander en Elizan verloofd waren en dat de twee binnenkort in het huwelijk zouden treden. In andere woorden, de avond dat zijn vrijheid publiekelijk van hem afgenomen zou worden. Nou moest zijn aanstaande niet denken dat de ring om zijn vinger zou betekenen dat hij zijn oude levensstijl voorgoed zou opgeven of überhaupt dat het kind ook maar enige inspraak zou krijgen op zijn manier van doen, toch voelde Alexander dat de meid nog wel eens moeilijkheden kon brengen. Ze was mooi, daar was absoluut geen woord tegenin te brengen, maar het was meer dan eens dat Alexander was gewaarschuwd voor roodharige dames. Eigenwijs, mysterieus, niet te vertrouwen. Nu was Alexander niet het persoon om te vallen voor bijgelovige onzin, maar nooit in zijn leven had iemand hem van het tegendeel kunnen bewijzen.
Het feest was inmiddels al zo'n drie uur aan de gang. Twee uur daarvan had Alexander doorgebracht, zittend naast zijn lieftallige echtgenoot. Het laatste uur, echter, had hij doorgebracht in de buurt van een van de tientallen bediendes die door de grote feestzaal verspreid stonden. Op de zilveren plaat die de desbetreffende bediende op zijn vingertoppen had gedragen, balanceerde glazen met alcoholische dranken. Hiervan had Alexander er enkele naar binnen gegoten. Inmiddels was hij aan het dansen geraakt met een vrouw op leeftijd, wiens parfum haar muffe lichaamsgeur niet kon overstemmen. Alexander had de nodige charmerende woordjes tegen haar gesproken en de dame had giechelend een gehandschoende hand voor haar rood gestifte lippen gehouden en gezegd dat het toch wel eeuwig zonde was dat hij ging trouwen. Glimlachend had Alexander zijn schouders opgehaald. Hij had de dans geëindigd en vervloekte de vrouw binnensmonds voor het feit dat ze gelijk had. Eeuwig zonde, inderdaad.
Zijn blik gleed de zaal rond. Een stemmetje in zijn hoofd zei dat het tijd was voor een speech. Dat het tijd was om de aandacht van zijn gasten op te eisen. Hij stond op het punt om een nieuw glas te vinden en hier met zijn ring tegenaan te tikken voor stilte, toen hij zich bedacht dat dat wel even op zich kon laten wachten. Tijd voor een plaspauze.

Elizan had maar moeilijk afscheid kunnen nemen van het leven wat ze altijd had geleefd. Ze hield van het landgoed wat haar ouders bezitten. Vaak had ze zomers doorgebracht aan de rand van de rivier die aan het landgoed grensde. Ze kende ieder ruiterpad, welke ze vaak had bereden. Elizan was niet zo zeer een buitenmens te noemen, maar het was de stoffigheid van haar ouders die haar naar buiten dreven. Elizan was niet de oudste in de familie. In tegendeel, een oudere broer is de toekomstige eigenaar van het landgoed. Hierdoor was haar functie binnen de familie al gauw duidelijk: trouwen. Nu was de geschikte man vinden niet iets waarmee Elizan belast werd. Vaak werd ze afgescheept naar andere families om kennis te maken met elk man die available was. Ze besteedde er niet veel aandacht aan en hield er vaak een paar vage kennissen op na. Nooit nam ze het serieus. Het was pas toen haar moeder half huilend met een brief naar haar toe rende, om haar vervolgens te knuffelen en iets te zeggen in de trant van “mijn dochter, toekomstige koningin.” Dat Elizan het opeens wel heel serieus zag worden. Zonder haar weten, was er in het geheim gecorrespondeerd met de huidige koning, om Elizan uit te huwelijken aan zijn zoon. En zonder haar weten, gingen beide partijen akkoord. Binnen korte termijn werd de nodige bagage ingepakt en moest zij noodgedwongen afscheid nemen van het leven wat ze zo goed kende.

En nu stond ze hier, middenin een balzaal. Ingepakt in een jurk die zelfs haar ouders nooit konden betalen. Haar haren opgestoken in een ingewikkeld kapsel en de duurste juwelen in haar oren en om haar nek. De eerste twee uren had ze door moeten brengen naast haar verloofde zittend aan een tafel. Alleen toen al wenste ze dat ze alles kon terug draaien, alsof het een vreselijke droom was. Het laatste en het huidige uur, nam ze beleefd felicitaties in ontvangst. Haar ogen gleden steeds opnieuw naar de deuren die naar de grote paleistuinen leidden. Zou het onbeleefd worden opgevat als ze naar buiten zou lopen? Niemand kon het een schande noemen dat ze behoefte had aan frisse lucht. Met dit argument besloot Elizan inderdaad om zich beleefd te excuseren van een groepje dames welke overduidelijk hun best deden om in een goed blaadje te komen bij Elizan. Ze liep zo onopmerkelijk mogelijk richting de grote deuren, de paleistuinen al in zicht. Elizan bleef staan op het verhoogde terras en nam een paar keer diep adem. Het geluid van de muziek verstomde achter haar. Waar was ze in hemelsnaam beland?

Flynn had twee opties voor feestjes.
I. Hij kwam niet.
II. Hij kwam laat.
De regels waren vrij simpel: was er een formeel, gigantisch onbelangrijk feest aan de gang? Dan was hij niet van de partij. Gewoon niet. Feestjes interesseerde hem geen bal en waren doodsaai. Er waren enkele uitzonderingen. Familiefeestjes - De Bois was een érg traditionele familie -, zakelijke feesten waarop hij werd ingezet inzette om mensen om te praten - hij was erg getalenteerd op dit gebied - en het verlovingsfeest van de aanstaande koning waren enkele voorbeelden.
Alexander was zijn achterneef. Niet dat het erg belangrijk was. Behalve misschien wat uiterlijke trekken leken ze niet echt op elkaar en Flynn zou nog niet dood gevonden willen worden met zo’n kroon op zijn hoofd, maar het was wel familie. Ze hadden dezelfde achternaam, notabene. Én Alexander was de kroonprins. Het was ergens, misschien, wel Flynns plicht om op dit feest aanwezig te zijn.
Maar hij was, zoals zijn tweede regel luidde, nogal laat. Dat was voor niemand waarschijnlijk een verrassing, want hij had met zijn lakse houding tegenover de adel en hun tradities een bepaalde reputatie gekregen en roddels over anderen gingen er onder de rijken altijd in als koek. Niet dat hem echt iets kon schelen wat men van hem dacht. Hij had nog altijd een belangrijke positie in de familie en zolang hij de achternaam De Bois droeg, kon men zeggen wat ze wilden, maar was hij min of meer onschendbaar. Zo voelde het, tenminste.
Hij was dan wel laat, maar deze keer had hij oprecht geprobeerd eerder aanwezig te zijn. Het was immers niet zomaar en feest. Sommige feesten kon Flynn wél waarderen. Feesten met veel consumties - en dan vooral de alcoholische, veel muziek en waar je niet alleen maar aan een lange tafel hoefde te zitten waren onderdeel van die korte lijst. Hij had ondertussen al een aantal glazen toegereikt gekregen en die had hij dankbaar achterover geslagen, wat resulteerde in een nog wat vrolijkere, amicale Flynn dan zijn gebruikelijke zelf.
Hij zat tussen een aantal meisjes. Eentje stelde hem vragen over hoe het met zijn zusje Merilyn ging en een ander probeerde zijn aandacht te trekken door feitjes over het aanstaande echtpaar te vertellen.
Flynn kende zijn achterneef aardig goed. Van verhalen, dan. Hij kon niet zeggen dat hij een heel sterke band met Alexander had. Eigenlijk mocht hij die gast niet zo. Er was iets aan hem dat Flynn niet vertrouwde. Maar dat kon hij natuurlijk nooit hardop zeggen, dus deed hij zijn best Alexander te vriend te houden.
Zijn aanstaande bruid, Elizan de Desirae, kende hij al helemaal niet. Ze was een prachtig meisje, moest Flynn toegeven. Hij had haar wel eens eerder ontmoet. Begroet, eigenlijk. Meer niet. Hij herkende haar aan haar rode haar – zelfs met al die juwelen was dat naar Flynns mening het meest opvallende aan haar uiterlijk. Of ze nou een slimme koningin zou zijn of niet, ze was in ieder geval mooi. Flynn vroeg zich af of Alexander iets anders dan dat belangrijk vond.