Shadows start to sing

Leah was een observeerder. Als ze nooit had besloten om een prostituee te worden, voor nobele doeleinden natuurlijk, had ze wellicht nooit geleerd hoe je iemands aandacht moest trekken, hoe je de blik van een man naar alleen jou moest trekken. Nee, van nature uit behoorde ze tot de toeschouwers van de wereld en dat was prima zo. Ze voelde zich als een vis in het water als ze ergens op een zetel mocht plaatsnemen en naar de entertainers om zich heen mocht kijken, een voorrecht als een ander. Dit indachtig was het gemakkelijk om aan te nemen dat ze een oplettend iemand was, het opmerkzame type, en dat was ook zo. Echt. Normaal gesproken was ze de eerste om veranderingen in iemands toon, houding, attitude op te merken en de eerste om te weten wat ze ermee aan moest, al dan niet op de juiste manier, maar vandaag was net een eerder dromerige dag geweest, een dag waarop haar concentratie ver zoek was en de stad slechts een achtergrondruis was voor de gedachten die doorheen haar hoofd rolden.

Vandaag werkte ze niet. Ze had de schaarse kledij die ze in dienst droeg tijdelijk achter zich gelaten, ten gunste van een iets warmere outfit op deze koude dag. Met de ijzige wind die er heerste, was dat nodig, weet je wel, en er hing regen in de lucht. Snel wandelde ze, in haar achterhoofd het idee dat ze in deze buurt niet al te lang verzeild moest raken en al zeker niet na de schemering. Nee, wacht, ze behoorde zelf nu ook tot de onderste laag van de samenleving, de infernale wezens die welopgevoede jongens en meisjes met een knipoog konden verlokken tot het vergooien van al je potentieel, dus eigenlijk zou ze niet meer bang moeten zijn. Sloeg nergens op tenslotte. Ze was allang verpest door de grote boze buitenwereld – ah, was ze dat ooit niet geweest dan? – dus in principe was die corrumpering nog vrezen pure onzin.

Ze schudde het lichte gevoel van angst van zich af, herinnerde zichzelf eraan dat ze hier indertijd nog had gewoond en dwong zichzelf om gewoon verder te gaan. Kon ze prima. Godallemachtig, al die paranoia van haar toch.

Het ging niet goed met Eric. Niet vandaag. Niet in de zin dat hij zijn polsen wou doorsnijden, dat hij één of ander wapen van Lapire wou stelen om zichzelf van kant te maken op een theatrale manier. Niet eens in de zin dat hij de wereld de rug wilde toekeren om zichzelf te verdrinken in alcohol en zelfhaat. Nee, het ging niet goed met Eric, al was dat vooral een indicatie dat niemand zijn aandacht zou moeten trekken omdat het dan niet goed met hen zou gaan, maar de gemakkelijkste manier om dat duidelijk te maken, was door te zeggen dat het niet goed met hem ging. Wat ook waar was. Op zich. Het ging al een tijdje niet meer heel goed met hem, maar er was dat eeuwige gevoel dat het niemand toch een fuck kon schelen als hij al de moeite deed om er eerlijk over te zijn. Was waarschijnlijk ook zo. Als je brak met iedereen die ooit in je hart had verbleven, was dat nu eenmaal wat er gebeurde.

Hij werd geplaagd door nachtmerries, al dan niet tijdens zijn slaap, als je het echt wilde weten. Achter elke hoek bevond er zich een vijandig legertje, maar hij scheen in rondjes te lopen totdat het allemaal vierkant liep. ’s Ochtends moest hij zichzelf zijn bed uit dwingen en dan nog met moeite en ’s nachts was hij zo verdomme rusteloos dat zijn bed hem niet bij zich kon houden. Hij miste Lapire, wilde haar zien, haar kussen en haar vertellen dat hij van haar hield, maar hij wilde haar niet bij zich. Alles wat ze deed, gaf hem het gevoel dat ze niet van hem hield, niet zoals hij van haar hield. Hij kon het niet verdragen, gewoon niet, niet, niet. Hij wilde haar beschermen tegen die vervloekte Brotherhood die haar stem leek te willen smoren, terwijl hij juist elk moment van de dag elke klank die ze uitstootte wilde horen. Uniformiteit was haar ding niet tenslotte, en dat was precies wat ze wilden. Maar ze had hem daarvoor niet nodig. Niet echt. Ze kon haar eigen boontjes doppen. Hij hoefde haar niet te beschermen, niet te verdedigen, absoluut niets, want ze was nu eenmaal sterker dan hij ooit zou zijn en het idee dat ze ooit iemand nodig zou hebben, was lachwekkend.

Vandaag regeerde hij echter de straten van zijn buurt. Hij liep erdoorheen zoals hij indertijd geleerd had van zijn vader, van Lucian, toen hij nog de moeite gedaan had zijn afkeer van zijn broer als jaloezie te herkennen. Aristocratisch. In het volste vertrouwen dat hij en alleen hij de heerser was, de officieuze koning, en dat iedereen die aan zijn gezag durfde te tornen ervoor zou boeten. En dat was ook zo.

Vandaag had hij namelijk niet veel geduld.

Leah was verdwaald. Als in, echt verdwaald. In haar eigen stad. In haar eigen buurt, in haar huis praktisch, godallemachtig. Nee, ze was er echt niet bij vandaag, geloofde ze. Gefrustreerd draaide ze zich om, terwijl ze haar hand door haar lange haar haalde. Ze voelde zich zo dom ergens, zo’n achterlijk wijf dat ze altijd uitlachte wanneer collega’s haar over zulke types vertelden, maar dat was ze waarschijnlijk sowieso wel. Een intelligente dame was ze niet, zou ze ook nooit worden. Want intelligente jongedames konden namelijk iets. Iets meer dan een orgasme faken voor één of andere rijke man wiens titel langer was dan zijn geslacht, dan haar lichaam in allerlei bochten wringen, dan mannen te kussen en zo nu en dan een andere vrouw om eerder genoemde mannen een plezier te doen.

Ze begon steeds sneller te lopen, al wist ze niet precies waarom. Er voelde gewoon iets niet goed. Te weinig volk op straat, te weinig mensen met een vriendelijk gezicht, te veel stilte, te veel kalmte. Oh, dat moest als klinkbare onzin klinken, maar toch. De atmosfeer voelde niet goed aan. Haar buikgevoel maakte haar bijna fysiek misselijk – er klopte iets niet en ze wilde het allemaal afschrijven aan de paranoia die hand in hand ging met levenslange armoede, totdat ze de voetstappen achter zich hoorde.

Godallemachtig, als ze had gedacht dat ze eerder paranoïde was geweest, kon ze er nu gewoonweg zeker van zijn. Woeh. Had ze echt op zitten wachten. Ze probeerde haar hersenen tot rust te manen om te bedenken waar ze precies was – waarom was het zo laat, waarom was het zo donker, fuck, fuck, fuck – zodat ze zich zo snel mogelijk in bekender terrein kon begeven. Dan zou ze zichzelf tenminste wat veiliger kunnen wanen. Ook al sloeg het nergens op. Ugh. Er zou vast niets gebeuren, toch? Behalve dan dat ze viel. Tja. Dat kon ook altijd gebeuren en nu was het gebeurd en nu hoorde ze de voetstappen achter zich, die voetstappen die veel te vast en veel te licht tegelijkertijd klonken dan goed kon zijn, halt houden.

Het was een man. Uit wat ze in het donker van hem kon onderscheiden, kon ze afleiden dat hij niet veel ouder dan zij kon zijn, maar zijn houding maakte veel goed. Hij stak een hand naar haar uit en schonk haar een glimlach die ze soms ook kreeg van mannen die haar al tot seksobject gereduceerd hadden vooraleer ze zelfs maar haar kleed uit had gedaan. Uit een bepaalde reflex nam ze zijn hand aan – een stevige handdruk, het soort dat enkel mensen uit de hogere klassen hadden, het soort dat niemand die het idee had dat hij ooit snel weg zou moeten kunnen zijn en daarom de tijd had altijd een stevige handdruk te kunnen geven – en liet ze zich omhoog trekken. ‘You alright?’ informeerde hij.

Het was een meisje. Gewoon een meisje. Je weet wel, het er voor eeuwig onschuldig uitziende type met vooruitstekende sleutelbeenderen en grote ogen. Klein gezichtje, tenger, onmogelijk om de leeftijd van in te schatten. Eric deed zijn best vriendelijk te glimlachen, maar verdomme, dat wijf zag er nu al bang uit. Fucking hell. Zo erg was hij nu ook weer niet. Goed, goed, hij had bloed aan zijn handen kleven, handen die hij niet in onschuld leek te kunnen wassen in heuse Macbethstijl, en hij was nooit vies geweest van immorele handelingen om te verkrijgen wat hij wilde, zowel in het milieu waarin hij geboren was als het milieu waarvoor hij had gekozen, maar echt, hij had aanvankelijk niet per se iets slechts in zin gehad.

Hoewel. Je wist maar nooit. Hij wist zelf nauwelijks waartoe hij allemaal in staat was – buiten dat eeuwige alles, alles, alles. Al dekte dat misschien de lading wel, waarom ook niet; als het erop aankwam, wilde hij de hele fucking wereld in handbereik, al wist hij ergens ook wel dat dat misschien niet heel erg realistisch was. Hij was tenslotte niet degene die alles zou erven later en eerlijk, zijn familie was hem liever kwijt dan rijk. Maar ze hadden allebei nu. Hij had al een hele tijd geleden praktisch met ze gebroken, kwam enkel nog opdraven als het echt, echt, echt niet anders kon en hij betwijfelde ten zeerste of ze hem ook maar een tel hadden gemist. Zo was hij nu eenmaal. Hij was gewoon niet het type dat gemist werd, door niemand. Hij was alleen maar het type dat onbekende meisjes bang maakte door simpelweg te bestaan. Maar echt, als het werkelijk zo moest gaan, wilde hij heus wel meespelen. Hij wilde haar best tonen hoe verschrikkelijk hij feitelijk kon zijn, hoe het was gekomen dat hij zich koning te rijk kon wanen hier en waarom er genoeg mensen waren in Athea waren die hem niet wilden tegenkomen en waarom de mensen die daar niet per se mee bezig waren het over het algemeen niet zo lang uithielden in zijn buurt.

Niet dat ze dat wist. Ze was gewoon bang door zijn uitstraling, geloofde hij, maar dat was oké. Het was allemaal oké. Alleen was hij niet oké en de lieftallige jongedame moest het er maar mee doen. ‘Yeah, yeah, I mean, yes, I’m okay,’ ratelde het meisje, ‘thanks for asking. Are you? Wait, oh, uh, you didn’t fall, only I did, not that that would mean I wouldn’t want to know how you are, because obviously I do, but… Anyway.’

Wat een lief kind toch. ‘Don’t worry about it, I’m doing great.’

Nee. Dat was een leugen, een verschrikkelijke leugen in feite, maar hij wilde hem best geloven en hij was er zeker van dat die griet dat ook wilde. Ze wilde vast gewoon weg, naar huis, waar dat ook was, maar ergens wilde hij haar graag in zijn klauwen houden. Hij wist niet precies waarom eigenlijk. Hij verveelde zich. Ze was er nu toch. Hij wilde aan zichzelf bewijzen dat hij effectief een verschrikkelijk persoon was. Kon allemaal. Was waarschijnlijk ook allemaal zo. Boeide niet. Hij ging het toch sowieso doen. Als ze hem echt wilde bezien als de grote boze wolf, dan liet hij met alle plezier zijn tanden zien.

‘Um, thanks for helping me,’ zei Leah met een ongemeend glimlachje. Maar ze hoefde niets te menen om het er overtuigend te laten uitzien, niet echt. Het enige wat ze moest doen, was in haar rol glippen, was het zichzelf eraan herinneren dat ze in se een actrice was en geen slechte ook. Ze moest acteren. Mannen wilden nooit de waarheid zien; ze wilden alleen maar zien dat alles liep zoals zij dat wilden en godallemachtig, met die illusie in stand houden verdiende ze haar brood, dus dit kon ze best afhandelen. En tot nu toe was het niet erg geweest, toch? Hij was niet per se onvriendelijk. Hij had alleen maar de uitstraling dat hij ook iets anders kon zijn.

Maar dat was oké. Dat kon ze wel aan. Dacht ze.

‘Oh, you don’t need to thank me.’
Mooi zo. Dan kon ze nu gaan en zijn atmosfeer van zich af schudden met een paar geruststellende grappen van haar broers, hoezeer ze er zich ook aan kon ergeren. ‘Are you sure you’ll get home safely?’ voegde hij eraan toe.
‘It’s not that far,’ antwoordde ze, ‘I’ll manage.’
‘Oh, I’m glad about that.’

Mooi, mooi, dat was allemaal mooi en fantastisch en de smalltalk die hij spuide, was zo verschrikkelijk gemaakt en ze wist dat hij wist dat zij wist dat hij er geen bal van meende. Ze zou niet weten of hij beter kon dan dat, of dit juist gewoon een opwarming was. Maakte ook niet uit. Ze ging hier gewoon eerder weg dan hij zijn première kon beëindigen. Of wat dit ook was. Nee, echt, ze had geen flauw idee wat dit precies was. Ofwel was ze gewoon paranoïde en was hij slechts een vreemde snuiter met genoeg geld voor kleren als de zijne, ofwel was dit, tja, slecht nieuws.

‘You’re bleeding though,’ voegde hij eraan toe.
‘It’s probably just a scratch.’
‘Most scratches don’t bleed, do they? It’s dark, though, otherwise I’d take a look at it.’
‘You’re a doctor?’
‘Oh, no, not at all, really. My girlfriend just drops in bleeding quite often, so at this point I know a little bit about it.’
God, ze kon niet geloven dat ze dit spelletje meespeelde. ‘How come?’
‘She’s incredibly clumsy. I keep wondering how she even does it, honestly.’
‘Oh well, glad I’m not the only one I guess.’
‘Are you sure you’ll be fine? I live nearby, so I could help you in a minute.’
‘You really don’t have to.’
‘I can’t see much, but it really doesn’t look that good.’
‘It doesn’t?’
‘Your leg still hasn’t stopped bleeding, you know, usually that isn’t very good news.’

‘I wouldn’t want to bother you, so…’ Ze betwijfelde of ze hier nog uit kwam zonder effectief mee te gaan. Godallemachtig, de enige manier was om onbeleefd te zijn en hem nu af te wimpelen, maar als ze mocht uitgaan van hetgeen ze tot nu toe over hem te weten was gekomen, namelijk dat a. de kans er dik inzat dat hij tot een eerder hoge stand behoorde, gebaseerd op zijn manieren, zijn accent en zijn kleren, voor zover ze die kon zien en b. hij haar een naar gevoel gaf, alhoewel hij objectief gezien tot nu toe niet per se vriendelijk, maar wel beleefd en correct was geweest… Nee, zulke mannen hadden het niet zo op onbeleefde onbekenden.
‘Well, I offered, didn’t I?’ zei hij met een lachje.  Oh wauw. Ze zat hier tot in haar oren in, wat het ook moge zijn. Yay.

Eric opende de deur naar zijn huis, leidde het meisje binnen en probeerde zich in te denken wat de kans was dat Lapire onaangekondigd langskwam. Vast niet erg groot. De laatste keer dat hij haar gezien had, was het vrij duidelijk geworden dat hij geen flauw idee had hoe hij haar moest helpen in haar megalomane destructieplannen en tja, als hij niet nuttig was, deed hij er niet toe. Doodeenvoudig principe. Maar het had geen zin om daar nu bij stil te staan als hij net één of ander meisje zijn huis had binnengekregen, ook al zou hij niet weten waarom ze in vredesnaam mee was gekomen als ze er al op straat had uitgezien alsof ze weg wilde. Echt, hij snapte geen fuck soms van mensen.
Niet dat hij klaagde. Hij had geen flauw idee waarmee hij bezig was, maar dat hoefde zij niet te weten en de manier waarop ze haar angstige nervositeit probeerde te verhullen, was werkelijk koddig. Zonder haar een blik waardig te keuren zorgde hij voor licht en daarna pas draaide hij zich weer naar haar. ‘Let’s see what we’ve got here, shall we?’

Een voorzichtig glimlachje van haar. Woeh. Dat was vooruitgang. ‘Would you mind sitting down?’ Hij leidde haar verder binnen, negerend dat ze slechts met tegenzin meekwam. Godallemachtig, dacht ze dat ze goed was in haar afkeer te verbergen? Wauw. Het was niet zo dat hij nooit eerder mensen had ontmoet die slecht waren in dat te verhullen, maar ergens zou hij tenminste nog hopen op iemand die het probéérde, weet je wel. ‘Here, would you mind sitting down here?’
‘Oh, of course not.’ Ze ging zitten, bijna onafgebroken naar hem starend, net alsof ze gelijk één of andere porseleinen pop niet knipperde. Knipperde ze eigenlijk wel? Hij wendde zijn blik af, deed alsof hij effectief ook maar iets wist over wonden – echt, hij had er vaak mee te maken, maar zijn theoretische kennis was nihil – en besloot dat dit wijf niets ernstigs had. Gewoon één of andere wonde die er erger uitzag dan hij feitelijk was. Wat fijn voor haar. Hij verplaatste zijn aandacht van haar been naar haar gezicht en merkte dat ze nog altijd naar hem aan het staren was. Fucking hell, zo interessant was hij nu ook weer niet. Waarom stopte ze niet met staren? Stop met staren, stop met staren, stop met staren, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, fuck, fuck, fuck, hij kon hier niet tegen. Als mensen naar hem wilden kijken, moesten ze minstens knipperen.

Maar ze knipperde niet. Ze staarde alleen maar naar hem, net alsof hij een monster was, net alsof hij haar iets had gedaan, godallemachtig. Hij had nog niets gedaan. Hij kon zo verschrikkelijk veel doen, hell, had het waarschijnlijk allemaal al eens gedaan ook, maar nu had hij nog niets gedaan. Dus. Stop. Alsjeblieft.
‘It looked worse than it actually is, but I’ll quickly take care of it and then you’re ready to go.’ Hij probeerde te glimlachen naar dat porseleinen wicht, naar dat mens dat hem zo deed denken aan de keren dat hij zichzelf ervan had moeten overtuigen dat het niet echt was, dat de spiegel niet tegen hem sprak, dat de poppen van zijn nichtje niet vilein waren, dat er geen mensen in de kamer waren, dat hij alleen was, helemaal alleen, alleen, alleen, maar hij was niet alleen en de pop kon wel praten en ze staarde en bewoog en het was allemaal echt, echt, echt.

Kut.