Elizan haar leven in het paleis was zeker bruisend te noemen. Ze werd omringd door leraren, adviseurs en vrouwen van status, welke haar uitlegden hoe een koningin zich later zou gedragen moeten, wat ze moest weten en wat haar rol was in de politiek. Al na een paar dagen voelde ze de muren op haar af komen. Ze voelde zich eenzaam, in een keurslijf gepropt waar ze helemaal niet om gevraagd had. Ze had een uitweg nodig, voordat ze gek werd.
En die uitweg had ze gevonden. Vroeg in de ochtend, was ze in rijkleding naar de stallen gelopen. Ze had interesse voor de omgeving rond het paleis, zo had ze gezegd. Vervolgens werd natuurlijk de bal teruggekaatst dat ze beter aan prince Alexander kon vragen of hij haar dat een keer wou zien. Elizan negeerde de opmerking vervolgens, door met een lichte glimlach de teugels beet te pakken van een paard die voor haar was opgezadeld. Zonder nog maar een woord te zeggen, vertrok ze vervolgens uit de Koninklijke stallen.
Elizan wist, dat de staljongen zo snel mogelijk naar Alexander zou rennen om te vertellen dat Elizan er vandoor was op een paard, zonder guards of enige bescherming. Maar ze wist ook dat het nog enkele uren zou duren, voordat dat nieuws het paleis rond was. Dus ze had hoogstens een paar uur tijd om in een hoogste vaart naar het dorp te rijden welke vlakbij was. Ze had inderdaad interesse in de omgeving rond het paleis, alleen was deze iets verder dan de paleistuinen: het dorp vlakbij.
Eenmaal aangekomen, gaf ze de dichtstbijzijnde boer een flink aantal munten om op het paard te letten en niet te vertellen wie dit paard hem in bewaring had afgegeven. Ieder inwoner herkende immers het Koninklijke wapen, welke overal op de uitrusting van het paard te vinden was. Aangezien Elizan haar best deed om zoveel mogelijk uit het oog te blijven, kon ze niet hebben dat iedereen haar kant op werd gewezen.
Ze besloot een klein winkeltje in te gaan, waar de eigenaar meteen boog toen hij de dure afwerking op haar kleding zag. Ze glimlachte, waarna ze doorliep richting de kasten welke vol stonden met boeken. Elizan had een voorliefde voor lezen, al had ze daar de laatste tijd niet veel tijd voor gehad.
En die uitweg had ze gevonden. Vroeg in de ochtend, was ze in rijkleding naar de stallen gelopen. Ze had interesse voor de omgeving rond het paleis, zo had ze gezegd. Vervolgens werd natuurlijk de bal teruggekaatst dat ze beter aan prince Alexander kon vragen of hij haar dat een keer wou zien. Elizan negeerde de opmerking vervolgens, door met een lichte glimlach de teugels beet te pakken van een paard die voor haar was opgezadeld. Zonder nog maar een woord te zeggen, vertrok ze vervolgens uit de Koninklijke stallen.
Elizan wist, dat de staljongen zo snel mogelijk naar Alexander zou rennen om te vertellen dat Elizan er vandoor was op een paard, zonder guards of enige bescherming. Maar ze wist ook dat het nog enkele uren zou duren, voordat dat nieuws het paleis rond was. Dus ze had hoogstens een paar uur tijd om in een hoogste vaart naar het dorp te rijden welke vlakbij was. Ze had inderdaad interesse in de omgeving rond het paleis, alleen was deze iets verder dan de paleistuinen: het dorp vlakbij.
Eenmaal aangekomen, gaf ze de dichtstbijzijnde boer een flink aantal munten om op het paard te letten en niet te vertellen wie dit paard hem in bewaring had afgegeven. Ieder inwoner herkende immers het Koninklijke wapen, welke overal op de uitrusting van het paard te vinden was. Aangezien Elizan haar best deed om zoveel mogelijk uit het oog te blijven, kon ze niet hebben dat iedereen haar kant op werd gewezen.
Ze besloot een klein winkeltje in te gaan, waar de eigenaar meteen boog toen hij de dure afwerking op haar kleding zag. Ze glimlachte, waarna ze doorliep richting de kasten welke vol stonden met boeken. Elizan had een voorliefde voor lezen, al had ze daar de laatste tijd niet veel tijd voor gehad.