VINCE X ELI: The local bookstore

Elizan haar leven in het paleis was zeker bruisend te noemen. Ze werd omringd door leraren, adviseurs en vrouwen van status, welke haar uitlegden hoe een koningin zich later zou gedragen moeten, wat ze moest weten en wat haar rol was in de politiek. Al na een paar dagen voelde ze de muren op haar af komen. Ze voelde zich eenzaam, in een keurslijf gepropt waar ze helemaal niet om gevraagd had. Ze had een uitweg nodig, voordat ze gek werd.
En die uitweg had ze gevonden. Vroeg in de ochtend, was ze in rijkleding naar de stallen gelopen. Ze had interesse voor de omgeving rond het paleis, zo had ze gezegd. Vervolgens werd natuurlijk de bal teruggekaatst dat ze beter aan prince Alexander kon vragen of hij haar dat een keer wou zien. Elizan negeerde de opmerking vervolgens, door met een lichte glimlach de teugels beet te pakken van een paard die voor haar was opgezadeld. Zonder nog maar een woord te zeggen, vertrok ze vervolgens uit de Koninklijke stallen.
Elizan wist, dat de staljongen zo snel mogelijk naar Alexander zou rennen om te vertellen dat Elizan er vandoor was op een paard, zonder guards of enige bescherming. Maar ze wist ook dat het nog enkele uren zou duren, voordat dat nieuws het paleis rond was. Dus ze had hoogstens een paar uur tijd om in een hoogste vaart naar het dorp te rijden welke vlakbij was. Ze had inderdaad interesse in de omgeving rond het paleis, alleen was deze iets verder dan de paleistuinen: het dorp vlakbij.
Eenmaal aangekomen, gaf ze de dichtstbijzijnde boer een flink aantal munten om op het paard te letten en niet te vertellen wie dit paard hem in bewaring had afgegeven. Ieder inwoner herkende immers het Koninklijke wapen, welke overal op de uitrusting van het paard te vinden was. Aangezien Elizan haar best deed om zoveel mogelijk uit het oog te blijven, kon ze niet hebben dat iedereen haar kant op werd gewezen.
Ze besloot een klein winkeltje in te gaan, waar de eigenaar meteen boog toen hij de dure afwerking op haar kleding zag. Ze glimlachte, waarna ze doorliep richting de kasten welke vol stonden met boeken. Elizan had een voorliefde voor lezen, al had ze daar de laatste tijd niet veel tijd voor gehad.

Het was inmiddels zo'n drie jaar geleden dat Vincent voor het eerst voet had gezet binnen het winkeltje. Met twee vrienden, schrijvers om precies te zijn, was hij toen op zoek gegaan naar oude, versleten dichtbundels. De drie waren de middag daarvoor op het idee gekomen toen zij met nog twee andere schrijvers en een filosoof in de Lemoines bibliotheek hadden zitten discussiëren over de definitie van een 'goed gedicht' en de eisen die men hieraan moest stellen. Vincent en de twee mannen waarmee hij later op pad zou gaan, waren van mening geweest dat het onmogelijk en ongehoord was om eisen te stellen aan kunst. De anderen hadden spottend gelachen, een slok van hun cognac genomen en gezegd dat als Vincent hun kon ongelijk kon bewijzen, ze hun hoed zouden opeten. En dus waren de drie mannen op pad gegaan om gedichten te vinden die niet voldeden aan de eisen die hun tegenstanders hadden gesteld, maar die genoeg esthetische waarde hadden om tot een 'goed gedicht' gedoopt te worden. Per toeval waren de mannen in dit allerschattigste boekenwinkeltje terecht gekomen en hoewel de drie vrienden de rest nooit van hun tegendeel hadden kunnen bewijzen, was Vincent hier sindsdien bijna dagelijks te vinden.
Hij voelde zich veilig, omringd door de geur van oude boeken. Meestal was het er stil genoeg voor Vincent om zelf te lezen, om zo diep in zijn boek weg te zinken dat hij pas weer doorhad dat hij een eigen leven te lijden had op het moment dat hij de laatste bladzijde van het boek om sloeg. Ook vandaag had hij met een boek op zijn schoot in de hoek van het winkeltje zitten lezen. Hoewel de winkeleigenaar Vincent vroeger nog wel eens had gevraagd of hij hem ergens mee kon helpen, hield hij inmiddels wijselijk zijn mond. De man was gewend geraakt aan Vincents aanwezigheid en had er, zodra hij in de gaten had gehad dat Vincent niet zomaar iemand was en over veel geld beschikte, bij neergelegd dat de jongen regelmatig wat ruimte zou willen opnemen in het toch al kleine winkeltje. Het boek dat Vincent had zitten lezen, was al uit, maar toch legde hij het met een glimlach rond zijn lippen op de toonbank. Hoewel Vincent maar weinig oog had voor de winkeleigenaar en het probleem dat hij mogelijk kon hebben met Vincent zijn aanwezigheid, was hij niet te beroerd om de man met lege handen achter te halen. Ieder boek dat hij las, betaalde hij en nam hij mee naar huis om zijn verzameling mee aan te vullen. Literaire boeken gingen naar de Lemoines bibliotheek (niet open voor publiek), informatieve boeken eindigden in zijn studeerkamer.
Vincent had met zijn rug naar de deur gestaan toen deze had geopend. Het zachte belletje om aan te geven dat er een nieuwe gast was, had gerinkeld en in plaats van zich om te draaien naar de persoon dat de winkel in gestapt was, had Vincent zijn blik naar de winkeleigenaar gedraaid. Aan de reactie van de man te zien, een buiging, kon Vincent afleiden dat de persoon die de winkel had betreed niet onbelangrijk kon zijn. Vincent haalde zijn wijsvinger van de boekenband af waarvan hij de titel had proberen te lezen en draaide zich richting de nieuwkomer. Het was een vrouw. Persoonlijk had Vincent geen idee wie de dame was, maar hij begreep dat de winkeleigenaar had gebogen. De dame was gehuld in een jurk van een dure stof van de fijnste kwaliteit, perfect afgewerkt. Haar haar was rood en viel in prachtige krullen over haar schouders. Voorzichtig zette Vincent een stap in de vrouw haar richting. Hij was bang om haar te laten schrikken, maar zijn opvoeding had hem geleerd dat het onbeleefd was om nieuwkomers niet te groeten. Zeker wanneer deze nieuwkomers gehuld waren in een jurk die waarschijnlijk meer waard was dan de inhoud van dit hele winkeltje - Vincent niet meegerekend. Vincent schraapte zijn keel en sprak op vriendelijke toon. "Good evening, milady. May I say you look astonishing?" Met zijn begroeting gepaard ging een kleine buiging. Hoewel Vincent nooit enig interesse had getoond in het vrouwelijk schoon, wist hij wel degelijk mooi van lelijk te onderscheiden. Had hij dit niet geweten, dan was hij nog altijd zeer bekend met de beleefdheden die van een man als hem verwacht werden. Complimentjes stonden ver bovenaan deze lijst en waren bijna altijd wel de juiste manier om een gesprek mee te beginnen. Het gebeurde maar zelden dat Vincent zijn charmes hem niet aan een gezellige babbel konden helpen. (Hoewel het wel degelijk bijzonder was dat deze gezellige babbel zou plaatsvinden tussen hem en een vrouwfiguur.)

Elizan schrok niet van de persoon die plotseling naar haar toe liep. Zo lang nog niemand iets in de trant van ‘The future queen!’ ging schreeuwen, was Elizan allang tevreden. Waar ze wel bezorgd over was, was het feit dat de kleding van de man er te duur uit zag om een bewoner van het dorp te zijn. Hij moest dus van hoge komaf zijn en bijna élke adellijke persoon was te vinden geweest op het verlovingsfeest. Dit baarde haar enige zorgen. Ze had meer dan een paar uur kunnen winnen en wilde eigenlijk onopgemerkt terugkeren. Ze kende Alexander niet zo goed, maar wist wel dat ze liever niet zijn woede op haar gericht wilde hebben. Desondanks verscheen er een lichte glimlach om haar lippen toen ze de begroeting hoorde, de opkomende stress onderdrukkend. Het hoefde niet persé te betekenen dat hij wist wie ze was? Misschien was diegene er gewoon wel niet en waren er helemaal geen problemen. “Good evening, milord, thank you for the compliment.” Een kleine buiging volgde daarna. Elizan was niet heel erg gewend aan spontane gesprekken met mannen van nobele afkomst. De enige keer dat ze een gesprek had met zo iemand was het om haar uit te huwelijken. Desondanks kon ze nu niet zomaar weg lopen. “I am fairly new to this lovely village, do you come here often?” Besloot ze vervolgens maar te vragen. Pas daarna besefte ze dat die opmerking duidelijk maakte dat ze iemand was die hier niet was opgegroeid. Het zou een link kunnen zijn naar de werkelijke reden waarom Elizan in deze regio rond liep. Het plotselinge besef probeerde ze niet op haar gezicht te laten merken, terwijl haar hartslag weer een paar slagen hoger werd. Misschien had ze achteraf toch maar een bos moeten opzoeken. Daar waren geen mensen die haar konden aanzien voor wie ze werkelijk was.

De dame trok haar mondhoeken in een fijne glimlach. Zijn begroeting werd teruggekaatst en de schone bedankte hem voor het compliment. Om het bedankje te beantwoorden, verscheen er ook rond Vincent zijn lippen een bescheiden glimlach. In haar porseleinen gezichtje lagen prachtige ogen, die zowel als donkerblauw of als grijs beschreven konden worden. Haar volle lippen spraken opnieuw, maar het kostte Vincent even om een antwoord te vinden. Hij had moeite met het inschatten van dit meisje. Ieder ander zou wellicht van zijn stuk gebracht zijn door haar schoonheid, maar bij Vincent lag het anders. Hij was van zijn stuk gebracht, dat zeker, maar om een hele andere reden. Zelden maakte hij het mee dat hij een persoon niet in de eerste vijf seconden van een gesprek kon doorgronden. Meestal was het zo dat hij na drie woorden wist met wat voor een persoon hij te maken had, maar met dit meisje kostte het hem meer moeite. Hij was ervan overtuigd dat dit kwam door de dame haar fijne gezichtje. Vincent zag dat ze jong was, dat kon iedereen zien. Twintig, misschien eenentwintig, maar beslist niet ouder. Ook de onschuld van een jong persoon was duidelijk aanwezig in haar gezicht. Het verwarrende was de vastberadenheid en misschien wel de schichtigheid die Vincent in haar ogen aantrof. Een soort verwarring, of misschien gejaagdheid? De dame leek, hoe goed ze het ook kon verbergen, absoluut niet op haar gemak in dit schattige winkeltje of überhaupt in haar opvallende en peperdure jurk. Haar ogen stonden net iets te groot voor iemand die zomaar even een winkeltje komt bezichtigen, haar houding was net iets te stijf voor simpel sightseeing. Nee, ze kon hem genoeg vertellen over hoe leuk het dorpje was, maar overtuigd van haar eigen woorden was ze nog niet en ze leek ook niet van plan om de tijd te nemen hier echt achter te komen. Het opgejaagde vogeltje was neergestreken in haar kooi, maar absoluut nog niet gewend aan de omgeving.
Om het vogeltje gerust te stellen, glimlachte Vincent nogmaals als antwoord op haar woorden. Hij maakte een kort gebaar met zijn rechterhand, met de bedoeling om het dorpje te omvatten in een beweging, en sprak. "Oh, would you believe me if I told you that this place grows on you? When I was just a kid, we would only visit during christmas, but nowadays I seem to find myself reading in this bookstore almost daily." Vincent zijn stem was nog altijd zacht en rustgevend. De winkeleigenaar schuifelde heen en weer achter de toonbank en leek zenuwachtige blikken te werpen naar Vincent en de jongedame. Vincent beantwoordde de man zijn blik en gebaarde naar het uitgelezen boek dat hij op de toonbank had gelegd. "Would you mind wrapping that for me?" Vervolgens richtte Vincent zijn blik weer op het meisje. "It would be my pleasure to escort and show you around, if I may?" Vincent kon het niet laten. Hij kon niet ontkennen dat het vogeltje zijn interesse absoluut had opgewekt. De nieuwsgierigheid had het duidelijk gewonnen van zijn afkeer van het vrouwelijk geslacht. Hij wilde weten met welke naam het rijkelijk versierde vogeltje haar leven door fladderde en wat het was dat haar hierheen had gejaagd. Zoals het volgens de etiquette hoorde, bood hij de dame zijn arm aan om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij hoopte dat de dame net zoveel waarde hechte aan haar etiquette en dat ze zich verplicht zou voelen in te stemmen met zijn voorstel.

Zijn pauze tot een antwoord had Elizan nog zenuwachtiger gemaakt. Ze hoorde de stemmen van een van de adviseurs in haar hoofd, hoe die haar hadden verteld dat een koningin haar gezicht neutraal moest houden, wat voor gevoelens ze ook had. Ze had het idee dat ze nu behoorlijk aan het falen was, al kon ze daar nu niet veel meer aan veranderen. Toen ze zijn antwoorde hoorde, werd de glimlach breder en liet ze de stijfheid even gaan. Er was iets aan zijn stem wat rustgevend was, alsof ze zich niet zorgen hoefde te maken. Terwijl ze net iets gerustgesteld was door de manier van doen door de man tegenover haar, kwam deze volledig weer terug toen de winkeleigenaar zenuwachtig begon te bewegen. Natuurlijk, wie wilde twee rijke mensen in zijn winkel hebben als ze toch niks gingen kopen. De nieuwe vraag van Vincent zorgde voor een lichte twijfel bij Elizan. Normaal gezien was er niet veel te twijfelen aan, als vrouw, en zeker van adel, moest je beleefd accepteren, ook al had je daar totaal geen zin in. Ze had de neiging om hem af te slaan en uit de menigte te blijven. Maar, zo besloot ze, als ze in de gezelschap was van iemand anders viel ze minder op. Behalve haar rode haren, welke natuurlijk als een vuurzee boven iedereen uit zou steken. Ze hoopte maar dat het nieuws nog niet door het paleis was verspreid. “Ofcourse you may, I would love that. “ Was daarom uiteindelijk Elizan haar antwoord. Als bevestiging pakte ze de arm van de man beet en liet hem zelfs een bredere glimlach zien.

Het antwoord van de dame forceerde zijn mondhoeken wederom in een glimlach. Een triomfantelijke deze keer. Het kraken van papier klonk vanachter de toonbank. De winkeleigenaar was bezig met het inpakken van Vincent zijn nieuwe aanwinst. Dit deed met stevig wit papier. Uit ervaring wist Vincent dat het in wit papier gewikkelde boek vervolgens omwikkeld zou worden met dun touw. In dit touw zou een strik komen en in dit strikje zou een papiertje hangen, met daarop in sierlijke letters de naam van de winkel. De grip van haar hand op zijn arm was zwak, anders dan wanneer een man zijn arm zou pakken. Hoewel Vincent heus vaker een vrouw aan zijn arm had begeleid, was het iets waar Vincent nooit aan zou wennen. Het zou voor hem altijd een raadsel blijven hoe het converseren met een vrouw als intiem ervaren zou kunnen worden. In Vincent zijn ogen waren vrouwen gesprekspartners, interessante wezens om de tijd mee te vullen, maar zeker geen mogelijke zielsverwanten. Toch maakte het Vincent meer dan blij dat de dame had ingestemd met zijn tour door het dorpje. Hoewel het dorpje weinig interessant was, waren er wel degelijk verhalen die Vincent zou kunnen vertellen. Veel van deze verhalen kende hij door de boeken die hij had gelezen over het verleden van dit plaatsje, maar het overgrote deel kende hij door zijn familie. De verhalen die van generatie op generatie waren over gegeven. "I suggest we visit the well first, in many ways it is the heart of this village." De winkelbediende stak zijn hand, met daarin het pakketje, naar Vincent uit en Vincent pakte het boek dankbaar aan. Vervolgens begeleidde Vincent de roodharige dame de winkel uit. Het belletje klonk nogmaals toen Vincent de deur voor het vogeltje en hemzelf open hield en nog een laatste keer toen Vincent deze weer achter hen dicht liet vallen. "This way," dirigeerde hij het meisje. Het was moeilijk om te ontkennen dat de twee opvielen. Hoewel Vincent binnen zijn familie amper aanzien had, was dit duidelijk anders in het dorpje. Het landgoed dat in bezit was van zijn familie grensde vrijwel direct aan het dorpje en de Lemoines hadden dan ook genoeg aanzien in het dorpje. Het gebeurde niet vaak dat Vincent ongezien over straat kon. Voor de dorpsbewoners was hij een Lemoine en dat was het enige dat ze hoefden te weten. Hij was rijk en dus was het noodzaak dat hij te vriend werd gehouden. Nu de man voor het eerst in een hele lange tijd eens met een dame aan zijn arm liep - en wat voor een - , was het dan ook niet vreemd dat er hier en daar mensen opkeken. Terwijl Vincent de blikken negeerde, wandelde hij met de dame aan zijn hand het zijstraatje waar de boekenwinkel zich bevond af. Op de hoek van het straatje hield Vincent halt. Hij draaide zich naar de vrouw. "Oh, excuse my manners, I completely forgot to introduce myself." Hij pakte de hand van de roodharige schone voorzichtig in de zijne, en bukte om zijn lippen heel kort op haar huid te drukken. "My name is Vincent. Vincent Lemoine." Met zichzelf voorstellen had hij nooit echt problemen. Nieuwe mensen waren nog makkelijk onder de indruk van zijn familienaam. Maar momenteel stelde hij zichzelf niet per se voor zodat de dame op de hoogte zou zijn van met wie ze te maken had, maar meer zodat zij zich gedwongen zou voelen om ook haar naam te noemen. Vincent was eindeloos nieuwsgierig naar de dame haar afkomst. Hoe klein de kans ook was, het zou toch zomaar kunnen dat hij een bijzonder invloedrijk persoon tegen het lijf was gelopen. De nieuwe koningin, bijvoorbeeld. Bij dit idee, kon Vincent een geamuseerde glimlach niet onderdrukken.

Elizan glimlachte alleen toen haar verteld werd dat de put het hart was van het dorpje. Ze wist niet echt hoe ze moest antwoorden, maar maakte zich ook meer zorgen over het feite dat ze naar buiten ging, vol in het zicht, met een man. Erger kon ze het niet maken, helemaal nadat ze zonder toestemming het paleis was ontvlucht. Maar goed, het was te laat om eronder uit te komen dus ze liet het gewoon over haar heen komen. Al zou er een grote kans zijn dat het uiteindelijk zou voelen alsof iemand ijskoud water over haar heen gooide. Ze liep de winkel uit, terwijl de deur voor haar open werd gehouden. Ze nam een keer diep adem, alsof ze zich schrap zette voor wat zou komen. Vervolgens gaf ze een glimlach aan de, nog onbekende, man om vervolgens zijn arm weer beet te pakken. Elizan merkte de blikken die op hun neerstreken, maar ze deed haar best om er niet op te reageren. Keken ze, omdat ze samenliepen, of omdat ze haar herkenden? Vast het eerste. Een gewone burger kon nog lang niet weten wie hun toekomstige koningin was. Ze hadden haar immers nog nooit gezien. Ook al kenden ze haar naam, ze kwam van te ver voor de bewoners voor het dorp om een gezicht bij de naam te kunnen plaatsen. Toen hij plotseling stopte met lopen, was er een lichte verbazing bij Elizan. Deze werd al gauw weggenomen toen hij haar simpelweg vertelde dat hij zich niet had voorgesteld. Niks aan de hand. Of wel. Meestal werd namelijk verwacht dat beiden zich voorstelden en hij was immers van adel. Maar ze zou het ondergaan, zo had ze zich voorgenomen. Dus ze liet hem haar hand beet pakken om deze vervolgens licht te kunnen kussen. “It’s a pleasure te meet you, Vincent Lemoine. “ Zei ze, waarna een korte pauze viel. Na een lichte aarzeling besloot ze uiteindelijk ook haar kant van de formaliteit te voltooien. “My name is Elizan, Elizan de Desirae. “ De aarzeling had voornamelijk bestaan uit het nadenken over een valse naam, maar dat had waarschijnlijk niet veel nut. Iedereen van de adel kende elkaar, het was onmogelijk om een naam te noemen waar ze nog nooit van hadden gehoord. Dan was het meteen duidelijk dat er iets te verbergen was. Ze schoot hem opnieuw een glimlach, hopend dat zijn komende reactie mee zou vallen. Ze hoopte diep van binnen, dat hij niet wist wie ze was en vooral wat ze zou worden. Maar diep van binnen wist ze ook dat dit eigenlijk valse hoop was.

Vincent gunde de dame haar pauze, haar aarzeling. Hij zag het in haar ogen, of wellicht in haar lichaamstaal en hij hoorde het in de stilte die een kort moment tussen de twee heerste. Ze baalde van het feit dat ze zich moest voorstellen en dit zorgde er alleen maar voor dat Vincent zijn interesse in de naam die zou vallen met de seconde groeide. Vincent was dolgelukkig dat hij op geen enkele manier teleurgesteld was toen het vogeltje uiteindelijk haar naam sprak. Er was verbazing op zijn gezicht te lezen, dat absoluut, maar gespannen werd hij absoluut niet. De verbazing, die voornamelijk aanwezig was omdat zijn innerlijke grapje van zojuist toch geen grapje bleek te zijn en omdat de toekomstige koningin zich hier zo onbeschermd bevond, veegde hij direct van zijn gezicht. In plaats van die verbazing, toverde hij zijn glimlach weer terug rond zijn lippen. "The pleasure is all mine, milady." Het was onmogelijk voor hem om de geamuseerde glimlach nog van zijn gezicht te vegen. Het vogeltje was alles en meer dan hij had durven dromen om zijn dag mee te vullen. Het was absoluut wonderbaarlijk dat hij, juist op het moment dat zijn leven wel weer iets interessanter mocht worden, de aanstaande koningin zou ontmoeten. Hij verkeerde zich praktisch in de hoogste kring mogelijk. Voor hem, in ieder geval, want zich ooit in dezelfde ruimte als de toekomstige (of de huidige) koning bevinden was iets dat waarschijnlijk nooit werkelijkheid zou worden. Nee, Vincent zou waarschijnlijk verstoten worden door zijn eigen familie als de koning er niet voor zijn familie al voor zou zorgen dat hij daar nooit meer zou kunnen terugkeren. De Lemoines en de de Bois' waren absoluut geen dikke vrienden. Voordat Vincent weer sprak, begon hij weer met lopen. Hij draaide met de dame aan zijn arm de hoek om en probeerde zo goed en wel als het ging samen met Elizan in de menigte op te gaan. Toen hij eindelijk weer sprak, deed hij dit op een haast fluisterende manier. Hij boog zijn hoofd wat opzij, zodat hij de dame heimelijk toe kon spreken. "I truly am very sorry that I did not recognize you. Now ofcourse, to recognize someone, it is crucial that you have seen them before and because I have never had the pleasure to meet my future queen, it would have been impossible for me to recognize you. But I am, indeed, very sorry." Hij viel even stil en boog nog verder naar de dame toe. "You have to tell me, Elizan de Desirae, why the future queen is walking around unguarded in a village like this."

Vincent was verbaasd, wat Elizan natuurlijk een kleine opluchting gaf. Hij wist niet van haar toekomstige verplichtingen af. Of Elizan hoopte dat hij dat niet wist. Later, besefte ze zich pas de de verbazing was dat het iemand belangrijkers was dan iemand in aanvang dacht. Ze hoopte, met al haar hart, dat hij haar niet meteen terug zou brengen naar het paleis, met de vriendelijke groeten aan de kroonprins. Nee, ze zou het weigeren. Ze zou hem commanderen, als zijn toekomstige queen om het niet te doen. Al wist ze niet of ze het recht had. Zijn glimlach kwam terug op zijn lippen, Elizan glimlachte aarzelend terug. Hij begon weer met lopen, om vervolgens opgenomen te worden in de menigte. Dit stond Elizan wel aan. Ondanks, dat haar rode haren altijd een eyecatcher zouden zijn, viel ze nu in ieder geval wat minder op. Hij sprak fluisterend naar haar. Hij begreep de essentie dat ze geheim bleef. Elizan kon rustiger ademhalen. Nog niet helemaal, aangezien de vraag natuurlijk een nieuwe obstakel was. Zou ze zomaar aan een, bijna, vreemdeling kunnen uitleggen dat ze de muren van het paleis niet meer aan kon zien? Haar opleiding niet meer aan kon? Nog één veelbetekenende blik van een van de vele gasten vol medelijden en wist ze niet wat ze zichzelf had aangedaan. Maar ze moest een antwoord geven, aangezien ze nog steeds met hem verbonden was en niet weg kon rennen zonder aandacht te trekken. Dus boog ook Elizan haar hoofd minimaal richting hem, zodat zij tevens goed te verstaan was. “There is no offense taken, milord. You do have the pleasure of meeting your future queen now, which I imagine you are very, very honoured about. But I do ask you of a certain..” een pauze viel, terwijl ze zocht naar de woorden. “A certain discretion, so to speak. As you have mentioned, I am indeed unprotected and unguarded so it is of the highest essence that I am not to be seen by any ill-willing citizen. “ Nog een pauze viel, hopend dat de ernstigheid van de situatie doorkwam. “But I do fear that this does not answer your question. I was in need of a certain air which was not provided in the royal gardens. A more, discrete place to find my peace. “ Ze bleven rustig lopen, de toon van haar antwoord onopvallend. Ze was blij dat ze het antwoord zo neutraal mogelijk had kunnen houden, zonder ook maar teveel persoonlijke dingen prijs te geven. Elizan had wel iets geleerd van haar opleiding. Wees zeer voorzichtig met het doseren en geven van vertrouwen.

Geduldig luisterde Vincent naar wat zijn toekomstige koningin hem te vertellen had. Hij knikte zachtjes waar dit gepast was en glimlachte wanneer hij dacht dat dit nodig was. Toen de dame hem vroeg om zijn stilzwijgen, krulden zijn mondhoeken voor een zoveelste keer in de charmante glimlach die hem zo sierde. Hij zou zeker zwijgen voor de dame. Het zou voor niemand leuk zijn wanneer hij het vogeltje zou uitleveren aan haar toekomstige man of aan wie dan ook. Zou hij de dorpelingen attent maken op haar aanwezigheid, dan zou ze waarschijnlijk overspoeld worden met aandacht, wat zou betekenen dat ze geen oog meer zou hebben voor Vincent. Dat zou zonde zijn van de prachtige kans die hier lag en het zou zeker een domper zijn op zijn stemming die met de aanwezigheid van de dame zeker een heel stuk beter was geworden. Hij zou het gefladder van het vogeltje voor geen goud willen missen. En dan de tweede optie, haar uitleveren aan de toekomstige koning. Het was duidelijk dat de dame geen idee had van wat er gaande was tussen de twee families en dat ze zich dus absoluut geen zorgen hoefde te maken. De dag dat Vincent überhaupt bij het koningshuis aan zou bellen, laat staan voor iets dat de de Bois' in het voordeel zou zijn, zou tevens de dag zijn dat hij niet meer van thee zou houden. Nooit, dus. Hoewel Vincent zich allerminst mengde of thuis voelde in zijn familie en de familieproblemen, had hij net als iedere andere Lemoine een grondige hekel aan de de Bois'. Niet alleen omdat de bloedlijn bestond uit pure dwaasheid en arrogantie, maar ook omdat het die familie was die Vincent zijn grootvader van hem had ontnomen en die alle Lemoines had beroofd van de titel 'koninklijke familie'.
Wel goed, toen de dame uit haar woorden was gekomen en Vincent, voor zover hij dit nog niet had gedaan, de 'ernst' van de situatie inzag, antwoordde hij. "Certainly, I am indeed very, very honoured to find myself in your presence, milady. And please, it is not me you should be worried about. My lips are sealed. There is absolutely no reason for me to spoil our lovely stroll through the village. Not only am I way too enthralled by your presence, there would not be a single thing in it for me were I to give this up. Much rather would I enjoy your company for just a little longer. Just this way-" Voorzichtig stuurde hij de dame een hoek om. Ze naderden inmiddels het pleintje, waar de put te vinden zou zijn, maar hij wilde dat het nog even zou duren voor ze deze put bereikt hadden. Vandaar dat hij zijn pas iets vertraagde. Terwijl hij nog altijd met de dame aan zijn arm liep, reageerde hij op het laatste deel van haar antwoord: het eigenlijke antwoord. "And, milady, may I be so bold as to ask you if you have indeed found your peace?" Vincent was er vrij zeker van dat dit niet het geval was en dat hij hier de oorzaak van was en hij was zeer benieuwd naar wat de dame hem als antwoord zou terugkaatsen. Hij was eerlijk waar onder de indruk van haar verschijning, van de beheersing die ze had over zichzelf. Hij was onder de indruk van hoe goed de dame zich hield, terwijl hij zich kon voorstellen (en zij liet doorschemeren) dat het verschrikkelijk moest zijn om je gedwongen thuis te maken op een nieuwe, onbekende plek met onbekende mensen en duizenden verwachtingen. Wat dat betreft had onze jongen geluk gehad. Aangezien hij niet tot de oudste zoons behoorde en zeker niet tot de meest geliefde, werden er maar weinig verwachtingen aan hem gesteld. De enige echte verwachting die er van hem was, was dat hij geen schande over de familie zou uitroepen. Dat hij zich zou gedragen, zich gedeisd zou houden zodat niemand buiten de familie door had dat hij in feite het zwarte schaap was. Op deze manier had Vincent voor een groot deel zijn eigen ding kunnen doen, zolang hij het maar binnen de perken van wat acceptabel was hield. Wanneer de dingen die hij wilde doen, de stalknecht bijvoorbeeld, niet vielen binnen deze richtlijnen, dan was hij zo slim om de regels zeer voorzichtig en zeer onopvallend te overtreden. Zo lang hij zich gedeisd hield, was het allemaal prima.

Elizan was opgelucht toen ze hoorde dat Vincent niks zou doorvertellen en haar situatie begreep. Het zorgde ervoor dat ze ruimer kon ademhalen. Het voelde bijna alsof ze een bondgenoot had, die haar zou helpen mocht er iets gebeuren. Ze had niet echt iemand aan wie ze werkelijk kon vertellen hoe het eraan toeging. Ja, ze had bedienden en zogenaamde vriendinnen, maar die waren uit op macht en rijkdom door hun vriendschap of connectie met Elizan. Niemand boeide het echt hoe het met haar ging. Dit zou ze overigens ook nooit kunnen vertellen aan een van deze personen. Ze stonden inderdaad dichtbij haar, maar dit betekende niet dat ze ze blindelings kon vertrouwen. Niemand, of bijna niemand, moest weten hoe ze zich echt voelde. Dit zou zomaar tegen haar gebruikt kunnen worden of, erger, voor doelen waar ze totaal geen baat bij had. Nee, ze zou altijd alleen rondlopen. Tenminste, dat had ze gedacht voordat ze Vincent tegenkwam. Hij leek bijna oprecht te zijn in zijn bewoordingen en leek haar te begrijpen. Desondanks kon ze niet naïef zijn. Ze kon het risico niet nemen, tenzij ze helemaal zeker was. Toch bleef er een ding aan haar knagen. Hij had gezegd dat hij haar niet eerder gezien had, dus ook niet op het feest was. Maar hij was goed genoeg gekleed en wist genoeg etiquette, om wel van adel te zijn. Iedereen met een afkomst van adel was op het feest te vinden. Dus wat was er, wat maakte dat Vincent er niet was? Ze wist dat ze het voorzichtig moest vragen, aangezien het niet iets was wat standaard was. Net zoals een toekomstige koningin die een wandeling maakt in een dorp zonder beveiliging. Nee, ze waren beiden anders. Maar ze had wel haar rust gevonden, voor zover dat kon. “You may be so bold, and yes, in a certain manner I have indeed found my peace.” Ze wachtte even voordat ze verder ging. “But, may I be so bold to ask something as well? How come you were not present at the engagement feast at the royal palace, I assumed that every nobility was present.” Ze had een nieuwsgierigheid bij haarzelf opgewekt toen ze tot haar conclusie kwam dat er iets niet klopte. Misschien lag er toch meer achter hem, dan dat ze in eerste instantie had gedacht.

Tevreden knikte Vincent toen zijn toekomstige koningin hem verzekerde dat ze haar vrede in zekere zin had gevonden. Voordat Vincent een tevreden antwoord wilde geven, voordat hij zijn etiquette af hoefde te gaan om een geschikt antwoord te geven, sprak ze nogmaals. Of beter, stelde ze hem een vraag. Naarmate haar vraag vorderde, gleden zijn mondhoeken in een haast sarcastische grijns. Natuurlijk mocht ze hem een vraag stellen. En zeker deze vraag. Het was een onderwerp waar hij, zoals al zijn familieleden, best over wilde uitweiden. Het gespreksonderwerp dat onder de Lemoines het meeste stof op deed waaien. En hoewel Vincent normaliter dus al graag zijn zegje deed over het desbetreffende onderwerp, werd het voor hem nu nog interessanter gemaakt. Het was de toekomstige koningin die hij mocht confronteren met het onrecht waarmee haar man op de troon zou komen te zitten. Waarmee zij, indirect, dus ook op de troon zou komen te zitten. "How could I refuse my future queen anything? Ofcourse you may," hij grijnsde nog altijd, niet overdreven breed of enthousiast, maar charmant en subtiel. "I will tell you in a minute. First-" De twee hadden het pleintje met in het midden de put bereikt. Vincent hief zijn vrije hand, met hierin zijn pakketje, op richting de oude put. Het ding was fraai versierd. Het houten dakje was aan de onderkant ooit beschilderd geweest in pasteltinten. inmiddels was veel van de verf afgebladderd en had de put een groot deel van zijn schoonheid verloren. Maar met het gaan van zijn schoonheid, was de charme gekomen. Het was iets aan het vergaan van het hout en de schilderingen, dat Vincent fascinerend vond. Hij vond het prachtig om te zien hoe al het moois, al het kostbaars ooit verging en hoe niemand hier iets tegenin kon brengen. "The well." Hij liet zijn hand weer zakken en schreed met de dame aan zijn arm het pleintje over, richting de put. "I find that it's decay, it's destruction and deformity is what makes it beautiful. I ofttimes imagine how hideous the thing must have been when in its original state." Toen hij de dame haar tijd had gegeven om het ding te bezichtigen, - dit was niet veel tijd, want veel tijd was er ook niet nodig om al het interessante aan de put in je opgenomen te hebben - begeleidde hij haar naar een bankje, een stukje verderop. Het was een simpel, aandoenlijk parkbankje, gevestigd tussen twee perkjes. Het plein met de put liep uit in een soort parkje. Het was daar waar Vincent en Elizan nu op een bankje zaten. "It is true that every nobility was supposed to be at your engagement feast. That is, every nobility except for those carrying my surname. You see, there is a certain antipathy between my family and the one you will soon be a part of. Wholly justified." Met een ernstige blik in zijn ogen, maar de aanmoedigende glimlach weer rond zijn lippen, keek hij met meisje aan. Hij hoopte ten zeerste dat ze niet zou beslissen geen zin te hebben in dit verhaal en te vertrekken en dat hij haar niet afschrikte. "Many years ago, the royal blood ran through my family, not theirs. It was my grandfather who was seated on the throne, it were my uncles and aunts wandering the hallways of the palace your fiance claims to be his. And the de Bois used to be the king's Right Hand, the royal family's most faithful advisors. Until they killed my grandfather and took it all. Not many Lemoines survived and those who did had to flee." Vincent slikte, probeerde het vogeltje haar reactie te peilen. "So did me and my parents. We lost everything, our wealth, our respectability. It took my family years to regain any status-" Hij viel stil, haalde een hand door zijn donkerbruine haren en sloot even zijn ogen. "Anyhow, that is why I could not attend to your engagement feast. I would have, had I been able to."

Ze begreep de charmantheid van de put. Het was niet moeilijk om te zien dat deze ooit een prachtig object was geweest. Of nee, niet geweest. Op een of andere manier had de oude put zijn charme gehouden, waardoor hij prachtig was op een eigen manier. Het was niet meteen te zien, maar je moest door de vervallenheid doorkijken voordat je de uiteindelijke schoonheid zag. Het intigreerde haar bijna. Ze voelde bijna een treurigheid, toen ze meegevoerd werd bij de put weg. Bijna, want ondanks dat het fascinerend was bleef haar nieuwsgierigheid bij de persoon. Ze had verwacht, of wist bijna, dat iemand van adel nooit mysterieus kon zijn. Je familie, geschiedenis en toekomst was min of meer vastgelegd. Alles lag open, iedereen wist wie je was en zelfs een zekere verslaving bleef nooit lang geheim. Ondanks dat vele families dit zich zouden wensen, aangezien de schande en schaamte nooit te overzien was. Juist, door deze openheid en controle werden er vaak beslissingen genomen, om de resterende eer van de familie te redden. De beslissingen waren achteraf veel te hars, maar terugdraaien zou ook de schande terugdraaien. Ondanks dat een familie van adel al het materiele binnen handbereik had, verloren ze vaak het emotionele als een tegendienst. Dit had Elizan immers persoonlijk gemerkt. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen ze merkte datVincent op een bankje ging zitten, waardoor zij automatisch werd meegetrokken. Ze richtte haar aandacht op hem, terwijl ze alleen maar meer benieuwd werd. Toen zijn verhaal klaar was, bleef ze stil voor een moment. De informatie die ze moest verwerken, was, op zijn minst onverwacht te noemen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, of wat ze hiermee aan moest. De de Bois zaten onrechtmatig op de troon. Haar verloofde zou onrechtmatig op de troon komen. Zíj zou onrechtmatig op de troon komen. Ze was geschokt, maar wist niet wat ze moest doen. Als ze Vincent zou helpen, was ze haar toekomst kwijt. Ze was nu al té erg verbonden met de de Bois om er ook maar onderuit te komen. Nee, ze moest voorzichtig zijn. Dit was glad ijs. “I’m… I am terribly sorry for what happened to your family. I understand your reason now.” Ze wist niet hoe ze het volgende moest verwoorden, maar voor haar gevoel moest ze het nodige erover zeggen. “This may sound selfish of me, but probably political for a queen. If I could help you, I would, but there is my future to think of as well. Even though I know of your family their history, no one else can know, or my head will be on a spike soon enough.” Ze was stil, wist niet of ze het goed verwoord had. “I hope that I do not offend you, because you have a personality which I very much appreciate. But as a future queen, I cannot risk things, especially not things like these.” Ze wachtte bijna gespannen op zijn antwoord. In een korte tijd was ze Vincent bijna gaan waarderen. Er was iets aan hem, bijna, wat haar interesseerde en nieuwsgierig maakte. Maar tegelijkertijd was het gevaarlijk, helemaal gezien de positie van zijn familie. Maar sommige risico’s moest ze nemen.

De stilte die volgde was te verwachten geweest en vatte Vincent verre van ongemakkelijk op. Hij had heel goed door hoe verwarrend het moest zijn om een of andere vent in net pak tegen te komen in een kleine boekenwinkel om vervolgens uit zijn mond te horen dat de fundering van de toekomst die aan jou was opgedragen verrot was? Hij besefte maar al te goed dat het tijd koste om iets zo belangrijk en groot te verwerken. Daarnaast had hij geen enkel moment van de dame verwacht dat ze hem ook echt zou helpen. Het was niet eens in zijn hoofd opgekomen dat hij de dame zou kunnen gebruiken voor het terugwinnen van de troon. In alle eerlijkheid, hij zou het niet eens durven vragen van zijn toekomstige koningin. Terwijl hij luisterde naar hoe de dame zich verantwoordde voor het feit dat ze hem niet zou kunnen helpen, legde hij het pakketje dat hij al die tijd in zijn hand had gehouden, naast zich op het bankje. Tijdens haar woorden groeide zijn grijns en toen ze klaar was met spreken, schudde hij zijn hoofd. "Please, milady, you need not apologize. It was never in my intentions to set you up against your betrothed. I could never ask of you to expose yourself to danger and I could never forgive myself, were your head to end up on that spike." Hij wilde haar bedanken voor het compliment, - de koningin die zich positief uitliet over jouw persoonlijkheid was toch zeker een compliment te noemen - maar kreeg hier de tijd niet voor. Terwijl hij zijn mond nog open had om zijn woorden te vervolgen, hoorde hij aan de overkant van het pleintje een kreet. De woorden kon hij niet verstaan, maar de inhoud kon hij met een paar seconden makkelijk raden. In die paar seconden waren alle hoofden op het pleintje naar de twee op het bankje gedraaid. Verbaasde, verheugde of afkeurende blikken rustten allemaal op de twee. Of wel, de blikken hingen even op de twee maar bleven daarna doelbewust hangen op de dame die naast hem op het bankje genesteld zat. Vincent vloekte binnensmonds, wat op zich al bijzonder was aangezien zijn opvoeding voor een groot deel had bestaan uit leren nooit, maar dan ook nooit te vloeken. Nu deed hij het toch. Over het plein ging een golf van rumoer. De golf hield halt op het moment dat een andere, nieuwe stem de eerste stem herhaalde. "The future queen!" Terwijl Vincent het pakketje naast zich weer onder zijn arm nam en opstond, vroeg hij zich ten zeerste af hoe het zo kon zijn dat iemand hen herkend had. Het percentage genoeg opgeleide, welvarende mensen om aanwezig te zijn geweest bij het verlovingsfeest van de toekomstige koning en koningin, was bijzonder klein. In alle eerlijkheid had Vincent niet verwacht dat zijn vogeltje zomaar herkend zou worden. Maar terwijl hij rondkeek, besefte hij zich dat hij een grote vergissing had gemaakt door haar te leiden naar het centrale punt van het dorp. Door met haar op dit bankje te gaan zitten. Het moest een absolute eyecatcher geweest zijn, de dame met de prachtige, rode haren en de peperdure jurk en de net geklede man samen op een simpel parkbankje. "My sincerest apologies, milady, but I think it is time we took our leave." Mensen naderden de twee, sneller dan hij had gehoopt. Een man had het bankje al bereikt en een vrouw naderde snel. Verrukte stemmen klonken achter hem. Bijna hardhandig - het speet hem oprecht - pakte hij Elizan bij haar hand en hielp hij haar overeind van het bankje. Het kleine pleintje had zich in een mum van tijd gevuld met mensen en ook het park stroomde vol. Geluiden kwamen uit alle hoeken, kreten klonken over het hele plein. Gefrustreerd blikte Vincent rond, op zoek naar een plek waar ze naar zouden kunnen vluchten. Nog altijd met de dame haar hand in de zijne, begon hij zich een weg door de menigte te banen. De manier waarop hij haar door de mensenmassa loodste ging tegen al zijn principes in. Ten eerste was het ongehoord om een dame, zeker een van hogere rang en buiten zijn kringen, zo bij de hand te nemen. Haar vervolgens zo dwingend en hardhandig als hij momenteel deed, voorttrekken was al net zo schrikbarend. En ten slotte ging het in tegen zijn eigen, persoonlijke principes. Wie had ooit gedacht dat Vincent Lemoine hand in hand zou lopen - als het lopen te noemen was - met iemand van het vrouwelijk geslacht. In de drukte riep hij Elizan toe dat het hem echt en oprecht speet dat ze dit moest doormaken. De drukte werd steeds drukker, de mensenmassa steeds dichter. Gefrustreerd draaide hij zich naar Elizan om. "Perchance I should have warned you. Many a time has it been proven to me that my presence brings misfortune."

Ze was gerustgesteld door de woorden van Vincent. Ze begreep zijn leed, maar hij begreep ook haar kant van het verhaal. Elizan besefte best, dat dit ook heel anders had kunnen lopen. Maar op een of andere manier had ze al gauw het idee gekregen dat dit bij Vincent nooit het geval zou zijn. Ze wachtte, totdat hij verder ging met spreken totdat ze opgeschrikt werd door geluiden. Gauw genoeg stond het hele plein tegenover haar. Ze vervloekte haarzelf in haar hoofd. De omkoopsom was nooit genoeg geweest voor de staljongen. Ze moest verraden zijn, het kon niet anders. Ze raakte in paniek en had geen idee wat ze moest doen. Welke idioot ging dan ook in deze positie weg van het paleis? Het was een dom geweest, bedacht ze zich. Of toch niet. Ze was iets te weten gekomen over de troon, iets wat misschien wel het belangrijkste was wat er te weten viel. En het gevaarlijkste. Maar daar wilde ze niet over na denken. Op dit moment was de groeiende menigte het belangrijkste, welke of met afkeur of bewondering hun kant op kwamen. Haar hartslag versnelde. Ze hoorde hoe Vincent iets zei over vertrekken en ze knikte alleen maar. Ze wilde zo snel mogelijk weg. Als ze nu weg gingen, bleef het misschien beperkt. Voordat een verdwaalde paleisguard erachter kwam dat Elizan hier was en ze vervolgens ook nog haar verloofde op har nek zou hebben. Haar hand werd hardhandig beet gepakt, wat haar opnieuw liet schrikken. Desondanks had ze geen boze gevoelens tegenover Vincent. Hij bedoelde het goed en was daarmee meteen vergeven. Zo lang hij haar hier weg kon krijgen, vond ze het allemaal goed. Met haar andere hand trok ze snel de kap van haar cape omhoog, om niet nog meer mensen aan te trekken. Nog steeds sloeg haar hart sneller dan normaal, maar ze probeerde vertrouwen te hebben en vooral niet nog meer in paniek te raken. “It is not in your place to make apologies, if there is anything that would attract misfortune it would be my position.” Ze trok de kap nog meer over haar hoofd, zodat nu haar rode haren volledig bedekt waren. Ze wist dat haar enige manier van ontsnappen nog was om zo snel mogelijk naar haar paard te komen en weg te rijden. Maar de mensenmassa was te druk om goed te oriënteren waar ze was. En zo goed kende ze de omgeving ook niet. Desondanks besloot ze haar pas te versnellen, zodat zij naast hem liep. Zo gauw ze het eerste steegje zag, liep ze er vervolgens met vlugge passen in, om door te blijven zigzaggen totdat ze uiteindelijk bij de stallen kwam waar ze haar paard had gestald. De persoon leek verbaasd en mompelde iets wat leek op een verontschuldiging. Ze knikte alleen maar waarna ze naar Vincent draaide. “I think our fastest way to escape is by horseback, but I would like to continue on our previous conversation so if you would be so kind to accompany me?” Ze wist dat ze niet veel tijd had om op een antwoord te wachten, maar ze had liever dat hij met haar mee ging. Ten eerste omdat ze meer wilde weten of haar troon, maar ook omdat ze zich eerlijk gezegd een stuk veiliger voelde als hij er was dan wanneer ze alleen er vandoor ging op een paard. Ze pakte alvast de teugels van het dier beet, om vervolgens zijn antwoord af te wachten.

Mocht Vincent de rust en tijd gehad hebben om te reageren op Elizan, dan had hij dit zeker gedaan. Deze tijd, echter, was er niet. Mensen kwamen steeds dichterbij, begonnen daadwerkelijk te spreken tegen de twee die inmiddels steeds harder hun best deden om zichzelf uit de drukte te werken. Het was duidelijk dat het vogeltje snel leerde. Ze was nog niet eens koningin en wist nu al dat de positie die ze over niet al te lang zou hebben, problemen met zich mee zou brengen. Vincent kon haar alleen maar in stilte complimenteren op het feit dat ze niet leefde in haar droomwereld. Dat ze geen moment dacht dat ze de gelukkige was wiens kinderwens in vervulling werd gebracht. Aangezien Vincent geen kap had om over zijn hoofd te trekken, richtte hij zijn blik op de grond zodat hij de mensen om hem heen niet in de ogen hoefde te kijken. Vanuit zijn ooghoek kon hij zien dat Elizan naast hem was komen lopen. Beiden vertraagden hun pas niet. Vaart minderen durfde Vincent pas toen ze de stallen bereikten, waar ook Vincent zijn paard had achtergelaten. Tijdens hun vlucht naar de stallen had geen van de twee een woord gesproken. Ze waren te druk geweest met het daadwerkelijke vluchten, met ervoor zorgen dat ze door niemand opgemerkt zouden worden, dat niemand op de een of andere manier de menigte die zich op het pleintje had verzameld achter hen aan zou kunnen sturen. Het was alsof er een last van zijn schouders viel toen ze de stallen hadden bereikt. Elizan doorbrak de stilte die tussen de twee had geheerst. Terwijl ze haar vraag stelde, was Vincent al onderweg naar zijn paard. Het grijs-witte beest stond een aantal plekken verderop. Terwijl hij de teugels in zijn handen pakte en de knoop hieruit trok, antwoordde hij. "It would be my pleasure, milady." Hij liep richting Elizan, richting de uitgang van de stal. In zijn hand hield hij de teugels, waardoor zijn paard met rustige tred volgde. Op luide toon vertelde hij de dame dat hij haar thuis zou brengen. Hij hoopte dat Elizan hier op het moment niks tegenin zou brengen, zodat de stalhouder geen argwaan zou krijgen. Mocht het deze man zijn die Elizan verraden had, dan zou Vincent hem niet de kans geven dit nog een keer te doen. Door de man ervan te overtuigen dat hij Elizan thuis zou brengen, zou hij hun volgende locatie in ieder geval niet kunnen doorverkopen - deze zou hij namelijk niet kennen. Terwijl hij zijn paard besteeg, wierp hij het vogeltje een veelbetekenende blik toe. Met een simpele beweging van zijn hand groette hij de stalhouder, waarna hij zijn hakken in de flank van zijn paard zette. Het paard kwam in beweging en Vincent was vertrokken, met zijn toekomstige koningin in zijn kielzog. "Would you grant me the delight of accompanying you to the Great Forest?" vroeg hij haar toen ze uit gehoorafstand van de stalhouder waren. Het zou de eerste keer zijn dat hij iemand mee zou nemen naar het bos. De weinige keren dat hij in het bos kwam, was hij in zijn eentje. Als het mogelijk zou zijn om Myan buiten de muren van landgoed Lemoine te zien, dan had Vincent hem zonder twijfel meegenomen naar het bos, maar helaas mocht dit niet zo zijn. De keren dat Vincent er wel kwam, in zijn eentje dus, werd hij er met iedere stap aan herinnerd hoeveel mooier alles zou zijn als hij het samen met zijn stalknecht zou kunnen beleven. Hoeveel groener de bladeren zouden zijn, hoeveel mooier de vogels zouden fluiten. Misschien was het juist daarom dat hij er zo weinig kwam. Waarom hij Elizan had voorgesteld om er nu wel heen te gaan, wist hij niet precies. Het was in een opwelling gebeurd, in de eerste instantie had hij er amper over nagedacht dat er wellicht een reden was waarom hij zelden het bos betrad. Inmiddels was het te laat om zijn woorden terug te trekken en zelfs als deze kans er nog geweest was, zou Vincent zijn trots hem zeker in de weg zitten. Ze gingen naar het bos. Als het vogeltje ten minste in zou stemmen.

Elizan was opgelucht, toen er inderdaad werd ingestemd. Ze konden hier beiden nog heelhuids vanaf komen. Ze besloot de kap op te houden, om ervoor te zorgen dat niemand haar nog zou kunnen ontkennen. De toon van Vincent was luider, toen hij vertelde dat hij haar thuis zou brengen. Ze wilde er bijna tegenin gaan, maar knikte alleen maar, toen ze de veelbetekende blik van Vincent zag. Ook zij besteeg haar paard, waarna ze kort na hem vertrok. Elizan had in haar jonge jaren al gauw genoeg geleerd dat het beschamend en onmogelijk was voor een vrouw om zoals mannen op een paard te zitten. Ondertussen was ze zo gewend geraakt, dat ze er haast geen moeite mee had om te rijden zoals er van een vrouw verwacht werd. De wind die op kwam waaien door de beweging van het paard, zorgde ervoor dat de kap licht naar achteren verschoof en enkele oranje lokken werden zichtbaar. Haar hartslag werd rustiger, naarmate ze meer uit gehoorafstand was van de mensen in het dorp. Toch, baalde ze licht van het feit dat ze hier voorlopig niet terug zou komen. Waarschijnlijk zou de volgende keer pas zijn wanneer ze officieel gekroond was en het volk een eerste kans had om haar te zien. Desondanks dat ze die officiële eerste kans had verpest. Ze hoopte alleen maar dat niemand haar zou verraden, anders zou ze bij werkelijke thuiskomst problemen krijgen, als die er al niet waren. “I will grant you that delight, yes. “Een lichte glimlach verscheen op Elizan haar gezicht. Het werd later, waarmee ze ook een onderliggende ongerustheid kreeg. Als ze niet voor het donker terug was zou het paleis in rep en roer zijn. Maar het grote bos was op de route richting het paleis. Het was niet de snelste route en ze zou uiteindelijk slim om wachters heen moeten rijden, maar het was een route om er te komen. Ze had het idee dat zo lang ze maar onderweg was, de ongerustheid enigszins zou meevallen. Trouwens, niemand kon weten dat ze naar het dorp was geweest. Ze had net zo goed een hele dag een tocht kunnen maken door het bos. Ze wist dat daarmee de problemen niet minder werden, maar daardoor kon ze zekere dingen wel buiten haar verhaal laten. Daarmee vooral de ontmoeting van Vincent Lemoine. Al betwijfelde ze of haar verloofde iets van hem afwist. Maar je wist maar nooit, daarom moest ze voorzichtig zijn. “You do know that you do not have to worry about anything that happened in this meeting, right?” Ze wilde zeker zijn dat hij zich niet opgelaten of zelfs beschamende voelde door wat er was gebeurd. Niet altijd was een – toekomstige – koningin onschendbaar en zeker niet in deze situatie.