GOT A SECRET, CAN YOU KEEP IT? || Flynn & Elizan

Flynn had nooit in zijn leven echte grote, duistere geheimen gehad. Geheimen had hij zeker wel, daar was geen twijfel over mogelijk. Er waren genoeg lords aan het hof voor wie hij een hoop te verbergen had, ja, en die geheimen gingen vaak over hun geld of hun vrouwen. Maar een écht geheim, zo’n geheim dat echt aan je binnenste bleef knagen en waar je ‘s avonds van wakker lag, dat had hij nooit gehad. Niet tot koning William hem zijn laatste woorden voor zijn dood had toegefluisterd.
Hij had het de afgelopen tijd min of meer verdrongen, want hij wist niet goed wat hij met de kennis moest. Hij kon het bij niemand kwijt, want hij wist dat de informatie nergens veilig zou zijn. Het was zo kostbaar, zo cruciaal, dat het de gevolgen van het uitlekken bepalend zouden zijn voor Alexander’s toekomst. Voor Athea’s toekomst. Hij wist niet eens wat hij zelf met de kennis van plan was, maar hij wist wel dat wanneer zijn vredelievende neef achter de waarheid zou komen, de poppen aan het dansen zouden zijn - en niet zo’n beetje ook.
Het was ondertussen een aantal weken verder na de tragische, maar niet zo onverwachte dood van koning William. Flynn was niet de enige in de kamer geweest toen die zijn laatste adem uitblies. Er was nog iemand die dat moment, en daarbij het verontrustende feit, met hem moest delen.
Lady Elizan. Of beter gezegd, koningin Elizan, nu ze met Alexander getrouwd was en na Williams dood was gekroond. Ze hadden af en toe een blik met elkaar gewisseld wanneer ze in dezelfde ruimte waren. Flynn had regelmatig geprobeerd haar aandacht te trekken, haar alleen te spreken, maar dat leek, zeker in deze hectische periode van afspraken en adellijke verplichtingen, vrijwel onmogelijk. De enige keren dat hij haar zag was in de aanwezigheid van Alexander. En dat was juist de persoon waarvan hij de aandacht níét wilde trekken.
Maar nu zag hij zijn uitgelezen kans. Er was een feest in het kasteel, een rijkelijk banket waarop zoveel gasten aanwezig waren dat het makkelijk was om niet op te vallen. Tijdens de maaltijd had hij schuin tegenover haar gezeten en er was een moment geweest dat hij haar een veelbetekenende blik had toegeworpen. Hij wist niet of hij het zich inbeeldde of dat het opzettelijk was, maar ze leek de blikken vaak te ontwijken, alsof ze zelf ook niet wist wat ze er mee moest. Hij had nog geen moment gehad om háár mening over het feit te horen.
De maaltijd had lang geduurd, maar dit moment, waarop iedereen aan het natafelen was en niet al te nuchter meer genoot van hun zoveelste glas drank, besloot Flynn dat het tijd was om de nieuwe koningin eens goed te spreken.
Het was niet gemakkelijk, want iedereen wilde de koningin spreken, maar na een tijdje was iedereen meer bezig met zichzelf, de drank of de muziek, en vond hij een opening. Hij nam plaats op de stoel naast haar, zich ervan bewust dat hij hiermee een groot deel aan formaliteiten oversloeg, en zei, terwijl hij naar twee dansende vrouwen voor hen staarde: “Good evening, Your Royal Highness. It’s a pleasure to finally talk to you. Are you enjoying the party so far?” Zij wist waarschijnlijk ook dondersgoed dat dit gesprek niet over het feest zou gaan.

Elizan haar leven was op kop gaan staan zo gauw ze de woorden had gehoord. Ze had alle godinnen vanwaar ze de naam wist vervloekt. Ze wilde het niet weten, ze wilde het haar hoofd uitslaan en er vervolgens nooit meer aandenken. Zij en Alexander werkten niet. Nu niet, nooit niet. En dit maakte het echt niet beter. Dit maakte het erger. Dit zorgde ervoor dat ze iedereen keer als ze Alexander een keek moest denken aan de laatste woorden.

En dan had je Flynn nog. Oh, Flynn. hij maakte haar leven nog tien keer erger dan dat het was. Met zijn blikken waar je bijna uit kon lezen wat hij wilde zeggen. Het was bijna een zegen dat Alexander steeds om haar hing, wat er in ieder geval voor zou zorgen dat Flynn zijn mond hield. En dat deed hij.

Ze was het eindelijk aan het verwerken, na de zoveelste verplichting waar ze aanwezig moest zijn. Het zorgde ervoor dat ze niet hoefde na te denken. Ze kon gewoon lief glimlachen en politiek correct antwoorden en er was niks aan de hand. Tenminste, dat dacht ze. Het ging haar best prima af eigenlijk, zolang ze Flynn zijn blikken kan ontwijken.

Maar ze wist dat ze het nooit voor eeuwig kon doen. Ze kende de Bois mannen tenslotte. En als er iets was waar ze goed in waren was hun zin krijgen. Het was gewoon wachten op het moment dat het zo ver zou zijn. Alleen kwam het haar dan iets sneller dan verwacht.

Zo gauw Flynn naast haar ging zitten, begon haar hart sneller te kloppen. Haar blik bleef vooruit gericht op de dansvloer. Heel even gleed deze naar Alex, om te kijken of hij het echt niet door had. “Good evening, Lord Flynn. I am assuming that you know the risks of a talk like this.” Ze moest echt niet teveel naar Alexander kijken. Straks bedacht hij nog iets. “But yes, the party is quite pleasant.” Ze haalde haar hand door een paar van haar losse lokken. Ze wilde hem eigenlijk gewoon wegduwen, zeggen dat ze niks van wist en zelfs naar Alexander lopen als dat ervoor zorgde dat ze er niet aan te hoeven denken. “Still, it would do both of us a favor to start talking about the real subject, instead of these pleasantries.”

Zodra hij de woorden had uitgesproken, zag hij haar houding veranderen. Haar ogen gleden een moment nerveus naar Alexander, die druk bezig was met het vertellen over wat hij dan ook belangrijk genoeg vond om indruk mee te maken op de andere lords. Hij begreep Elizan best. Ze had iedere reden om zenuwachtig te zijn. Als Alexander erachter zou komen dat zijn kersverse vrouw dingen voor hem achterhield, belangrijke informatie voor hem achterhield, zou dat haar waarschijnlijk de kop kosten. Hij kende zijn neef te goed om te weten dat hij iedereen die hem ook maar een beetje wantrouwen bezorgde, uit de weg liet ruimen. Ook zijn familie.
Maar toch, als ze nooit over deze informatie zouden praten, nooit zouden beslissen wat ze er mee gingen doen, zou er zomaar een moment kunnen komen dat ze haar mond voorbij praatte aan iemand. Een Lemoine-erfgenaam. Alleen al denken aan dat feit maakte hem nerveus, alsof Alexander dwars door zijn schedel zijn hersenen kon binnenkijken en precies zou zien wat Flynn en Elizan hadden gehoord. Als Alex ervan zou horen, zou hij een heuse klopjacht beginnen. Hij zou iedere steen omkeren tot hij de persoon gevonden had en Flynn wist dat het voor veel, véél slachtoffers zou gaan zorgen.
“Oh, I can assure you that I’m perfectly well aware of the risks. But we De Bois-men like to take risks. Isn’t that what they say about us?” Zijn stem klonk geamuseerd bij die laatste opmerking. Hij keek haar aan en schonk haar een grijns die misschien een tikkeltje te uitdagend was. Vervolgens bedacht hij zich dat het onverstandig was om zijn gebruikelijke, brutale houding aan te nemen bij een koningin die hem amper kende en daardoor ook niet wist of ze hem kon vertrouwen.
Hij zuchtte zacht, richtte zijn blik weer op de dansvloer en vervolgde op serieuze toon: “I do not wish to bring you in an… uncomfortable position, my queen. I simply think that we should discuss this matter. I think we can both agree that it’s quite important.” Hij liet een stilte vallen, om haar de tijd te geven de woorden tot zich te nemen. “I assume you haven’t told anyone yet?” vervolgde hij toen langzaam. “Are you planning to?”

Ze snapte niet hoe hij zijn gebruikelijke houding kon houden. Al had hij waarschijnlijk genoeg dingen gedaan die een zekere risico-factor hadden. Al vroeg ze zich af of zelfs Flynn zo’n hoge risico-factor had meegemaakt. Zoveel dingen samen, zoveel uitkomsten. Het maakte haar bang. En Elizan was niet graag bang. De sfeer werd heel even minder gespannen na zijn geamuseerde opmerking. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Er was geen twijfel over mogelijk dat de de Bois mannen een charme hadden waar niemand om heen kon.

Toch was ze positief verrast toen ze zijn serieuze houding aanschouwde. Pas dit, trok haar aandacht en haar blik gleed naar hem. Tuurlijk, er waren genoeg mensen die haar vol lof en etiquette aanspraken. Meer dan genoeg. Maar er waren zekere personen die dit weigerde te doen. Ze had altijd gedacht dat Flynn een van die personen zou zijn. “I appreciate your concern for my position.” Ze dacht nog een moment na over de woorden die zouden volgen. “The matter to discuss is quite important, I agree. Still, the risks of discussing them are that great that maybe not discussing them could be the most vital option.” Ze glimlachte licht naar hem, maar kon het niet laten om haar blik heel even naar Alexander te laten glijden. Tot haar geruststelling zag ze dat hij nog steeds druk bezig was.

Had ze het aan iemand verteld? Nee. Ze durfde niet. Zou dat haar een lafaard maken? Of juist een strateeg? Ze wist het niet. Zoveel dingen waren nieuw voor haar. “Though, I believe that the only person I should discuss the matter with is sitting right next to me.” Ze slikte. “I am, grateful that I have that possibility. “Haar blik gleed opnieuw naar de dansvloer. “Are you.. planning to tell anyone, lord Flynn?”

Dus ze had het nog niet verteld. Niet aan Alexander, niet aan iemand anders. Dat feit stelde hem in zekere mate gerust. Zolang zij het als enige wisten, was de kans op schade beperkt. Hij was opgelucht dat de enige persoon met wie ze er over wilde spreken hijzelf was. Misschien was het egoïstisch, maar het liefst had hij zulke informatie zelf in handen zodat híj erover kon beslissen en niemand anders. Het was pure pech dat Elizan in dezelfde ruimte was geweest toen koning William stierf, maar het was nog meer geluk dat Alexander die dag niet aanwezig was. Waar hij dan ook geweest was - Flynn vermoedde bij een onbekende vrouw in bed - hij was te laat terug om te horen welk geheim de voormalige koning op zijn hart had liggen. Niet omdat Flynn vond dat de Lemoines hun kroon terug verdienden, want hij wist natuurlijk ook niet hoe die onbekende erfgenaam in elkaar zat. Nee, het was omdat hij wist dat Alexander nu moest focussen op de echte problemen die Athea momenteel onderging. Die zouden geen voorrang krijgen wanneer zijn neef een eeuwenoude familie moest uitroeien.
“I have considered to tell… him, but-” Zijn stem stierf weg toen hij een van de lords die met Alexander in gesprek waren een nieuwsgierige blik in hun richting wierp. Hij kon natuurlijk niets doorhebben, maar toch was het onprettig dat ze bekeken werden, zeker omdat ze redelijk dichtbij de groep mannen zaten. Hij merkte dat Elizan nog steeds gespannen zag en zelf voelde hij zich ook niet helemaal op zijn gemak, nu hij de man had zien kijken. Hier moest iets beters op te verzinnen zijn.
Hij zag haar kijken naar de dansvloer en een kleine glimlach gleed om zijn lippen. Misschien was dit een betere manier om gevoelige onderwerpen onopvallend te bespreken. “You're absolutely right. We shouldn't talk like this here.” Hij schoof zijn stoel naar achter, stond op en maakte een lichte buiging waarna hij zijn hand op gepaste wijze uitstak en met een zelfingenomen glimlach vroeg: “May I be so bold as to ask you for a dance, Your Majesty?” Het was niet gek om een nieuwe koningin ten dans te vragen, toch? Zeker niet als je een familielid van de koning was. Alexander zou het best oké vinden dat hij zijn nieuwe vrouw beter wilde leren kennen. Hoopte hij.

Het Alexander vertellen zou niet alleen problemen voor hun betekenen. Niemand kon zijn reactie immers peilen. Maar dat niet alleen. Het zou te veel problemen creëren voor het volk van Athea. Haar volk. Nee, als er een optie was die ze meteen had weggestreept was het dat. Wonen en leven in het koninklijke paleis was gevaarlijk. Er was een spel die gespeeld moest worden en als je dit slecht kon was de dood je enige uitweg. Maar ze zou niet opgeven. Nog niet.

Ze moest toegeven dat ze – opnieuw – licht geschokt was toen Flynn opeens zijn stoel naar achter schoof. Ze keek hem een moment aan met een blik of hij wel helemaal door had wat hij deed. Maar nadat ze geen geschokte oh’s en ah’s hoorde bij zijn actie, besloot ze dat het vast wel mee viel. Ze waren immers familie. “Ah yes, the thing with the de Bois men and risks.” Ze glimlachte naar hem. “But yes, I would gladly accept your offer.” Ze legde haar hand in die van hem, waarna hij haar begeleidde naar de dansvloer.

Bijna automatisch werd er ruimte gehad. Het kon eigenlijk ook niet anders. Twee van de – bijna – meest belangrijke personen betraden de dansvloer. Maar al gauw genoeg was ook hier de eerste schok voorbij waarna ieder begon met een nieuwe dans. “So, I assume this dance isn’t a way to get to know your new niece.” Ze glimlachte opnieuw. Er was een soort van gevoel wat hij uitstraalde wat ervoor zorgde dat ze steeds meer relaxed werd. Ze had niet echt het idee dat ze bang voor hem moest zijn. Ze hadden hetzelfde probleem, dezelfde situatie. Plus ze wist zeker dat Flynn Alexander nooit dwars zou durven zitten.

Zoals hij had verwacht, sloeg ze zijn verzoek om te dansen niet af. Ze dacht ongetwijfeld dat hij haar voor het blok gezet, door in zo'n gezelschap haar opvallend ten dans te vragen, maar dat was ook zijn bedoeling geweest. Ondanks dat hij haar nauwelijks kende, was het hem vrij duidelijk dat ze niet met hem in gesprek zou gaan tenzij hij het moest forceren op een manier als deze. Ze liet hem niet echt een andere keuze.
Toen ze haar hand in de zijne had gelegd, leidde hij haar naar de dansvloer, waar vele dansende mensen in extravagante jurken opzij weken om hen erdoor te laten. Even verschoven de blikken van de aanwezigen naar het paar, maar al gauw vervolgde men hun gesprek of zette ze hun dans opnieuw in. Ze waren dan misschien een interessante combinatie, maar geen vreemde tijdens een feest als dit en voor velen geen reden om gesprek af te breken.
"Of course it is, Your Majesty. I'd love to know everything about you," zei hij, en zijn gebruikelijke glimlach gleed weer om zijn lippen. "However, as I said before: it's a difficult situation we find ourselves in." Hij pauzeerde even toen hij haar liet ronddraaien op de maat van de muziek. Het was een simpele dans, eentje die elke adellijke vlekkeloos kende omdat de etiquette er eenmaal met de paplepel ingegoten was. Toen ze weer dicht genoeg bij elkaar stonden om te kunnen spreken, zei hij, op een minder formele toon als voorheen:  "I don't know how well you know Alexander. You don't know him as long as I do, of course." Het was nog vrij kort geleden dat het huwelijk tussen zijn neef en de dame voor hem had plaatsgevonden, en Flynn kende Alexander goed genoeg om te weten dat hij zou proberen zo min mogelijk emotionele binding te vormen met zijn vrouw als het mogelijk was. Zeker in die eerste weken. Onbewust voelde hij een lichte steek van medelijden als hij dacht aan hoe Alexander het vrouwelijke geslacht doorgaans behandelde, en hoe dat weerspiegeld zou zijn in zijn huwelijk. Het was een troost dat ze de koningin was.
Hij vervolgde zijn zin. "But I can assure you, the information we both heard that night, could be fatal for the wellbeing of Athea."

Elizan vond de huidige situatie alles behalve comfortabel. Ze wist niet zo goed hoe ze nu tegenover elkaar stonden. Zij was gekroond tot koningin, maar tegelijk had dit Flynn haar familie gemaakt. Nu wist ze dat familie bij vooral royals wat anders in elkaar stak dan bij iedere andere familie. Het was niet vanzelfsprekend dat men elkaar vertrouwde. En zelfs als dat zo was, kon dat met een klein zuchtje wind veranderd worden.

Daarom besloot ze zijn voorbeeld te volgen toen zijn formele toon verdween. Als ze elkaar zo erg moesten vertrouwen, was de tijd voor formaliteiten voorbij. Een blik van pijn verscheen voor een kort moment in haar ogen, toen hij vertelde dat zij Alexander waarschijnlijk niet zo goed kende als hij dat deed. Hij had natuurlijk gelijk. Alexander had zo min mogelijk geprobeerd om met elkaar te binden. Op dit moment deed Flynn zelfs een betere poging. Maar ze herpakte haarzelf zo snel mogelijk. “No I do not know him very well. Though, I do know that the wellbeing of Athea will not be on his mind if he figures this out.” Ze keek hem bijna verdrietig aan voor een moment, waarna ze verder ging. “Though, the wellbeing of Athea, which is also my country now, is on my mind. Especially its people.”

Ze keek een moment over zijn schouder, om te kijken of de desbetreffende persoon iets opmerkte, of iets van ongenoegen liet zien. Tot haar genoegen, zag ze dat Alexander zijn rug naar de dansvloer had, waardoor alles wat zich daarop afspeelde hem ontging. “He hasn’t given me enough power to mean anything to those people if he does figure out. So I think we must conclude that informing him is out of the question.” Het stak haar misschien nog meer dat ze niet genoeg macht had om iets te betekenen. Ja, ze kon bediendes bevelen geven en kleine dingen regelen. Maar zo gauw het over het land ging werd ze al gauw aan de kant gezet. De titel van koningin betekende in Alexander zijn ogen minder dan in die van anderen. En zelfs dat was meestal al niet veel.