In het bordeel had je soms periodes dat je erg gegeerd werd, periodes die Leah altijd koesterde omdat het aan de ene kant een compliment was, ook al was het aan de andere kant wel vermoeiend en zo, je kent dat wel. En soms had je dan logischerwijze periodes waarin je niet zo gegeerd was. Dat was dan in zekere zin een periode om haar lichaam rust te gunnen, om op adem te komen na een tijdje van gereduceerd worden tot praktisch een object in sommige handen. Maar het was ook een periode die haar nogal verveelde omdat …ja, omdat ze het eigenlijk best een prima carrièremove had gevonden om prostituee te worden in een etablissement dat niet eens echt louche was. Win-winsituatie. Nee, echt, als je werkte in een bordeel waar de koning van Athea samen met zijn broer tijd doorbracht, dan wist je toch wel dat het allemaal wel meeviel? Godallemachtig, als ze dit vergeleek met eerdere werkplaatsen, mocht ze haar beide handjes kussen voor deze kans. En de grond ook als ze toch bezig was.
Nu was het wel zo dat niets doen over het algemeen iets was waarvoor de wenkbrauwen werden opgetrokken. Dus probeerde ze dat zoveel mogelijk te vermijden door op zoek te gaan naar een verdwaalde man in het bordeel op wie nog niemand anders beslag op had gelegd, precies zoals het een goede hoer betaamde met consistente heupbewegingen en te weinig om het lijf om het ook maar vijf seconden te overleven in de striemende regen buiten. Nee, buiten zou ze nu niet graag zijn. Maar een man binnenhalen om op te warmen, ja, dat kon ze wel. Zou ze toch hopen – anders was ze toch echt wel de meest nutteloze hoer ooit.
Op haar dwaaltocht kwam ze langs een kamer die niet echt een bepaalde functie had. Soms zat er gewoon iemand. Tja. Dat was gewoon iets wat soms voorkwam in het bordeel, mannen die zonder echt doel met hun duimen zaten te draaien in de Nutteloze Kamer Die Waarschijnlijk Nuttiger Gebruikt Zou kunnen Worden Maar Die Niet Zo Gebruikt Werd. Zoals nu. Delvin Fitzroy, waarschijnlijk de meest begeerde bastaard die ze kende, zat rustig op een stoel zonder iets te doen voor zover zij kon zien. Wat geweldig. Met een glimlachje dartelde ze op hem af, met het idee dat hij hier wel vaker was en dat hij het vast niet erg zou vinden als ze zich ongevraagd op zijn schoot installeerde. ‘Oh, hello there,’ zei ze, ‘it’s nice to see you here. Were you waiting for someone special?’
Als ze nooit de noodzaak had gevoeld om zichzelf te verkopen, was ze waarschijnlijk nooit zo ad rem geweest, had ze zoiets nooit gedaan, maar ach. Het was haar werk geworden op den duur en zodra ze niet meer aantrekkelijk genoeg zou worden bevonden, moest ze op zoek naar iets anders. Maar voor nu volstond het, en als ze de grenzen die haar aard vanuit de natuur had meegekregen daarvoor moest uitvegen, deed ze dat met alle plezier. Ze schudde liever haar aangeboren gereserveerdheid van zich af voor een pantser van schaamteloze vlotheid dan dag in dag uit te moeten leven met een knagende honger en een intens overlevingsinstinct. Je weet wel.
Nu was het wel zo dat niets doen over het algemeen iets was waarvoor de wenkbrauwen werden opgetrokken. Dus probeerde ze dat zoveel mogelijk te vermijden door op zoek te gaan naar een verdwaalde man in het bordeel op wie nog niemand anders beslag op had gelegd, precies zoals het een goede hoer betaamde met consistente heupbewegingen en te weinig om het lijf om het ook maar vijf seconden te overleven in de striemende regen buiten. Nee, buiten zou ze nu niet graag zijn. Maar een man binnenhalen om op te warmen, ja, dat kon ze wel. Zou ze toch hopen – anders was ze toch echt wel de meest nutteloze hoer ooit.
Op haar dwaaltocht kwam ze langs een kamer die niet echt een bepaalde functie had. Soms zat er gewoon iemand. Tja. Dat was gewoon iets wat soms voorkwam in het bordeel, mannen die zonder echt doel met hun duimen zaten te draaien in de Nutteloze Kamer Die Waarschijnlijk Nuttiger Gebruikt Zou kunnen Worden Maar Die Niet Zo Gebruikt Werd. Zoals nu. Delvin Fitzroy, waarschijnlijk de meest begeerde bastaard die ze kende, zat rustig op een stoel zonder iets te doen voor zover zij kon zien. Wat geweldig. Met een glimlachje dartelde ze op hem af, met het idee dat hij hier wel vaker was en dat hij het vast niet erg zou vinden als ze zich ongevraagd op zijn schoot installeerde. ‘Oh, hello there,’ zei ze, ‘it’s nice to see you here. Were you waiting for someone special?’
Als ze nooit de noodzaak had gevoeld om zichzelf te verkopen, was ze waarschijnlijk nooit zo ad rem geweest, had ze zoiets nooit gedaan, maar ach. Het was haar werk geworden op den duur en zodra ze niet meer aantrekkelijk genoeg zou worden bevonden, moest ze op zoek naar iets anders. Maar voor nu volstond het, en als ze de grenzen die haar aard vanuit de natuur had meegekregen daarvoor moest uitvegen, deed ze dat met alle plezier. Ze schudde liever haar aangeboren gereserveerdheid van zich af voor een pantser van schaamteloze vlotheid dan dag in dag uit te moeten leven met een knagende honger en een intens overlevingsinstinct. Je weet wel.