Ze zat aan het houten bureau, welke rijkelijk versierd was met tekeningen van bloemen. Ze had het cadeau gehad van een belangrijke vorst uit een ver land. Niet dat het haar wat uitmaakte op dit moment. Het was mooi, dat was zeker waar. Maar op dit moment liet het haar alleen maar denken aan hem. Niet de vorst uit een ver land, maar diegene die het cadeau naar haar had gebracht. Hij was dan ook de reden dat ze hier zat. Ze was niet wanhopig, tenminste niet echt. Maar ze had behoefte aan de troost van zijn woorden. Ze wist, of dat hoopte ze, dat een enkele troost al genoeg zou zijn. Ze zou zijn stem horen, horen hoe hij de woorden voorlas. Maar ze had niks gehoord of gekregen. Geen brief, er was niks. Elizan was bezorgd, maar dat kon ze niet laten merken. Ze wilde dolgraag een brief schrijven, maar het was onmogelijk. Al haar brieven werden gelezen en ook al kon ze iets achter hun rug om sturen, dan wist ze nog niet waarheen. Een enkele traan viel op het papier. Snel werd deze gevolgd door een ander en kort daarna, nog een andere traan. Gauw genoeg waren het geen druppels meer, maar een waterval die over haar wangen stroomden. Ze wist niet meer wat ze moest doen, al haar opties waren gemakkelijk weg te strepen. Desondanks, voelde ze zich vreselijk dat ze hierom huilde. Het kon gewoon niet en toch, toch gebeurde het. Ze legde haar armen op het bureaublad, waarna ze haar hoofd op haar armen legde. Haar schouders begonnen te schokken dor de grote snikken die door haar lichaam trokken. Haar haren vielen over haar gezicht heen.
Ze moest het wel toegeven. Ze was radeloos, ze zou alles doen om ook maar iets te horen. Ze zou alles doen om te zorgen dat ze wist dat hij veilig was. Maar tegelijkertijd zou ze ook willen dat ze niks wilde doen. Want ze had een ring om haar vinger, een kroon op haar hoofd. Ze was egoïstisch dat ze hierom huilde. Maar ze kon het gewoon niet inhouden, het zou broeien en borrelen in haar totdat het de grens had bereikt. Dan zou het er allemaal uitkomen, zo gauw ze alleen was. Ze wilde het uit haar slaan, wilde het wegstoppen ergens ver weg zodat niemand het nooit zou vinden en ze het geheim haar graf in zou nemen. Maar ze had de kracht niet en in plaats daarvan werd ze verscheurd door haar gevoelens van schuld en verdriet.
Houten planken kraakten en Elizan rees snel haar hoofd. Niemand mocht een koningin ooit zien huilen. Tenminste, dat had ze vanaf nu besloten. Of ze probeerde in ieder geval te besluiten, dat ze een sterke koningin was die alles naar achteren zou schuiven. Maar ze kon het niet en dat wist ze zelf ook. Maar ze stond op, liep naar haar spiegel en deed haar best om de rode vlekken weg te halen. Ze haalde een paar keer diep adem, waarna nog één snik haar lichaam verliet. Ze moest sterk zijn. Nog een snik. Woedend probeerde ze de rode vlekken weg te boenen, maar ze werden alleen maar roder en dikker. Twee snikken. Boos gooide ze de doek op de grond. Ze wilde bijna als een klein kind met haar voeten op de grond stampen, schreeuwen dat de wereld niet eerlijk was en vervolgens schuilen in haar bed totdat een van de dienstmeiden zou komen met een warme drank. Maar dit was niet thuis. Elizan was geen kind. Er was niemand die haar kon beschermen en haar acties zouden als bakstenen op haar terugvallen, wanneer er iets gebeurde wat verkeerd was. Ze wist niet of ze het gewicht aan kon. Misschien was ze niet sterk genoeg om een koningin te zijn. Nieuwe zorgen kwamen haar geest binnen. Wat als ze dat echt niet was? Wat als ze eronder door ging en uiteindelijk als een leeg lichaam door het leven zou gaan? Glimlachen en op een troon zitten. Meer niet. Ze wilde niet zo eindigen. Maar ze wist ook niet hoe ze het kon voorkomen. Haar hart begon sneller te kloppen, haar adem ging sneller. Waarom was ze hierin beland? Ze was zo boos op haarzelf.
Boos, om alles. Boos dat ze van iemand hield die ze nooit kon trouwen, dat ze was getrouwd met iemand waarvan ze niet zeker wist of hij haar überhaupt ooit kon liefhebben, boos dat ze niet wist wat ze moest doen en boos dat ze zulke ideeën niet uit haar hoofd kon krijgen. Met grote stappen, liep ze richting een beeld welke ze omgooide. Ze wist niet eens wie of wat het was, maar ze wist dat diegene nu haar woede zou moeten dragen, voor zover een beeld dat kon. Maar het was niet genoeg. Ze gooide nog een beeld om, een vaas, trok gordijnen naar beneden. Vervolgens waren de stoelen aan de beurt, die met alle kracht die ze nog bezat tegen de muur werd aangegooid.
Midden in de kamer zakte ze in elkaar, terwijl ze bijna hysterisch huilde. Ze kreeg moeite met ademhalen, waarna er rode vlekken verschenen in haar nek. Haar handen trilden, haar haren waren door de war geraakt. Ze rukte de kroon uit haar haar en gooide hem, zachter dan alle andere spullen, door de kamer. Ze wist in ieder geval wel één ding zeker. Ze voelde zich hopeloos en compleet alleen. En dat gevoel alleen nam haar volledig op. Ze snapte niet eens waar ze de kracht vandaan had gehaald om al die spullen door de kamer heen te gooien en kapot te maken. Zo was ze niet. Of toch wel?
Random spike of inspiratie en tadaaaa een Elizan die bijna flipt~
Ze moest het wel toegeven. Ze was radeloos, ze zou alles doen om ook maar iets te horen. Ze zou alles doen om te zorgen dat ze wist dat hij veilig was. Maar tegelijkertijd zou ze ook willen dat ze niks wilde doen. Want ze had een ring om haar vinger, een kroon op haar hoofd. Ze was egoïstisch dat ze hierom huilde. Maar ze kon het gewoon niet inhouden, het zou broeien en borrelen in haar totdat het de grens had bereikt. Dan zou het er allemaal uitkomen, zo gauw ze alleen was. Ze wilde het uit haar slaan, wilde het wegstoppen ergens ver weg zodat niemand het nooit zou vinden en ze het geheim haar graf in zou nemen. Maar ze had de kracht niet en in plaats daarvan werd ze verscheurd door haar gevoelens van schuld en verdriet.
Houten planken kraakten en Elizan rees snel haar hoofd. Niemand mocht een koningin ooit zien huilen. Tenminste, dat had ze vanaf nu besloten. Of ze probeerde in ieder geval te besluiten, dat ze een sterke koningin was die alles naar achteren zou schuiven. Maar ze kon het niet en dat wist ze zelf ook. Maar ze stond op, liep naar haar spiegel en deed haar best om de rode vlekken weg te halen. Ze haalde een paar keer diep adem, waarna nog één snik haar lichaam verliet. Ze moest sterk zijn. Nog een snik. Woedend probeerde ze de rode vlekken weg te boenen, maar ze werden alleen maar roder en dikker. Twee snikken. Boos gooide ze de doek op de grond. Ze wilde bijna als een klein kind met haar voeten op de grond stampen, schreeuwen dat de wereld niet eerlijk was en vervolgens schuilen in haar bed totdat een van de dienstmeiden zou komen met een warme drank. Maar dit was niet thuis. Elizan was geen kind. Er was niemand die haar kon beschermen en haar acties zouden als bakstenen op haar terugvallen, wanneer er iets gebeurde wat verkeerd was. Ze wist niet of ze het gewicht aan kon. Misschien was ze niet sterk genoeg om een koningin te zijn. Nieuwe zorgen kwamen haar geest binnen. Wat als ze dat echt niet was? Wat als ze eronder door ging en uiteindelijk als een leeg lichaam door het leven zou gaan? Glimlachen en op een troon zitten. Meer niet. Ze wilde niet zo eindigen. Maar ze wist ook niet hoe ze het kon voorkomen. Haar hart begon sneller te kloppen, haar adem ging sneller. Waarom was ze hierin beland? Ze was zo boos op haarzelf.
Boos, om alles. Boos dat ze van iemand hield die ze nooit kon trouwen, dat ze was getrouwd met iemand waarvan ze niet zeker wist of hij haar überhaupt ooit kon liefhebben, boos dat ze niet wist wat ze moest doen en boos dat ze zulke ideeën niet uit haar hoofd kon krijgen. Met grote stappen, liep ze richting een beeld welke ze omgooide. Ze wist niet eens wie of wat het was, maar ze wist dat diegene nu haar woede zou moeten dragen, voor zover een beeld dat kon. Maar het was niet genoeg. Ze gooide nog een beeld om, een vaas, trok gordijnen naar beneden. Vervolgens waren de stoelen aan de beurt, die met alle kracht die ze nog bezat tegen de muur werd aangegooid.
Midden in de kamer zakte ze in elkaar, terwijl ze bijna hysterisch huilde. Ze kreeg moeite met ademhalen, waarna er rode vlekken verschenen in haar nek. Haar handen trilden, haar haren waren door de war geraakt. Ze rukte de kroon uit haar haar en gooide hem, zachter dan alle andere spullen, door de kamer. Ze wist in ieder geval wel één ding zeker. Ze voelde zich hopeloos en compleet alleen. En dat gevoel alleen nam haar volledig op. Ze snapte niet eens waar ze de kracht vandaan had gehaald om al die spullen door de kamer heen te gooien en kapot te maken. Zo was ze niet. Of toch wel?
Random spike of inspiratie en tadaaaa een Elizan die bijna flipt~