Het was een vroege ochtend, de dauwdruppels nog steeds op de ramen zichtbaar. Haar rode haren hingen los over haar schouders. Ze hield zich beet aan het kamerscherm, terwijl de touwen strak om haar middel werden getrokken. Ze was nog niet echt gewend aan de nieuwste koninklijke mode. Ze dacht eerder dat het een indirecte poging was om haar van haar leven te beroven door middel van ademnood. Maargoed, het was allemaal om er mooi uit te zien en vooral vooruit te lopen. Nog een laatste keer, hoorde ze, waarna ze zich opnieuw schrap zette. Adem inhouden, verstand op nul. Niet veel later, was de hel dat een korset heette eindelijk aangetrokken en was de rest geen moeite meer. Zo begon iedere dag. Iedere dag werd ze wakker gemaakt, gewassen en in een of andere immens dure jurk gehesen. Gelukkig, had Elizan nog wel de privilege om haar eigen haar in model te brengen zoals zij zelf dat wilde. Ze had goede moed dat ze binnenkort genoeg macht had om ook haar eigen jurken te kiezen. Elizan liep achter het kamerscherm weg - op haar blote voeten - om achter haar eigen persoonlijke kaptafel te gaan zitten. Voorzichtig, borstelde ze door haar haren om naar de grote collectie accessoires te kijken die voor haar lagen. De bediendes stonden nog achter haar, de laatste spullen opruimend. Ze had geen hechte band met de bediendes, waardoor ze geen woord repten met de vrouwen die achter haar stonden. Het was niet dat ze zich beter voelde, maar ze durfde nog niet open te zijn. Ze was in een zekere zin bang, voor de dingen die zouden kunnen gebeuren als ze te vertrouwend was. Ze zuchtte een keer, waarna een van de vrouwen haar aankeek. Ze keek weg, waarna ze vervolgens uit het raam staarde om haar haar verder te borstelen. Na enkele ogenblikken opende ze haar mond. "You are dismissed, please call the cook to say breakfast can be served." Ze knikte, waarna ze in de spiegel zag hoe de vrouwen bogen en de kamer uitliepen.
Royal Mess