Royal Mess
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Royal Mess


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Elizan and Oliver || Flowercrowns and Tiaras

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Elizan

Elizan

Het was een vroege ochtend, de dauwdruppels nog steeds op de ramen zichtbaar. Haar rode haren hingen los over haar schouders. Ze hield zich beet aan het kamerscherm, terwijl de touwen strak om haar middel werden getrokken. Ze was nog niet echt gewend aan de nieuwste koninklijke mode. Ze dacht eerder dat het een indirecte poging was om haar van haar leven te beroven door middel van ademnood. Maargoed, het was allemaal om er mooi uit te zien en vooral vooruit te lopen. Nog een laatste keer, hoorde ze, waarna ze zich opnieuw schrap zette. Adem inhouden, verstand op nul. Niet veel later, was de hel dat een korset heette eindelijk aangetrokken en was de rest geen moeite meer. Zo begon iedere dag. Iedere dag werd ze wakker gemaakt, gewassen en in een of andere immens dure jurk gehesen. Gelukkig, had Elizan nog wel de privilege om haar eigen haar in model te brengen zoals zij zelf dat wilde. Ze had goede moed dat ze binnenkort genoeg macht had om ook haar eigen jurken te kiezen. Elizan liep achter het kamerscherm weg - op haar blote voeten - om achter haar eigen persoonlijke kaptafel te gaan zitten. Voorzichtig, borstelde ze door haar haren om naar de grote collectie accessoires te kijken die voor haar lagen. De bediendes stonden nog achter haar, de laatste spullen opruimend. Ze had geen hechte band met de bediendes, waardoor ze geen woord repten met de vrouwen die achter haar stonden. Het was niet dat ze zich beter voelde, maar ze durfde nog niet open te zijn. Ze was in een zekere zin bang, voor de dingen die zouden kunnen gebeuren als ze te vertrouwend was. Ze zuchtte een keer, waarna een van de vrouwen haar aankeek. Ze keek weg, waarna ze vervolgens uit het raam staarde om haar haar verder te borstelen. Na enkele ogenblikken opende ze haar mond. "You are dismissed, please call the cook to say breakfast can be served." Ze knikte, waarna ze in de spiegel zag hoe de vrouwen bogen en de kamer uitliepen.

Oliver

Oliver

Gisteren had koningin Elizan er heel mooi uitgezien. Ze had ook een mooie bloemenkrans aan gehad en hoewel hij niet precies wist of het echte bloemen waren geweest, hadden ze er heel echt uitgezien. Stiekem had hij haar, uiteraard, gisteren een hele dag gevolgd om die bloemenkrans te bekijken. Wat moest hij anders? Hij vond dat hij recht had op het bekijken van mooie koninginnen. Niet dat dat er heel erg veel waren. Oliver kende bijvoorbeeld maar één exemplaar aan dit hof en dat was de immer beeldschone koningin Elizan.
Eén van zijn principes was dat mooie mensen te eren waren. Volgens sprookjes waren dat immers de goede feeën en de lieve prinsessen; een lelijke prinses was altijd of vervloekt of gemeen. Die boodschap had hij heel duidelijk begrepen! Alleen vond hij nooit mensen lelijk, dus dat gedeelte was misschien een klein werkpuntje. Punt was, de koningin had er gisteren heel mooi uitgezien, met die jurk van haar en dan nog die bloemenkrans, en hij vond dat het zijn taak was om ervoor te zorgen dat ze er altijd zo mooi uitzag. Daar hielp je de wereld toch alleen maar mee?
Daarom had hij zonet een boeketje bloemen geplukt in de hoftuin. Nu was de hoftuin heel ver weg van de slaapkamers van de koningin, dus ondertussen was dat al wel een tijdje geleden. Maar het waren mooie bloemen! Hij vond dat het telde.
Met dat boeketje bloemen in zijn vuistjes geklemd holde hij haar slaapkamer binnen. Dat mocht hij vast wel! Hij kwam tenslotte met een geschenkje. ‘Your majesty,’ zei hij, het boeketje naar haar opstekend, ‘I brought a few flowers for you! Yesterday you looked very pretty with them, so I thought, why not today too?’ Hij stopte even om naar haar te kijken. ‘Although you look very pretty today too, your Grace.’ Na zijn uitleg besefte hij pas dat hij nog niet had gebogen of zoiets, dus maakte hij een extradiepe reverence ter compensatie.
Was dat de bedoeling? Geen idee. Maar hij vond dat de koningin het sowieso wel verdiende.

Elizan

Elizan

Elizan schrok op van de stem die haar opeens your majesty noemde. Nog nooit, had iemand haar in haar leven zo genoemd want het was simpelweg niet nodig. Ze was niet getrouwd, had geen kroon, dus alleen een milady behoorde tot haar toe. Toen ze opstond en omdraaide, was ze nog verbaasder dat ze een klein persoon zag. Ze schatte hem rond een jaar of 6. Ze smolt bijna bij het aanzicht van het kleine jongetje, een boeketje bloemen bijna kapot geklemd in zijn vuistjes. Ze moest even nadenken toen hij het woord gisteren in zijn mond nam, maar toen begreep ze het. Gisteren, had ze een bloemenkrans opgehad. Gewoon iets, wat door een van de bediendes geopperd was. Het was niet officieel een kroon, maar het zou een leuke verandering maken. Blijkbaar was deze verandering zo leuk, dat deze kleine jongen hem opgemerkt had. Haar hart smolt meteen, toen hij na zijn hele verhaal een diepe buiging maakte. Ze was verkocht. Ze zakte door haar knieën, zodat ze op ooghoogte kwam met de kleine jongen. "Well thank you dearly sir, " Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Voorzichtig, pakte ze het boeketje bloemen uit zijn handen, waarna ze de bloemen geïnteresseerd bekeek. Ze pakte een witte bloem eruit, welke ze vervolgens in haar haar stook. "Now I will look just as pretty today." Ze stond even op, om een van haar parfumflesjes in de wastafel onder te dompelen, om vervolgens de bloemen erin te zetten. Vervolgens liep ze terug naar hem, om haar nog ongehandschoende hand naar hem uit te steken. "So, sir, would you like to sit with me?" Elizan was compleet verkocht door de onbezonnenheid van de kleine jongen die voor haar stond. Zoiets simpels, had een diepe indruk op haar gemaakt. Ze had nog nooit kinderen van haar eigen gehad - wat vrij logisch was - maar was zelf ook de jongste in het gezin. Ze had nooit ervaring met jonge kinderen gehad. Maar op de een of andere manier, kwam het als iets natuurlijks.

Oliver

Oliver

Oliver straalde toen de koningin hem “sir” noemde. Hij was een sir! Wauw. Normaal noemden mensen hem “knul” of iets dergelijks, niet sir. Bij deze hield hij nóg meer van de koningin. En, en, en ze bedankte hem voor het boeketje en stak een bloem in haar haar! Bewonderend keek hij haar aan en oh, dit was zó’n goed idee geweest. Hij knikte een paar keer heftig toen ze zei dat ze net zo mooi zou zijn als gisteren, want dat was inderdaad zo! De witte bloem stond zo goed bij haar dat hij gewoonweg niet kon stoppen met glimlachen om het plaatje. De koning had echt geluk met zo’n vrouw. Toen ze de overige bloemen in een vaasje stak, klapte hij vrolijk om deze ontwikkelingen in zijn handen. Ze vond de bloemen mooi! Yes! Dit was prachtig en absoluut geweldig en oh, hij begon zich af te vragen of de koning het erg zou vinden als hij ook met zijn echtgenote trouwde. Zou dat? Misschien wel! Hij besloot dat hij eens moest rondvragen hoe bezitterig de koning precies was. Als hij bijvoorbeeld helemaal niet jaloers was aangelegd, zou hij het misschien zelfs helemaal niet erg vinden als een zesjarige met zijn vrouw trouwde. Eerlijk, hij zag dat nu al zitten.
De koningin stak haar hand naar hem uit. Wauw! Hij zette grote ogen op om de simpele reden dat hij niet anders kon. Hij nam haar hand vrolijk aan, er te laat aan denkend dat zijn hand een beetje vuil was sinds hij daarstraks in de weer was geweest met bloemen plukken en hij nu eenmaal niet het type was dat dat op een nette manier deed (hij hoopte maar dat de tuinmannen hem niet zouden vermoorden) en zei ongetwijfeld net iets te vrolijk: ‘Yes! Yes, your Grace, I would love that! And if I may say so, you do indeed look as pretty as yesterday! Maybe even prettier.’
De koningin was zó leuk! Hij had weleens verhalen gehoord over ijskoninginnen en prinsessen die heel gemeen en wreed waren, maar dat was helemaal niet het geval bij deze koningin! Daar was ze veel te lief voor. Hij bedoelde maar, ze vroeg hem zomaar of hij bij haar wilde zitten! Dit was geweldig. Hij holde zowat naar de hem toegewezen plaats; zo enthousiast was hij om deze ontwikkelingen. Kijk eens aan.

Elizan

Elizan

Elizan kon bijna niet stoppen met glimlachen, terwijl ze naar de kleine jongen keek. Haar hart smolt bijna, toen ze hoorde hoe hij in zijn handen klapte, terwijl zij de bloemen in de vaas deed. Het maakte Elizan niks uit, dat de hand van hem een beetje vies was of dat hij iets te vrolijk was. Het was een kind, die kon je zulke dingen moeilijk kwalijk nemen. "Thank you sir, for you gracious compliment." De glimlach werd breder, toen hij naar de toegewezen plaats rende, terwijl Elizan hem iets rustiger volgde. Toen ze eenmaal zaten, deed Elizan zo onopmerkelijk mogelijk de bloem nog iets vaster in haar haar. Eigenlijk had ze er helemaal niet haar haar voor gedaan, dus zou de bloem er ieder moment uit kunnen vallen. Maar het maakte haar eigenlijk niet heel veel uit. Ze had niet veel vrolijkheid tot nu meegemaakt, dus dit kwam als een cadeau uit de hemel. "Now tell me, sir. What is your name?" De glimlach was nog steeds niet van Elizan haar gezicht af en ze hoopte maar dat de jongen niet bang werd van haar. Ze dacht van niet, maar je wist natuurlijk maar nooit. Zoveel ervaring had ze ook alweer niet met kleine kinderen.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum