Alex en Delvin - Bonding moments

Hoe verder ze van het paleis verwijderd raakten, hoe minder Delvin zich op zijn gemak voelde. Ze waren al een tijdje onderweg en bevonden zich momenteel op een plaats die hij niet herkende. Natuurlijk kende hij de stad voor een deel uit zijn hoofd, maar hij had nooit een voet gezet in deze buurt. Het voelde vrij onguur aan en zijn ogen schoten van de ene naar de andere persoon. De enige persoon die zijn zicht echter niet verliet, was Alexander, zijn halfbroer en de kroonprins. Het was niet alleen Delvins plicht om hem te begeleiden naar waar hij ook maar naartoe wilde, maar zijn halfbroer had erop gestaan dat hij mee ging. Hem kennende was dat echter geen goed teken, vooral niet wanneer hij in het duister werd gehouden.
Delvin kon een plus een echter wel bij elkaar optellen en hij had zo zijn vermoedens. De ongure buurt, de geheimhouding, de eis om mee te gaan... Dit kon niets anders zijn dan het soort bezoek waar Delvin geen liefhebber van was. Toch wilde hij hem nergens van beschuldigen. Hij moest eens leren om zijn halfbroer hoger in te schatten dan dat, ook al had hij nu waarschijnlijk gelijk.
'Waar gingen we ook alweer naartoe?' vroeg hij, hopend dat hij deze keer wel een antwoord zou krijgen.
De buurtbewoners hielpen hem niet bepaald in zijn poging om kalm te blijven. Hun ogen prikten in zijn rug wanneer hij ze voorbijreed. Hij was dan wel niet gekleed in zijn gebruikelijke witte kleding, op zijn paard viel hij nog steeds op. Waarom had hij dan ook een spierwit paard? Als zijn kleding het niet uitschreeuwde, dan deed het paard het wel. Daarbij was zijn halfbroer ook niet bepaald een onopvallende verschijning. Vandaar dat zijn ogen gespannen heen en weer dartten.

Waarschijnlijk was het mede doordat zijn halfbroer hem nauw in de gaten hield, dat Alexander zich een heel stuk minder zorgen maakte om de brandende ogen in zijn rug. De donkerblonde jongen was het min of meer gewend dat de blikken op hem gericht waren wanneer hij zich buiten de paleistuinen begaf. Zelfs (of juist) binnen de muren van zijn nederig stulpje waren de ogen regelmatig op hem gevestigd. Waren ze dit niet, dan zou Alexander er persoonlijk voor zorgen dat dit wel het geval zou zijn. Maar hoewel Alexander absoluut genoot van de aandacht, werd het saai wanneer het steeds dezelfde ogen waren die op jou gericht waren. Hierbuiten, in de meer gure plekken van het koninkrijk dat op een dag van hem zou zijn, waren de ogen altijd nieuw. De mensen die hem in de gaten hielden, waren hem onbekend en waren zonder twijfel zeer nieuwsgierig. Met een gerechte rug en een trotse, spottende blik in zijn ogen nam hij de starende blikken in ontvangst. Hierbuiten hadden mensen alleen van hem gehoord, kenden ze alleen zijn naam. Wellicht dat ze hem ooit eerder hadden zien rondrijden, maar met hem gesproken hadden ze nooit. Dit betekende dat ze alleen datgene wisten wat over hem dat de ronde ging. De verhalen die over hem verteld werden, het gefluister. Iedereen - en Alexander zeker - wist dat deze verhalen vaker dan niet negatief waren. Problemen hiermee had Alexander allerminst. De verhalen zorgden er alleen maar voor dat de blikken die hij nu met een lichte grijns in ontvangst nam, vervuld waren van een mengeling van ontzag en afkeer. En als er een uitdrukking was die Alexander graag in de gezichten van de minderbedeelden zag, dan was het deze.
Zijn lieftallige halfbroer vroeg hem, voor wellicht al de derde keer, wat eigenlijk hun bestemming was. Met een bijna duister plezier in zijn ogen draaide Alexander zijn blik naar Delvin, die op zijn spierwitte beest naast hem reed. 'That, dear boy, is a surprise. Didn't I tell you?' De grijns rond zijn lippen werd breder bij het woordje 'boy'. Alexander was zich er als geen ander van bewust dat hij de jongste was van de twee, maar was zich er duizend maal meer van bewust dat hij ondanks dat feit toch kroonprins was. Hij zag het dan ook als zijn plicht om zijn oudere halfbroer er herhaaldelijk aan te herinneren dat hij, hoewel hij in feite het 'kleine broertje' was, wel een stuk hoger op de sociale ladder te vinden was. Dit was niet omdat hij ook maar iets van hatelijke gevoelens jegens zijn broer voelde, maar simpelweg omdat hij er genot uit haalde om mensen op hun plek te zetten. Of wel, alleen wanneer deze plek onder hem was. En zeker wanneer dit anders had kunnen zijn.
De steegjes waar de twee zich bevonden, werden steeds nauwer. Dit, deels omdat de buurt waar hun bestemming lag nou eenmaal niet een van de meest hoogstaande was en deels ook omdat Alexander het liefst de hoofdwegen vermeed wanneer hij op zulke uitstapjes ging. Begreep hem niet verkeerd, mensen mochten van hem denken wat ze wilden en wanneer iemand slecht over hem sprak deerde dit hem absoluut niet, maar er was een verschil in verhalen over een tiran en verhalen over een hoerenloper. Nu was het natuurlijk onmogelijk voor de jongen om niet gezien te worden en dit was ook absoluut niet zijn doel, maar een feestelijke optocht en de bijbehorende lofliederen bewaarde hij liever voor specialere gelegenheden. De inwoners van zijn rijk zouden gauw zonder stem zitten als ze hem iedere keer dat hij een bordeel bezocht, moesten toejuichen.
Voor het laatste deel van de tocht, waren de twee toch genoodzaakt de hoofdweg te kiezen. Alexander stuurde zijn paard naar rechts, deze weg op. Voor de gebroeders doemde het eindpunt van de reis op. Een groot, oud pand met (overduidelijk neppe) gouden details om de gevel mee te decoreren. Voor het bordeel hield Alexander halt. Triomfantelijk stak hij zijn handen de lucht in en gebaarde hij naar het bordeel. 'Beste broer, wanneer was de laatste keer dat wij samen iets hebben gedaan? Met zijn tweeën? Te lang, dat zeker. Dus ik dacht, waarom gaan we niet iets met zijn tweeën doen maar in de aanwezigheid van al het vrouwelijk schoon dat wij hier tot onze beschikking hebben? Op een dag is ook dat vrouwelijk schoon immers van mij.' Eerlijk, hij zei het niet alleen om zijn bastard brother te stangen. Net zo goed had hij deze woorden gesproken, omdat hij verliefd was op hun smaak. Omdat hij met volle teugen genoot van het feit dat al dat vrouwelijk schoon en de rest van dit koninkrijk binnenkort inderdaad en letterlijk van hem zouden zijn.

Hoe Alexander zich zo op zijn gemak kon voelen, was een raadsel voor Delvin. Delvin was niet eens de persoon waar het meest naar gekeken werd, maar het liefst was hij nu al lang teruggegaan. Hij was het echter ook niet gewend dat mensen naar hem keken, aan het hof was er niemand die veel aandacht aan de bastaard besteedde. Misschien kreeg hij één of twee zuinige blikken per persoon, omdat ze nieuwsgierig waren of hij ook zo op zijn vader leek. Hij had echter niet veel gemeen met zijn vader of de rest van de koninklijke familie. Zowel fysiek als mentaal had hij niet veel gemeen met zijn familie. Hij ging er dan ook vanuit dat hij het grootste deel van zijn eigenschappen en karaktertrekjes van zijn moeders kant had gekregen. Het probleem was echter dat hij zelf niets wist van zijn moeder of haar familie. De koninklijke familie was de enige familie die heij had, en hoewel hij het buitenbeentje was, konden ze nog steeds prima met elkaar omgaan. Natuurlijk hadden ze zo hun disputen en konden ze elkaar soms niet uitstaan, maar ze haatten elkaar niet. Sterker nog, zijn broer en hij hadden een goede band met elkaar, ookal spendeerden zij niet veel tijd met elkaar als broers. Meestal was het zijn taak om hem te beschermen, tijd voor afleidende activiteiten had hij niet bepaald. Het doel van dit uitje was dan ook om meer tijd met elkaar te spenderen, ook al was Delvin nog niet bepaald in de stemming om te ontspannen. Hij hield er niet van om niet te weten wat er om hem heen gebeurde of om verrast te worden. Hij hield van zekerheid, dan wist hij tenminste wat hem te wachten stond. Daarom was hij ook niet blij dat zijn halfbroer hun bestemming geheim hield. 'Didn't I tell you that I'm not particularly fond of surprises? After all, it is my duty to not get surprised by sudden attacks or attempts on your life. I'm supposed to intercept the people who plan such things and either kill them or throw them in the dungeons beforehand.' Geamuseerd was hij niet. Hij was dan ook niet behoorlijk blij om gedenigreerd te worden door zijn broer. Hoewel hij het gewend was en geen wrok of jaloezie koesterde, was het op een moment als deze behoorlijk frustrerend. Hij was al gespanne door de buurt en onbekende bestemming, nu kwamen de denigrerende opmerkingen er ook nog eens bij. 'Need I remind you that I'm the older and taller one? And if I may add, the more handsome one as well. You'd do well to remember that, little brother.' Een grijns verscheen op zijn gezicht. Zijn broer hield er dan wel van om anderen op hun plek te zetten, maar soms moest dat ook bij hem gebeuren. Wanneer Alexander dit bij hem deed, maakte hij dan ook graag zelf ook een opmerking, al hield hij zich meestal in. Het was niet bepaald goed gedrag voor de Commander of the Kingsguard om zijn toekomstige koning te beledigen aan het hof. Hij dacht echter wel dat zijn broer het kon hebben, het was immers niet gemeend. Hij had geen hekel aan zijn jongere broer, dat zou hij nu wel moeten weten.
Wat hem opviel, was dat ze niet de hoofdwegen namen, maar dat ze zich constant in steegjes en smalle straatjes bevonden. Ook dit speelde weer enkele vermoedens op. 'I understand that you would prefer to keep to the shadows. But what I don't understand is why you didn't keep the royal attire and attitude back at the palace. Saying that your appearance undermines your goals seems a bit like an understatement.' Delvin had nog de moeite gedaan om zich sober te kleden en te gedragen. Zijn haar zat niet strak in het vet, zijn kleding was het soort kleding dat hij graag in zijn vrije tijd droeg, niet van de beste kwaliteit of met veel uitstraling, maar wel comfortabel en onopvallend. Daarbij keek hij de mensen in hun pad niet aan met hautaine of spottende blikken. Af en toe wierp hij een voorbijganger een kleine glimlach toe, ook al schemerde zijn gespannen stemming hier waarschijnlijk doorheen.
Toen het gebouw in zicht kwam zouden vele mannen zich waarschijnlijk rustig en ontspannen voelen, Delvin voelde niets wat daarmee te vergelijken was. Hij was grotendeels ongevoelig voor het gebouw en de daden die hierin uitgevoerd. De enige andere gevoelens die hij voelde, waren ook niet van het soort wat je zou verwachten. Medelijden, minachting... Veel voelde hij er niet voor. Een zucht verliet zijn mond, leerde zijn broer dan nooit? 'And how is this an activity for the both of us? You seem to be quite forgetful these days. Remember that a few years ago I swore an oath in which I swore fealty to the crown and many other things, among those chastity. You can send in all the whores you want, but I made a promise to our father and I intend to keep it.' Vrouwelijk schoon, zijn reet. Als er iets was wat hem niet interesseerde, was het dat vrouwelijk schoon waar zijn broer over sprak. Hij hoopte nog steeds dat het een grap was, dat zijn broer nu elk moment bekend zou maken dat er al een stoet vooruit was gegaan naar de bossen rond de stad en dat ze zouden jagen, maar hij had zo het gevoel dat zijn broer geen grappen maakte. 'You're serious, aren't you?' Hij klonk nog net niet als een kind dat zijn zin niet kreeg. Hij was ietwat teleurgesteld in zijn broer, aangezien hij hem er vaker op had gewezen dat dit niet bepaald zijn ding was, dat hij dit in feite niet eens mocht. 'You go on ahead, I'll take care of the horses. Enjoy yourself.' In een behendige beweging stapte hij van zijn paard en nam hij de teugels van zowel zijn eigen paard als die van het paard van zijn halfbroer in handen.

Met een grijns had Alexander de woorden van zijn broer over zich heen laten komen. Vanuit zijn ooghoeken had hij de man op het witte paard gade geslagen en met nog altijd die grijns rond zijn lippen had hij geantwoord. "Your devotion to fulfill your duty truly delights me. I know you well enough to be wholly aware of your dislike for surprises. But we shan't forget that I am indeed the future king and thus your superior. If it were I on that shiny white stallion of yours, I would be careful in my choice of words. What a pity it would be, were that handsome face of yours to be taken care of." Dit alles had hij gesproken op de sarcastische toon die zo typerend was voor de blonde jongen. Praktisch alles wat uit zijn mond vloeide klonk uit de hoogte en arrogant, maar in dit geval meende Alexander het maar half. Wel, natuurlijk sprak hij enkel de waarheid, aangezien het de waarheid was waarmee de meest snerende opmerkingen gemaakt werden, maar een bedreiging van dergelijke soort zou hij nooit oprecht in zijn broer zijn schoot werpen. Er waren weinig mensen die Alexander niet angstaanjagend vonden wanneer hij met zulke woorden liep te strooien en zijn broer was hier een van. Automatisch eiste dit een soort respect van Alexander die hij voor maar weinig mensen - of wellicht voor echt maar een - voelde. Delvin en hij gingen door het leven op deze manier. Het constant stangen en beledigen van de ander hoorde erbij en Alexander genoot van elke seconde die ze op die manier doorbrachten. Hij vond het heerlijk dat er iemand was die hem tegen on spreken op de manier waarop Delvin dit deed, maar die hem niet het bloed onder de nagels vandaan haalde. Je moest een bijzonder persoon zijn, wilde je niet op Alexander zijn zwarte lijst eindigen na een weerwoord, zeker een dergelijke als die Delvin wist te geven.
Zijn volgende opmerking nam Alexander wederom met een grijns in ontvangst. Hij haalde, haast onopvallend zijn schouders op en spoorde zijn paard aan om het laatste stuk harder te rijden. Toen zijn broer begon over Alexander zijn slechte geheugen, perste hij zijn lippen op elkaar tot een streep. Het was absoluut niet een gebrek aan een goed stel hersenen dat ervoor zorgde dat Alexander zijn broer nu mee had gesleept naar een bordeel. In feite had Alexander een prima brein, in topconditie en een stuk beter gevoed dan die van de gemiddelde medemens. Nee, Alexander was absoluut niet vergeetachtig en zowel hij als zijn broer wisten dit. "I swear to God, I ofttimes wonder if it truly is my brother serving in the Kingsguard and not some softhearted maiden. I do, in fact, recall you swearing that oath. Let me tell you now, sweet brother, that there is a big difference between loving a woman and simply laying with one. The latter is what men do here, the former is what you swore your oath against. And so, you see, as long as you do not love, you are free to make love." Ook Alexander steeg af van zijn paard. "Ofcourse I am serious. I always am, as is expected of your future king. It is not my horse who needs taking care of, but you. You will follow me, now." Door zijn stem klonk een sterke irritatie, zowel als een lichte vorm van amuse. In zijn ogen stond ditzelfde te lezen. De frons in zijn voorhoofd sprak boekdelen. Hij duldde geen tegenspraak. Hij was het verhaal van zijn broer meer dan zat. Die eed waar hij zich zo hard aan vastklampte, zou nog eens zijn dood worden. Alexander was er heilig van overtuigd dat een man aan zijn trekken moest komen, wilde hij goed functioneren en Alexander was er tevens heilig van overtuig dat Delvin absoluut niet aan deze trekken kwam. Hij stapte de eerste paar treden op naar de ingang van het bordeel en draaide zich op het bordes om. Zijn blik verzachtte en ook zijn stem klonk vriendelijker toen hij weer sprak. "Just please. I will let  you decide on our next trip."

'You are no king yet. Many a thing could happen between now and your coronation. Perhaps your coronation will never even take place. Either way, you have no power over me yet. At least, not enough to make me do as you please.'
Gefrustreerd luisterde hij toe naar hoe zijn broer verder ging op het onderwerp, alsof er überhaupt ruimte was voor zulke onzin. Hij had een eed gezworden, niets meer, niets minder. Hij was in ieder geval niet bereid om deze eed te verbreken. Zelfs zijn gedachten voelden alsof hij al voor de zoveelste keer in herhaling was gevallen; hij begon zichzelf te irriteren, en daar was veel voor nodig. Delvin had een redelijke hoeveelheid geduld, maar dit geduld verdween als sneeuw voor de zon tijdens dit gesprek. Hij wist niet hoe vaak hij zijn ogen al had gerold tijdens dit gesprek, hoewel dit nog maar net begonnen was. Natuurlijk wendde hij zijn gezicht af tijdens deze blikken. Hij wilde het koninklijke ego natuurlijk niet kwetsen. Daarbij stond zijn broer ook niet al te bekend om zijn geduld of empathie. Het was al een wonder dat Delvin's opmerkingen hem nog geen verloren ledematen opgeleverd hebben. Ieder ander had zijn tong nu waarschijnlijk verloren, of enkele andere belangrijke lichaamsdelen.
'Oh, dear brother. I'm afraid your memory is failing you more and more by the second. Have you forgotten the meaning of the word I just mentioned? Let me repeat it for you: chastity, otherwise known as celibacy. It means that one is supposed to refrain from partaking in relationships, whether these are sexually or romantically. You should really consider picking up a book every once in a while, little brother, it keeps the mind sharp. We would not want an oaf for a king, now, would we?' Hij wist dat zijn broer niet dom was, hij was zelfs slimmer dan hij eruit zag, maar met dit soort dingen was hij nu niet bepaald goed. Het leek alsof hij alles vergat wat hij hem vertelde. Bij normale mensen hielp de kracht van herhaling, maar bij Alexander leek de herhaling van zijn woorden enkel aeverechts te werken.
Met de teugels van de paarden in hand, liep hij naar een jongen met vodden voor kleren. Hij was bezig met de paarden die naast het gebouw stonden. Schijnbaar de paarden van klanten die hun genot al binnen deze muren zochten. Teleurgesteld in het feit dat zijn broer geen andere plannen wilde maken, handigde hij de teugels over aan de jongen. 'I think my brother will take his time here, could you please groom the horses for the time being?' Hij wierp de jongen een munt toe, meer dan hij waarschijnlijk ooit betaald zou krijgen. De jongen was waarschijnlijk de zoon van een hoer, gedwongen om de stal te bemannen om de kost te verdienen. Menig bordeel zou hem eruit gegooid hebben, zou hij niet werken voor zijn eten en onderdak. Waarschijnlijk was hij ook zo geëindigd, had zijn vader hem niet erkend. Hij was echter wel erkend en was nu op stap met zijn broer, maar hij was niet echt bepaald enthousiast. Alexander wist dat dit zijn ding niet was, voor he was dit misschien ontspannen, maar Delvin had een andere betekenis daarvoor. Voor hem betekende onstpannen dat hij geen verplichtingen meer had en even rust kon nemen. Geen plichten, geen mensen om hem heen, een rustige wandeling of dutje, misschien het lezen van een boek. 'Next time, there will not be a trip. Too many safety hazards. Besides, you'd get bored and head to the nearest brothel within the hour.' Gefrustreerd volgde hij zijn broer op de treden van het bordes en liep hij het gebouw binnen. Als hij van buiten de geluiden van de hoeren en hun klanten al had gehoord, dan was deze hier nog duidelijker. De situatie gaf hem geen beter gevoel en de ongemakkelijkheid nam toe.

"Had it come from any other man in the entire kingdom, I would most certainly interpret that as a threat. Yet I know you are no betrayer, nor would you ever break your vow. But, dear brother, in all truthfulness, even if it weren't a threat, if my coronation were to never take place, it would imply a certain lack of... waryness on your side. Unless I were to perish from the flu, in which case my pride will die with me." Bij zijn laatste zin waren zijn mondhoeken omhoog gegleden. "Anyhow, I will not tolerate having a dull brother. Get used to my surprises, pretty boy."
Nu stond hij op het bordes, zijn mond getrokken tot een streep en zijn vuisten lichtjes gebald terwijl hij luisterde naar wat zijn broer hem te vertellen had. Hij was niet boos, maar wel aardig geïrriteerd. De rust en vriendelijkheid die hij zojuist in zijn stem had geforceerd, was zo snel als hij was gekomen weer verdwenen. Was hij echt boos geweest, dan had Delvin - en niet alleen Delvin, maar de gehele omgeving - dit waarschijnlijk wel doorgehad. Was hij echt boos geweest, dan stond hij hier niet met zijn laatste beetje geduld op zijn broer te wachten op het bordes. Nee, mocht je Alexander woedend krijgen, dan hoefde je niet meer te rekenen op een redelijk gesprek. Maar Alexander ging ervan uit dat Delvin dit net zo goed wist als hij en dat, hoewel Delvin waarschijnlijk een van de zeer weinige personen op deze aarde was die hem aan zou kunnen of zou kunnen sussen tijdens een van deze tirades, het liefst uit de weg zou gaan. Aangezien Alexander geen zin meer had in de discussie, had hij met zijn een achterloze beweging richting Delvin gemaakt als antwoord op zijn woorden. Delvin was op zijn beurt met de paarden vertrokken naar het kind gehuld in vodden. Ongeduldig verzette Alexander zijn gewicht van zijn ene op zijn andere been, terwijl hij toekeek hoe zijn broer het kind de munt toewierp. Een verveeld sissend geluid ontsnapte zijn mond, maar rond zijn lippen hing nog altijd de sarcastische glimlach. Hoewel hij de puurheid en de goedheid van zijn broer nooit zou kunnen begrijpen en er meer dan eens gek van werd, kon zelfs Alexander inzien dat vriendelijkheid niet perse een negatief iets was. Dat het geven om anderen, zelfs wanneer deze jou onbekend waren, benoemd zou kunnen worden als een goede eigenschap. Toen Delvin eindelijk aanstalte maakte om Alexander te volgen, draaide Alexander zich richting de deur van het bordeel om zijn broer voor te gaan. Terwijl Alexander de deuren door stapte, die open werden gehouden door twee dames, antwoordde hij. "We'll go hunting then, in the royal forest. I cannot recall the last time I shot a boar." Een dame begroette hem met zoete stem en een zoetere glimlach rond haar lippen. Haar ogen lagen verschuild achter een dichte rij lange wimpers. Terwijl de brunette sprak, boog ze voor Alexander en Delvin. Haar krullen vielen door dit gebaar naar voren over haar schouder. Geamuseerd knikte Alexander het meisje toe. "Sweetheart," antwoordde hij op haar begroeting. "Why is it that you have grown prettier every time I stop by?" Hij liep langs het meisje, richting de grote wenteltrap naar de tweede etage en wist dat het meisje hem zou inhalen om hem halverwege de trap weer voor te gaan. "How are the girls? Lovely, I take it, as they always are. And dazzling as ever, no?" Alexander had de gewoonte om zijn minderen maar zelden antwoord te laten geven op de vragen waar hij geen echt antwoord op hoefde. Het mocht geen verassing zijn dat het hem weinig kon schelen hoe het ging met de dames die hij bezocht. Ook zijn nette manier van spreken viel vaak weg wanneer hij zich waande tussen de dames van genot. Zich zorgen maken om courtesies deed hij wel op plekken waar dit echt nodig was. Hier kwam hij voor zijn rust. Wel, mentale rust, in ieder geval. Hij had gelijk en het meisje haalde hem halverwege de trap in en ging hen weer voor. Ze vertelde Alexander met een ondeugende toon in haar stem over de twee nieuwe meisjes en leidde hem naar de kamer waar de twee op hem zouden wachten. Alexander onderbrak haar halverwege haar reclamepraatje. "Tidy a room for my brother and send him the blonde one. As for me, just one girl will suffice for now." Voordat Alexander de kamer betrad die voor hem gereed was gemaakt, wierp hij een knipoog richting zijn broer. Voordat Delvin kon klagen over zijn ongemak en kon weigeren deze gulheid te accepteren, verdween Alexander de kamer in.

"I wouldn't dare betray you." De toon in zijn stem klonk misschien ietwat cynisch, maar Alexander zou weten dat deze toon niet gemeend was, mits zijn broer hem goed genoeg kende. Zoals zijn broer al zei, hij was geen verrader, dat woord leek niet eens in zijn woordenboek te staan. Hij zou zijn halfbroer niets toe willen wensen, niet alleen omdat het zijn taak was om hem te beschermen, maar ook omdat hij familie was. Ondanks zijn koppigheid en het feit dat hij niet altijd begrip toonde voor zijn keuzes, zou hij zonder enige twijfel op het spel zetten voor zijn broer, voor elk familielid.
"No worries, brother. I don't think I've ever experienced a dull day around you. I don't think I've need for more surprises. Besides, I don't need whores, I've been told I'm quite handsome." Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. De opmerking was niet serieus bedoeld, hij kon zich de laatste keer dat een vrouw hem op een positieve manier had aangesproken op zijn uiterlijk niet herinneren, als een vrouw dat überhaupt ooit eens had gedaan zonder te liegen. Sommige vrouwen poogden hem alsnog te versieren, aangezien hij uit zichzelf geen interesse toonde. Als erkende bastaardzoon van de koning was hij veruit de laatste in de lijn voor de troon, maar dit bleek alsnog genoeg voor lager geboren adel. Sommige vrouwen probeerden zijn interesse te krijgen, maar ze toonden enkel interesse in de kans om verwant te zijn aan de koninklijke familie. Over zijn innerlijk of uiterlijk werd zelden een gemeend woord gesproken. Zijn lichaam was bedekt met littekens, met vijf prominente ontsieringen op zijn gezicht. In zijn korte tijd als lid van de kingsguard had hij al vele pogingen op de levens van zijn familie afgeweerd, maar in het proces had hij niet altijd een aanval kunnen ontwijken. Een groot litteken op zijn voorhoofd, een groter litteken op zijn slaap. Een snee over de brug van zijn neus en twee op zijn jukbeen. Hij was niet op zoek naar een vrouw, of iemand die graag naar zijn gezicht keek. Hij had geen nood voor deze dingen. Hij mocht geen vrouw, geen kinderen, hij had er wel vrede mee dat men zelden een positieve opmerking maakte over zijn uiterlijk. Hij was er niet om mooi te zijn, hij was liever nuttig.
Toen ze naar binnen liepen, hoorde hij hoe zijn broer zijn verzoek negeerde om het paleis eens niet te verlaten en begon over de bossen buiten de stadsmuren. Blijkbaar was zijn verzoek, die redelijk goed onderbouwd was, niet belangrijk genoeg voor zijn broer.
"Perhaps it's because you've never actually shot one. I suppose you could say that you've shot at a boar, but you never had the skill to actually hit it. Besides, Didn't you hear yourself say that I would be the one to decide on our next activity? Or have you forgotten already?" Zijn broer had erom gevraagd, dan had hij zijn verzoeken maar niet moeten negeren.
Zijn gedachten werden verbroken toen een vrouw zijn broer aansprak en voor hem boog. Hij moest toegeven, lelijk was ze niet, al waren de woorden die zijn broer uitsprak misschien niet al te gepast. Alexander zou trouwen met Elizan, en hoewel hij zijn broer niet zou geloven wanneer hij zou zeggen dat hij hoeren zou afzweren, was het alsnog anders om er vlak naast te staan wanneer hij zulke woorden wisselde met een hoer. "I wouldn't let your betrothed hear that if I were standing in your place. I fear she wouldn't appreciate it." Hij zei het niet al te luid, pas toen ze de brunette ingehaald hadden en ze voor een korte tijd op afstand bleef. Zijn broer zou het waarschijnlijk als enige horen. De jongedame verscheen al snel weer en haalde de twee broers in. Delvin volgde ze, met behoorlijk wat tegenzin. Het gesprek dat volgde, luisterde hij maar half naar. De woorden gingen het ene oor in en verlieten hem weer door het andere oor. Het was echter niet bepaald een gesprek te noemen, de meeste woorden werden door Alexander uitgesproken, de brunette kreeg er geen woord tussen, enkel een paar woorden over twee nieuwe meisjes. Zonder enige inspraak van hem droeg zijn halfbroer de vrouw op om een kamer voor Delvin klaar te maken met een blonde hoer. Of er iets speciaals was aan deze hoer, wist hij niet. Misschien dacht zijn broer dat hij op blondines viel, of misschien had hij zelf goede ervaringen met haar gehad, hij had geen idee. Hij was niet aanwezig bij zulke praktijken. Hij wilde nog iets zeggen om tijd te rekken of om eronderuit te komen, maar zijn broer was met een knipoog uit het zicht verdwenen en liet hem achter met zijn mond open. Terwijl hij het nog even moest zien te verwerken, drukte de brunette hem met een mierzoete glimlach een kamer in, zelfs daar kon hij zich niet tegen verzetten. Ze was sterker dan haar uiterlijk haar deed lijken.
De kamer was leeg, waarschijnlijk was de hoer nog niet aanwezig, maar hij vreesde dat ze alsnog zou komen. Ongemakkelijk en niet wetend wat hij überhaupt moest doen, ijsbeerde hij door de kamer, tot hij uiteindelijk tot stilstand kwam bij het raam. De geluiden uit aangrenzende kamers waren te luid om te negeren, verdronken zelfs de geluiden van buiten. Hij keek uit op een kleine binnenplaats waar niet zo veel interessants gebeurde, al keek hij liever naar buiten dan dat hij de kamer in keek. Hij bracht zijn gedachten liever niet naar de dingen die zich hier hadden afgespeeld. Zijn gedachten kwamen echter niet zo ver. Een hand werd op zijn schouder gelegd. Zonder aarzeling trok hij zijn zwaard en draaide hij zich om, maar halverwege leek zijn arm als bevroren. Hoewel hij ongeduldig had staan wachten op de hoer, leek hij volkomen vergeten te zijn dat zij ieder moment binnen had kunnen komen. Ze was vrij jong, met een onschuldige blik in haar ogen, een blik die hem aan een ander deed denken. Voorzichtig legde ze haar hand op de zijne en schoof ze het zwaard weer terug in de schede terwijl ze hem met diezelfde onschuldige blik vertelde dat ze geen nut hadden voor zulk soort zwaarden in deze kamer. Hij wilde haar vertellen dat dit niet zijn keuze was en dat hij dit niet wilde, maar hij kon geen manier bedenken om het beleefd genoeg over te brengen. Hij stamelde enkele woorden, maar viel stil toen ze zich ontdeed van haar jurk. In een simpele beweging viel de stof op de grond en enkele korte bewegingen later viel ook zijn riem op de grond, het zwaard en een dolk kletterden op de vloer. Hoewel er een flinke hoeveelheid gewicht van zijn heupen gehaald werd, leek hij het niet eens te merken. Hij leek niet te merken dat zijn gezicht rood aanliep, of dat hij haar met een open mond van verbazing aanstaarde, of hoe ze hem langzaam naar het bed leidde. Ze stelde hem een vraag, maar hij wist niet wat hij hoorde. Ze had zijn kraag tussen haar vingers terwijl ze hem langzaam voor zich uit drukte, waarna ze haar handen op zijn borst zetten en hem op het bed duwde. Pas toen hij het bed raakte, besefte hij zich wat er aan de hand was. Direct stond hij op en probeerde hij zichzelf bijeen te rapen. "My apologies. It's not... It's... I'm truly sorry but I'm afraid that I just can't do this." Haastig raapte hij zijn riem op en deed hij deze weer om, waarna hij al net zo haastig de kamer verliet. Lang stond hij niet stil, hij had geen behoefte aan vragen van de brunette of de blondine en verliet het gebouw zo vlug als hij maar kon. Pas bij de stallen waar hij de paarden had achtergelaten kwam hij tot stilstand, hopend dat zijn halfbroer op zou schieten.

"Suppose that is the issue. It is one thing to be told that you are 'quite handsome', another to actually believe it yourself. I swear to all the goddesses I do and don't believe in, were you to believe at least half of what you were told, you would be a wholly different person. You would, to say the least, embrace what is rightfully yours. Women, that is." Misschien dat hij en zijn broer deze gesprekken voerden omdat ze er plezier in beleefden. Ergens deed Alexander dit ook. Het delen van lege zinnen, verpakt in mooie woorden en uitgesproken als wijze lessen was waarschijnlijk een van zijn grootste hobby's. Hoewel de frustratie die hij voelde in dergelijke gesprekken zeker een kern van waarheid kende, kon hij niet ontkennen dat hij dergelijke conversaties zag als de perfecte gelegenheid om de hobby enthusiast uit te hangen.
Alexander wist dat zijn broer absoluut verre van dom was. De jongen wist waar de grenzen lagen, hoe hij deze op moest zoeken en hoe hij deze kon overtreden zonder de consequenties te hoeven voelen. Alexander wilde graag van zichzelf geloven dat Delvin, wanneer hij de grenzen ooit met mijlen zou overtreden, de consequenties wel degelijk zou voelen, - en hard - maar hij wist van zichzelf dat dit in alle waarschijnlijkheid een leugen was. Niet meer dan sterke hoop waarvan hij hoopte dat hij er nooit achter zou hoeven komen of het ook echt zo was. De grenzen werden duidelijk opgezocht met opmerkingen over de jacht. Zoals het delen van wijze lessen, was de jacht een van zijn grotere hobby's. Het was dat hij prioriteiten moest stellen en dat hij op een vrije dag liever een tocht maakte naar een van de vaste bordelen, maar de blonde schone beleefde genoeg plezier aan het vermoorden van de meest onschuldige levensvorm. Meer dan eens - niet vaak, maar meer dan eens - had hij een everzwijn geschoten. Geschoten én geraakt, om precies te zijn. Hij negeerde de opmerking met een zachte grijns rond zijn lippen en haalde haast onzichtbaar zijn schouders op.
Zijn aandacht werd volledig opgeëist door de dame die hen naar boven leidde. Of eerder, Alexander deed weinig moeite om alle aandacht van de dame op te eisen, maar met succes. Het was pas toen de dame hen niet meer kon horen, dat Delvin weer sprak. Alexander zijn grijns werd breder naarmate de zin vorderde. Met zijn hand wapperde hij de woorden van zijn broer weg. "Know your place, beloved brother. You would not dare tell her, now would you? Besides, I do not long for the woman her appreciation. Our offspring should be well conceived, I deserve some training." Alexander was zich welbewust van de misselijkmakende woorden die hij sprak, maar uitte ze met de nog altijd sarcastische grijns rond zijn lippen. "We will discuss this later," concludeerde hij.
De kamer die voor hem gereed was gemaakt, deed een willekeurige bezoeker verdrinken in satijn en dieprode kleuren. Kussens, zacht beddengoed, zachte vrouwen. Voor ieder ander persoon, ieder persoon onder hem, zou het betreden van de ruimte voelen als het worden doorgelaten door Petrus. Ieder zou zich wanen in een hemel, waar ze maar voor korte duur van mochten genieten. Alexander was maar weinig onder de indruk van de rijk versierde kamer. Het satijn was satijn, maar van de goedkoopste soort. De kleuren rood pasten naar eigen mening op een eigenaardige manier niet bij elkaar en de jurken die de dames droegen vloekten bij de rest van de ruimte. Dit laatste stoorde hem maar in lichte mate, aangezien hij en ieder ander wisten dat de jurken die de dames droegen, alleen werden gedragen om ze in de nabije toekomst op de houten vloer te laten vallen. Het nieuwe meisje stond al op hem te wachten. Het was bijna beangstigend hoe erg het meisje leek op een slecht aftreksel van Alexander zijn aanstaande. Haar rossige haren staken fel af tegen de te fel gekleurde groene jurk. Haar gezichtje was zacht en onschuldig en miste het zelfverzekerde, het adellijke dat hij wel terug kon vinden in Elizan. Het schokte hem hoe erg het hem stoorde dat het meisje hier, volledig aan hem overgegeven, voor hem stond. Hoe haar ogen naar de grond keken, zoals Elizan dit bij hun eerde ontmoeting ook had gedaan, maar hoe weinig het dit meisje sierde. Waar het iets had aangewakkerd bij Alexander toen het zijn aanstaande was geweest die naar de grond had gekeken tot hij haar had toegestaan hem aan te kijken, wekte het in deze situatie alleen een gigantische frustratie. "Chin up," beval hij het meisje, waarna hij zichzelf begon te ontdoen van zijn zwaarste en meest oncomfortabele kleding. Zijn wapen mocht er het eerst aan geloven en eindigde op een tafel. Vervolgens zijn riem en schoenen. Het meisje stond daar maar, onzeker van wat ze moest doen. Hij nam plaats op het bed en wenkte het meisje hem te volgen. De vrouw die haar reclamepraatje zo goed had weten te houden, zou nog met hem te doen krijgen maar voor nu zorgde hij er gewoon voor dat hij zou genieten. Overgebleven frustratie zou hij later kunnen uiten.
Of wel, dit dacht hij. Na wat kleine aanwijzingen kon hij de dame eindelijk haar gang laten gaan. Alles ging, tot op zekere hoogte, goed en Alexander had net zijn ogen gesloten om een tevreden grom aan zijn lippen te laten ontsnappen toen er op de deur werd geklopt. Het meisje stopte en Alexander slaakte een gefrustreerde zucht. Met zijn hand op haar kruin dirigeerde hij haar verder te gaan, terwijl hij zijn keel schraapte en het geklop beantwoordde. "What is it?" riep hij richting de deur. Een zenuwachtige vrouwenstem reageerde. "It is- Uh- Your brother, Your Grace. He has left." Alexander rolde met zijn ogen, duwde het meisje van hem af en werkte zichzelf van het bed af. Met twee stappen was hij bij de deur, die hij opende zodat hij oog in oog kon staan met de dame die hem het nieuws was komen brengen. De blik van de dame gleed even over het halfnaakte lichaam dat aan haar was verschenen en in iedere andere situatie had Alexander haar vast uitgenodigd voor verdere inspectie, maar vandaag had hij duidelijk zijn dag niet. "Has no one told you that I will not be disturbed? Hell, is it not an unspoken rule that a man in a place like this will not be bothered unless being bothered is his kink and he distinctly asked for it?" De vrouw stamelde meermaals iets wat leek op excuses. Alexander keerde haar de rug toe en boog zich naar de grond om zijn kleding op te pakken. Zonder enige vorm van haast werkte hij zichzelf weer in zijn broek. Vervolgens nam hij plaats op de rand van het bed om zijn schoenen aan te doen. Het meisje zat nog altijd op het bed, haar jurk weer aan. Normaliter zou hij nooit zomaar zijn vertrokken, ook niet voor zijn broer, maar in alle eerlijkheid was Alexander blij om af te zijn van de meid die hem vandaag was toegekend. Hij stond weer op van het bed, stapte richting de tafel en pakte zijn zwaard weer op, om deze terug aan zijn riem te hangen. Het meisje op het bed gunde hij geen blik meer waardig, de dame in de deuropening passeerde hij met een chagrijnig gezicht. "Goodbye," wierp hij haar toe zonder om te kijken. Met twee treden tegelijk daalde hij de trap af. Terwijl hij naar buiten liep, stelde hij zijn riem iets bij zodat deze weer goed zou zitten. Aan de deur stond de vrouw die hem de roodharige had willen aansmeren. Terwijl hij haar met snelle passen passeerde, stak hij twee vingers naar haar op als groet, die niets meer betekende dan dat ze hem in een nabije toekomst niet terug hoefde te verwachten. Haar ogen stonden vol onbegrip en Alexander voelde er weinig voor om te tijd te nemen haar van haar onbegrip te ontnemen.
Buiten daalde hij ook de trappen voor de ingang af met twee treden tegelijkertijd. Het zachte briesje dat er stond liet zijn haar omhoog bewegen met iedere stap die hij zette. Hij wist dat hij zijn broer zou vinden bij de stallen en zijn gelijk werd hem bewezen. Zijn mond was vertrokken in een geërgerde streep en hij wierp zijn broer een halve blik toe, terwijl hij hem passeerde op weg naar zijn eigen paard. "I take it you enjoyed yourself as much as I have?" bromde hij terwijl hij zijn paard losknoopte.

Lang had hij niet hoeven wachten. Hij had het schaamrood nog maar net van zijn kaken afgewerkt toen hij de stem van zijn broer hoorde.

Niet in de stemming voor grappen, beantwoordde hij de vraag die zijn broer hem stelde niet, maar bood hij in plaats daarvan zijn excuses aan. “I’m sorry if I disturbed you. I thought they’d leave you be.” Dat had hem in ieder geval de gebruikelijke gang van zaken geleken. Hij dacht niet dat ze men regelmatig stoorden in bordelen omdat iemand anders het pand verlaten had. Niet dat hij dat heel erg vond, want als dat zo was, dan zou dat betekenen dat zijn broer in de toekomst niet zou aandringen op deze bezoekjes. Wat zou hij dit soort activiteiten toch niet missen. Hij had nog liever een mes tussen zijn ribben dan dat hij nog een stap in die kamer zette. Zijn broer leek soms echter niet te begrijpen dat hij dit simpelweg niet kon. Hij had een eed aan zijn vader en de godinnen gezworen, deze was hij niet van plan te breken. Zijn vader zou het waarschijnlijk niet erg vinden, maar hij hoefde de toorn van de godinnen niet over zich heen te hebben. Zijn broer zou hem misschien uitlachen om deze gedachten, maar hij zelf had daar geen problemen mee. Hij wist wat hij had gezworen en hij weigerde deze eed te verbreken.

“Let’s go.” Geen van beide leek in de stemming te zijn voor de gebruikelijke opmerkingen. In deze stemming zou het Delvin niet eens verbazen als zijn broer een onthoofding zou eisen voor de beledigingen die ze normaal gesproken door de lucht slingerden. Natuurlijk waren die zelden gemeend, en in de meeste gevallen zwaar overdreven, maar het waren nog altijd opmerkingen die verkeerd aan konden komen. Zeker in een stemming als deze.

Hij leidde hun paarden naar de hoofdweg en klom in het zadel van zijn eigen paard. Zoals altijd rustte zijn hand op de pommel van zijn zwaard, een plaats waar zijn hand vrijwel altijd te vinden was. Klaar om zijn zwaard te trekken tijdens noodgevallen.