Als Keira naar haar stamboom keek, was daar weinig mis mee. In theorie was ze een fier deel van de lage adel, wat erop neerkwam dat ze adel genoeg was voor elk feestje waarvoor ook maar een blauwe schijn in je bloed nodig was. Als je naar de rest keek, kon je vraagtekens zetten bij zowat alles, maar ach, wie deed dat toch? Ze was jong, ze was mooi, ze was bevriend met Merilyn Whitley – wie ging haar in vredesnaam vertellen dat ze een danszaal niet mocht betreden? Niemand. Absoluut, absoluut niemand. En ach, als het wel gebeurde, kon ze altijd met haar adellijke connecties gaan dreigen.
Niemand ontzegde haar een nacht om elk paar ogen in de zaal naar zich toe te trekken. Misschien dat ze bereid was met Merilyn te delen of met iemand die ze soort van mocht, maar verder? Ha. Ha. Nee. Ze was haar hele godganse leven bezig met zichzelf onzichtbaar genoeg te maken om de wereld te ontdoen van weer een persoon; ze verdiende het om de paar keer dat ze naar aandacht snakte feller te stralen dan de zon.
Dus vandaag was het weer zover. Ze had zich gehuld in een jurk die lichtelijk avant-gardistisch was,maar precies op díé manier dat ze niet meteen tot ofwel een gestoord wijf dat toevallig uit het zothuis was ontsnapt en hier was beland ofwel de meest exclusieve hoer uit het bordeel werd gebombardeerd. Ze gunde een oude man met dwalende ogen een zuinige glimlach (als ze het zich goed kon herinneren, was hij binnenkort toch alweer dood) en vroeg zich vervolgens af of ze wel het juiste feestje had uitgekozen. Zelfs de muziek was niet opzwepend genoeg. Godallemachtig.
Niemand ontzegde haar een nacht om elk paar ogen in de zaal naar zich toe te trekken. Misschien dat ze bereid was met Merilyn te delen of met iemand die ze soort van mocht, maar verder? Ha. Ha. Nee. Ze was haar hele godganse leven bezig met zichzelf onzichtbaar genoeg te maken om de wereld te ontdoen van weer een persoon; ze verdiende het om de paar keer dat ze naar aandacht snakte feller te stralen dan de zon.
Dus vandaag was het weer zover. Ze had zich gehuld in een jurk die lichtelijk avant-gardistisch was,maar precies op díé manier dat ze niet meteen tot ofwel een gestoord wijf dat toevallig uit het zothuis was ontsnapt en hier was beland ofwel de meest exclusieve hoer uit het bordeel werd gebombardeerd. Ze gunde een oude man met dwalende ogen een zuinige glimlach (als ze het zich goed kon herinneren, was hij binnenkort toch alweer dood) en vroeg zich vervolgens af of ze wel het juiste feestje had uitgekozen. Zelfs de muziek was niet opzwepend genoeg. Godallemachtig.