Eric deed zoiets als eten en hij deed zoiets als een hond uitlaten. Nu was dat laatste vrij nutteloos, want een hond als Tsar Teacup was een ondankbaar beest dat niet eens naar buiten wílde. Niet dat hij daar zich iets van aantrok; als hij zin had om Tsar Teacup uit te laten, deed hij dat toch gewoon? En als hij zin had om tegelijkertijd te gaan eten, wie ging hem tegenhouden?
Terwijl hij met zijn hond, die voor een keer eens meewerkte (wist je dat dwergkeeshonden behoorlijk koppig konden zijn? Vooraleer hij zo dom was geweest om een hond te stelen van één van zijn slachtoffers, had hij het zelf niet geweten, maar hé, kijk eens aan) naar het park trok met zijn eten, vroeg hij zich voor de zoveelste keer af hoelang het zou duren vooraleer het begon te regenen. Zijn huidige prognose kwam neer op ongeveer tien minuten, maar misschien, heel, heel misschien, zou de wereld eens iets goeds doen en hem zijn plan van vandaag laten uitvoeren zonder a. regen, b. een Tsar Teacup die een willekeurige passant beet of c. het welkome gezelschap van een hoop idioten.
Het schoot even door zijn hoofd dat hij, voor iemand met meer bloed aan zijn handen dan hij wilde beseffen, zich wel erg veel zorgen maakte om een agressief hondje. Dat hij ook nog eens gestolen had van een dooie. Oepsie. Nee, maar even serieus, was dit feitelijk normaal? En met “dit” bedoelde hij het feit dat hij zijn viervoeter vloekend van een onschuldig eendenkuiken moest verwijderen. Alsof dat arme, arme eendje iemand iets aan ging doen of zo.
Hoewel. Je wist maar nooit. Hij fluisterde een compliment over zijn opmerkzaamheid in Tsars oor en ging verder om op zoek te gaan naar een rustige plek waar hij zijn picknick kon opeten.
En ja, hoor, met een dwergkeeshond rondlopen was heel stoer.
Terwijl hij met zijn hond, die voor een keer eens meewerkte (wist je dat dwergkeeshonden behoorlijk koppig konden zijn? Vooraleer hij zo dom was geweest om een hond te stelen van één van zijn slachtoffers, had hij het zelf niet geweten, maar hé, kijk eens aan) naar het park trok met zijn eten, vroeg hij zich voor de zoveelste keer af hoelang het zou duren vooraleer het begon te regenen. Zijn huidige prognose kwam neer op ongeveer tien minuten, maar misschien, heel, heel misschien, zou de wereld eens iets goeds doen en hem zijn plan van vandaag laten uitvoeren zonder a. regen, b. een Tsar Teacup die een willekeurige passant beet of c. het welkome gezelschap van een hoop idioten.
Het schoot even door zijn hoofd dat hij, voor iemand met meer bloed aan zijn handen dan hij wilde beseffen, zich wel erg veel zorgen maakte om een agressief hondje. Dat hij ook nog eens gestolen had van een dooie. Oepsie. Nee, maar even serieus, was dit feitelijk normaal? En met “dit” bedoelde hij het feit dat hij zijn viervoeter vloekend van een onschuldig eendenkuiken moest verwijderen. Alsof dat arme, arme eendje iemand iets aan ging doen of zo.
Hoewel. Je wist maar nooit. Hij fluisterde een compliment over zijn opmerkzaamheid in Tsars oor en ging verder om op zoek te gaan naar een rustige plek waar hij zijn picknick kon opeten.
En ja, hoor, met een dwergkeeshond rondlopen was heel stoer.